Malgorzata – LIST: Nadzieja w różańcu

W życiu łatwiej wierzyć, łatwiej mieć nadzieję, gdy wszystko układa się po naszej myśli, gdy mamy przyjaciół, gdy jesteśmy kochani, gdy idziemy po prostej drodze i czasami mamy nawet z górki. Znacznie trudniej, gdy ciągle mamy pod górę i gdy dochodząc do szczytu spostrzegamy, że ta góra jest o wiele większa, a szczyt jeszcze dalej.Swoją pierwszą nowennę odmówiłam około czterech lat temu, a było to po przeczytaniu książki Bartolo Longo „Cuda i łaski Królowej Różańca Świętego”. Książka ta wywarła na mnie ogromne wrażenie. Dotychczas odmówiłam XVI nowenn, jestem w trakcie odmawiania XVII. Nowenny odmawiałam w różnych intencjach, niektóre owoce tych nowenn były widoczne bardzo szybko, inne spełniały się później, jeszcze inne nie wiem czy się spełniły bo dotyczą np. dusz czyśćcowych. Zawsze wierzyłam w pomoc Królowej Różańca Świętego, polecałam jej wstawiennictwu sprawy trudne oraz dziękowałam za łaski (dziękowałam rzadziej niż prosiłam, może zbyt rzadko).

W trakcie odmawiania przeze mnie XV nowenny, w której prosiłam Matkę Najświętszą o błogosławieństwo dla wszystkich ludzi, którzy uważają mnie za wroga (których w sposób świadomy lub nieświadomy skrzywdziłam) spadło na naszą rodzinę straszliwe nieszczęście. Mój ukochany, najmłodszy brat, którego niejednokrotnie polecałam opiece Matki Bożej, popełnił samobójstwo. Było to w niedzielę palmową. Nie wystarczyła mu miłość matki, rodzeństwa, zależało mu na miłości żony, która zostawiła go tuż przed świętami Bożego Narodzenia i utrudniała kontakty z dziećmi. Zamiast cieszyć się na nadchodzące święta, my z bólem musieliśmy żegnać brata. Święta były bardzo smutne, nie potrafiłam zrozumieć dlaczego?. To pytanie będzie towarzyszyło mi już chyba do końca życia, pomimo tego, że wiem iż BOGU PYTAŃ SIĘ NIE ZADAJE, PRZYJMUJE SIĘ TO CO BÓG DAJE. Przeżyłam swego rodzaju załamanie w wierze, dokończyłam odmawianą nowennę, a w poniedziałek wielkanocny rozpoczęłam nowennę pompejańską w intencji mojego zmarłego brata z prośbą o miłosierdzie dla niego i dar nieba (o ile w takich przypadkach niebo w ogóle jest możliwe). Była to najtrudniejsza nowenna, wylałam mnóstwo łez, ale ją dokończyłam, mam też nadzieję, że przez to pomogłam bratu. Po nowennie za brata nie mogłam zacząć kolejnej nowenny.

Zdaję sobie sprawę, że już nigdy nie będzie tak jak dawniej, pustki po bracie nic nie wypełni, wszyscy jednak musimy nauczyć się żyć bez niego ale mieć go zawsze w swojej pamięci. Na nowo musimy uczyć się cieszyć życiem danym nam przez Dobrego Boga. Dzisiaj mija trzeci miesiąc, kiedy widziałam brata po raz ostatni.

Po trzech tygodniach zaczęłam odmawiać kolejną nowennę, tym razem w intencji córki, z prośbą o potrzebne dla niej łaski.

Wydaje mi się, że kupując cztery lata temu książkę „Cuda i łaski…”, Maryja przygotowywała mnie na cierpienie jakie musiałam przeżyć. Mam nadzieję, że ona pomoże naszej rodzinie przetrwać ten trudny czas, doda nam sił do dalszego życia. Pomimo wielu trudności jakie przychodzi nam dźwigać każdego dnia, jedno wiem na pewno: RÓŻANIEC JEST NASZĄ NADZIEJĄ i warto poświęcić godzinę z naszego dnia codziennego, by oddać swoje troski i kłopoty Maryi.

Proszę wszystkich, którzy tu zajrzą o jedno „Zdrowaś Maryjo ….” w intencji mojego brata.