Karolina: Uzdrowienie syna

piszę to świadectwo po to, by Ci którzy nie wierzą w miłość Matki Bożej do nas i moc Różańca Świętego uwierzyli, wzięli różaniec do rąk i zrozumieli, że życie bez Boga nie jest nic warte…

Razem z mężem długo staraliśmy się o dziecko. Niestety w styczniu br. dostaliśmy diagnozę: musicie o tym zapomnieć. Gdy zdążyliśmy się z tym pogodzić, stał się cud. W kwietniu okazało się, że jestem w ciąży. Nie doceniliśmy tego cudu, nie dziękowaliśmy Bogu za to, że jednak nas pobłogosławił, wydawało nam się, że wcześniejsza diagnoza to tylko błąd lekarski a potomstwo nam się „należy”. 2 września wszystko się odmieniło, tego dnia zaczęła się nasza „przygoda” z Maryją, tego dnia urodziłam syna Juliana, w 23 tygodniu ciąży, skrajnego wcześniaka, który ważył zaledwie 700 gram, a lekarze nie dawali nam żadnej nadziei. Prosiliśmy Matkę Najświętszą o łaskę zdrowia i życia dla naszego synka. Nadzieja dawała nam siłę, by walczyć o każdą godzinę życia razem z naszym synem. Nie było to łatwe, gdy za każdym razem słyszeliśmy jakie są statystyki przeżywalności takich dzieci, rozum mówił, że musimy pogodzić się z tym, serce natomiast wołało o pomoc do Nieba. Zaufaliśmy w pełni, oddaliśmy nasz smutek i cierpienie Matce Bożej i pozwoliliśmy Jej nas prowadzić – wola Twoja Panie, lecz jeśli możesz, oddal od nas ten kielich cierpienia. Nasz syn przeżył decydujące doby życia, zaczął jeść, trawić, przybierać na wadze. Każdy dodatkowy gram cieszył nas, że wszystko idzie w dobrym kierunku.

W 10 dobie życia nastąpiło załamanie, perforacja przewodu pokarmowego, konieczna operacja. Operacja? Dla tak małego i niedojrzałego organizmu to ogromne zagrożenie i wysiłek. Po raz kolejny, lekarze nie dawali żadnych szans na przeżycie. Pojawiły się myśli o przerwaniu nowenny pompejańskiej, byliśmy bliscy załamania, ale nie poddaliśmy się. Wierzyliśmy dalej, że stanie się cud. Nasz syn przeżył operację. Stopniowo odstawiono mu wszystkie leki, zaczął znowu jeść, trawić, znowu było „dobrze”. I kolejne załamanie – ciężki stan i operacja spowodowały zmiany w mózgu, nieodwracalne. Lekarze mówili, że zmiany pojawiają się każdego dnia, że mózg jest zmieniony w takim stopniu, że nie ma sensu podtrzymywać intensywnego leczenia, trzeba dać synowi odejść, by nie cierpiał…Kolejna próba naszej wiary. Czułam w sercu, że Maryja nas nie opuści, słyszałam Jej głos, który mówił mi „nie bój się, zaufaj mi”. Zaufałam. Rezonans nie wykazał żadnych zmian w mózgu. STAŁ CIĘ CUD. Bóg uzdrowił naszego syna, a lekarze są w szoku i próbują to tłumaczyć…ale nie wiedzą jak!

Teraz Julian waży już prawie 2 kg, czeka na drugą operację, jest małym siłaczem, który daje nam wiele szczęścia i radości każdego dnia. Rozpoczęliśmy drugą nowennę i wierzymy, że mimo iż jeszcze długo będziemy musieli poczekać na naszego synka, zanim wróci z nami do domu, to stanie się to na pewno. Dziękuję Maryjo, jesteś moją Matką i Ty rozumiesz mnie najlepiej!

Módlcie się wszyscy, to niesamowita radość, nie bójcie się, trzy czy cztery różańce dziennie to nie jest zmarnowany czas, a czas wyciszenia, spokoju i łaski. A jeśli nie macie swojej intencji (w co nie wierzę!) to módlcie się za mojego syna. Ten mały bohater ma przed sobą jeszcze wiele walk do stoczenia, które na pewno wygra z pomocą Maryi.