Anna: Moje życie przeobraża się w Boży spokój !

Witajcie, rok temu ukazało się moje pierwsze świadectwo, ale w tym przypadku otrzymałam wewnętrzne ponaglenie, aby napisać drugie.

Co jakiś czas czytam świadectwa kobiet w różnym wieku, które modlą się o miłość danego mężczyzny. Są to dziewczyny, kobiety modlące się o powrót chłopaka, który je zranił, źle w stosunku się do nich zachowywał, zdradził je po wielu latach związku, ma jakieś problemy z uzależnieniem, nie jest nimi zainteresowany lub je zwodzi, a one modlą się ” pompejanką” o jego powrót. Przypadki i historie ludzkie można mnożyć przez ilość ludzi.

Proszę, przeczytaj moje poprzednie świadectwo, abyś znalazł ciągłość mojego drugiego świadectwa:

Anna: Przejrzałam na oczy

Po dwóch latach od związku z moim poprzednim chłopakiem sądzę, iż mogę spojrzeć obiektywnie, z perspektywy czasu na samą siebie.

Myślę, iż zawsze w trwaniu w związku z drugą osobą, która nie spełnia naszych oczekiwań jest to prosta potrzeba czucia, aby być „kochanym” przez kogoś, ponieważ często My- sami nie potrafimy lub nie wiemy, jak samych siebie pokochać.

Gdy zakończyłam swój poprzedni związek, który jest streszczony w poprzednim świadectwie zaczęłam odmawiać w jego intencji nowennę pompejańską… Jednak po kilku dniach stwierdziłam, że chyba mnie porąbało… dosłownie.Stwierdziłam, iż nie będę modlić się o miłość tj. powrót chłopaka, który nie był dla mnie kimś, kto by mnie doceniał, szanował, zabiegał o mnie. Po prostu nie! Fakt, odmówiłam za niego kilka nowenn (dziewięciodniowych), ale stwierdziłam, że „pompejanką” będę się modlić za siebie.

Nie powiem nie było to wszystko łatwe. Stwierdziłam, że potrzebuję dobrego terapeuty i zwolnienia i zrozumienia samej siebie, a nie szukania miłości jakiegoś chłopaka, bo najpierw muszę sama siebie pokochać.

Znalazłam dobrego terapeutę, który odpowiednio zaczął pomagać mi w rozwoju psychicznym i duchowym. Jestem bardzo wdzięczna Bogu za kogoś takiego. Było ciężko, ale było warto.

Zdałam sobie sprawę, że gdybym nie przeszła terapii ponowni mogłabym wejść w chory związek. Zawsze miałam, jak ja to mówię syndrom pomagacza, Zraniony mężczyzna, ja go zmienię. Odmienię go dla Boga. Pokocham go, jak nie był kochany. I jeszcze inne takie bzdury. Zawsze myślę, że kobieta ma w sobie syndrom Zbawiciela, w stosunku do jakkolwiek ” zranionego” mężczyzny.

A to jest wielki błąd, ponieważ często na wiele lat może to być „życiową” śmiercią marzeń dla tej konkretnej kobiety, bo jej marzenie o szczęśliwej miłości nie znajdzie spełnienia w tym związku. Oczywiście, zdarzają się przypadki, gdy mężczyzna pod wpływem kobiety przestanie być jakiś poraniony, czy coś tam innego, ale nie oszukujmy się, to zerowe przypadki,a ja wolę nie ryzykować naprawy „takiego” mężczyzny, bo wiem, że ja zapłacę cenę za takie naprawianie.

Po tych dwóch latach, z perspektywy czasu, nie jestem w związku, spotykam się, co prawda z mężczyznami, ale podchodzę do tego z duża dozą humoru i zdrowego rozsądku. Po dobrej terapii nie odczuwam, aż tak silnej potrzeby bycia w związku. Owszem, chcę mieć męża, dzieci, domek nad jeziorem i psa:), ale jeżeli to się nie stanie nie będę miała z tego powodu załamki. Uważam, że jako singielka także fajnie mogę przeżyć swoje życie. Świat jest tak ciekawy.

Moje życie przeobraża się w Boży spokój, a nie pośpiech przy dokonywaniu wyborów.Na wszystko jest czas, nawet na miłość, nie ma co przyspieszać lu zabiegać o coś na siłę. Z wiekiem coraz bardziej rozumiem, że w gonitwie i potrzebie miłości możemy zapętlić się w takie więzy, iż nie potrafimy się z nich wydostać, gdy rozum, mówi nam, że tak nie powinno być, a serce nie sługa. Wiem, bo sama to przerabiałam. Dlatego kobieto, mężczyzno jeżeli czytasz moje świadectwo, a modlisz się o jakąś „chorą” miłość, Ja, Cię proszę, módl się za siebie. Daj sobie spokój z tym, chłopakiem, dziewczyną. Zwalcz o siebie i swoją miłość do samej siebie. Nie szukaj miłości, tam gdzie jest ułuda. Nie żyj wyobrażeniami w stosunku do kogoś. Fakt, nie znam Twojego przypadku. Może, ten twój przypadek może z zmienić,kogoś, ale czy chcesz stracić lata, aby się przekonać, czy tak będzie? Może… przez te lata przekonywania się stracić wiele lat swojej młodości i szansę na osobę „godną” Ciebie, Twojej miłości.

Wszystkie moje przemyślenia są skutkiem,: pompejanki, terapii, doradztwa duchowego, medytacji chrześcijańskiej, pokochania siebie, czyli w skrócie prowadzenia Boga.

Polecam każdej osobie do przeczytania:

Katarzyna Miller i Ewa Konarowska ” Chcę być kochana tak jak chcę”

i

Richard Rohr „Nagie teraz”.

Daj sobie szansę na szczęście!