Piotr: Nawrócenie i odzyskana godność

Czuję moralny obowiązek podzielenia się swoim świadectwem. Być może moja historia choć jedną osobę utwierdzi w przekonaniu, że naprawdę warto codziennie odmawiać modlitwę różańcową. Zawsze powątpiewałem i pytałem, co się zmieni, jeśli na przykład modlę się o pokój na świecie? Czy to coś da? Czymże jest moja modlitwa w tym morzu potrzeb? Odpowiedź na te wątpliwości przyszła bardzo szybko – sama Matka Boża w Fatimie mówiła: „módlcie się, abyście uprosili pokój na świecie”, „módlcie się za grzeszników o nawrócenie i zbawienie ich, bo nie ma kto się za nich modlić”.

A teraz do rzeczy: jestem osobą homoseksualną. Strasznie trudno żyć mi z tym piętnem. Z pomocą przychodzi papież Franciszek, który zwraca uwagę, że człowiek to nie tylko jego seksualność, ale też cały szereg przymiotów takich jak: godność, moja twarz, moje talenty i wiele innych rzeczy danych od Boga. To mnie podtrzymuje. W przeszłości prowadziłem bardzo grzeszny tryb życia. Pod tym eufemizmem kryją się nieprawdopodobne, niezliczone grzechy przeciwko VI i IX przykazaniu. Nie będę opisywać szczegółów, gdyż skala i rodzaj czynów po prostu poraża. Jest czymś niebywałym, że niepozorny człowiek może mieć tak ciemną, demoniczną stronę. Przeraża również to, ilu ludzi wciągnąłem w ten syf. Bóg jeden wie, ile zła wyrządziłem. Sfera seksualności tak ogarnęła moje życie, że wydawało się, że nie ma najmniejszych, ale to absolutnie najmniejszych, szans na wyrwanie się przeze mnie z tego szamba! Bo po co próbować, skoro wiem, że na drugi dzień znów będę robił to samo? Bez sensu. Pewnego dnia stwierdziłem, że zacznę odmawiać różaniec. Tej modlitwy nauczyła mnie kiedyś babcia. Zacząłem czynić to codziennie. Zaczynałem od dwóch, trzech tajemnic, a potem doszedłem do momentu, gdy odmówienie pięciu tajemnic dziennie nie stanowiło dla mnie problemu. I tak, po około półtora roku od dnia, w którym zacząłem odmawiać różaniec, przystąpiłem do sakramentu pokuty u kapłana, z którym umówiłem się poza wyznaczonymi godzinami dyżurów w konfesjonale. Moja spowiedź trwała bite dwie godziny. Niestety, krócej się po prostu nie dało. I tak nastąpił mój cud nawrócenia, choć wydawało mi się, że ratunku dla takich ludzi jak ja nie ma. Dziś żyję w czystości. Szatan próbuje mnie atakować, jak tylko może: dręczy mnie, nie daje mi spać. Wie, że poniósł niepowetowaną stratę, dlatego bardzo się mści – w końcu wtedy miał się kim wysługiwać. Dlatego też odmówiłem nowennę pompejańską z prośbą o duchowe uzdrowienie. Dostrzegam, że dolegliwości duchowe w postaci zatruwania moich myśli i snów słabną. Leczenie jeszcze trochę potrwa. Rehabilitacja duchowa po takim „wypadku” po prostu musi trwać długo. Moje świadectwo jest bardzo skomplikowane i trudne, nie da się go ująć w kilku zdaniach, ale uznałem, że może ktoś potrzebuje tylko tych paru słów. Jeśli ktoś uważa jednak, że modlitwa różańcowa nie ma sensu, to zwracam się z apelem: SPRÓBUJ. Nawet jeśli nie chcesz czy nie czujesz takiej potrzeby. Twoja modlitwa na pewno nie pójdzie na marne, bo żadna modlitwa nie idzie. To tylko nasze ludzkie, błędne myślenie. Zdałem sobie sprawę, że gdyby w samej tylko Polsce te 40 milionów ludzi chwyciło za różaniec i odmawiało go codziennie, to już jutro obudzilibyśmy się w innym świecie. Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości.

Piotr