Monika: Matka Boża zabrała mój smutek

Właściwie nie byliśmy taką standardową parą – znaliśmy się kilka lat, spotykaliśmy się z nastawieniem, że będzie z tego coś większego, ale oficjalnie nie byliśmy razem.

Ja byłam zakochana, ale on twierdził, że trzeba się dobrze poznać, przyznał też, że on zakochany nie jest. Zależało mi – poznaliśmy się przez internet w niezwykłych okolicznościach, nie szukając się; dzieliło nas 300 km; pierwszy raz spotkaliśmy się w piękne święto, 25 marca. Przeprowadziłam się nawet do większego miasta, w którym on mieszkał – co prawda również z innych względów, też ekonomicznych, ale jednak to, że będę mogła spędzać z nim więcej czasu, było tym, co mocno mnie zmotywowało i dodało mi sił.

Szukałam mieszkania, nie znając jego miasta i okazało się, że mieszkanie, które znalazłam, znajduje się blisko niego. Wydawało mi się, że to znak, że faktycznie powinniśmy się lepiej poznać i kiedyś być razem. Ale jednak stało się inaczej. Nadszedł w końcu taki czas, że przestał się do mnie w ogóle odzywać – kontakt był sporadyczny, tylko w sprawach wspólnej działalności, którą swego czasu rozpoczęliśmy. Bolało mnie to, nie wiedziałam, jak mam to rozumieć, po ok. pół roku poprosiłam go o rozmowę i tak wyjaśniło się, że nic z tego nie będzie. Byłam wtedy w trakcie odmawiania swojej pierwszej NP (w takiej intencji, żeby nasza relacja potoczyła się zgodnie z Wolą Boga), którą rozpoczęłam przed Sylwestrem. Nasza rozmowa odbyła się w lutym. Dzięki niej wiedziałam już, jak jest naprawdę, nie oszukiwałam się dłużej, że może ma wiele rzeczy do zrobienia i potrzebuje czasu dla siebie – wcześniej jeszcze miałam nadzieję, że mu na mnie zależy, tylko najpierw chce doprowadzić do końca inne ważne rzeczy w swoim życiu.

Jestem bardzo wrażliwą osobą, czułam, że jeśli ta relacja się rozpadnie, to będzie mi się bardzo trudno pozbierać, może nawet przez lata… a w tym roku skończyłam już 30 lat. Ale stało się inaczej – trochę popłakałam, ale szybko pogodziłam się z tym. Poza tym wiele pięknych rzeczy się wydarzyło, m.in. dostałam lepszą pracę, dołączyłam do wspólnoty, w której poznaję wspaniałych ludzi i mam nowych przyjaciół, z którymi spędzam czas.

Drugą NP odmówiłam od razu po pierwszej, w pewnej intencji, która – jak myślę – była mu potrzebna. Zaraz po niej odmówiłam trzecią NP – żeby odnalazł swoje powołanie. Nie mam do niego żalu, życzę mu jak najlepiej, żeby poukładał swoje życie, był blisko Boga i nigdy nie był samotny, żeby był szczęśliwy i spełniony.

Bałam się, że będę samotna i smutna, a okazało się, że mam wokół siebie wielu ludzi, na których mogę polegać, lubię bardzo miasto, do którego się przeprowadziłam – czuję że jestem na właściwym miejscu i w swoim czasie spotkam osobę, z którą obdarzymy się wzajemną miłością.