Katka: Zmiana nastawienia do różańca i narodziny nadziei

Przez 46 lat mojego życia uważałam różaniec za absurdalne, nonsensowne, bezmyślne powtarzanie utartych formułek, na dodatek czasochłonne i nic nie wnoszące do życia. Nie odczuwałam najmniejszej potrzeby jego odmawiania. Przebrnięcie przez jeden dziesiątek uważałam za czyn bez mała heroiczny.

Będąc w 2011 r. w Pompejach, usłyszałam (piąte przez dziesiąte) o nowennie pompejańskiej od przewodniczki, ale zupełnie mnie nie zainteresowała. Nie byłam nawet w sanktuarium (chętni wybrali się na własną rękę). Przypomniałam sobie o nowennie, gdy chora na nowotwór mama mojej koleżanki wyzdrowiała, co wiązała z tą właśnie modlitwą. Wtedy postanowiłam ją odmówić. Było to około dwa – trzy lata temu. Odmawianie trzech części różańca dziennie stanowiło dla mnie bezgraniczny wysiłek. Wierzyłam, że moje poświęcenie zostanie docenione, zwłaszcza, że nowenna miała być „nie do odparcia”. Nie zostałam wysłuchana. Rozczarowana do granic możliwości, poczułam się oszukana i odłożyłam różaniec ad acta, jak mi się wydawało – raz na zawsze. Do tego przestrzegałam innych, żeby nie dali się nabrać na nowennę pompejańską, bo tylko niepotrzebnie stracą czas i złudzenia. Z goryczą myślałam, że „wyszło na moje” – odklepywanie formułek nie ma dla Boga żadnej wartości.

Minęły kolejne lata, a nowenna przypomniała mi o sobie. Tym razem koleżanka wymodliła swojej córce rzecz prawie niemożliwą. Pojawiła się pokusa, aby spróbować jeszcze raz. Zbiegiem okoliczności nieomal w tym samym czasie napisała do mnie maila inna koleżanka, polecając nowennę i stronę internetową pompejanska.rosemaria.pl. tak gorąco zachęcała mnie i przekonywała do tej modlitwy, że uległam, z zastrzeżeniem wszakże, że jeśli znowu nie przyniesie pożądanego efektu, to nigdy więcej nie dam się na to namówić. Zanim rozpoczęłam nowennę, zdążyłam jeszcze nakłonić do tego dwie koleżanki. We cztery wystartowałyśmy 15 sierpnia 2015 r. Tym razem odmawiam wszystkie cztery części i jest jakoś… inaczej niż za pierwszym razem. Robię to chyba „porządniej”, z większą starannością. Zdarzają się rozproszenia i gorsze dni, ale wkładam w tę modlitwę dużo więcej serca. Co najważniejsze – w ogóle się nie męczę. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że polubiłam różaniec.

1 września 2015 r, odkryłam, że w kościele niedaleko mojego miejsca pracy znajduje się ogromny i piękny obraz matki Bożej Pompejańskiej. Wcześniej też go widziałam, ale nawet nie spoglądałam w jego stronę – myślałam, że to kolejny odpustowy bohomaz. Od tej pory codziennie przed pracą wstępuję tam, aby uczestniczyć w porannej mszy św. i idę przed obraz przywitać się z Matką Bożą, naładować akumulatory na cały dzień. Widzę w tym wizerunku piękną, kobiecą twarz tchnącą macierzyńską miłością, dobrocią i łagodnością.

W przedostatnim dniu części błagalnej spadły na mnie same przeszkody, niemożność skupienia, do tego tragiczny ból głowy i senność odbierające chęć do życia. W trakcie drugiej części różańca zasnęłam nagle, obudziły mnie głośno dźwięczące w mojej głowie słowa: „Ale czy to coś pomoże?” wypowiedziane, czy raczej wykrzyknięte bardzo realistycznie brzmiącym głosem. Było to tylko jedno, zupełnie oderwane od jakiegokolwiek kontekstu zdanie. To chyba był ten opisywany przez innych atak złego. Odmówiłam jeszcze raz dziesiątek, przy którym usnęłam i dokończyłam pozostałe części. Postanowiłam za nic się nie poddać. Co więcej, ugruntowałam się w postanowieniu, że nie będzie to moja ostatnia nowenna pompejańska, choć w mojej sprawie, w intencji, w której się modlę, nic nie drgnęło. Spokojnie czekam na koniec. Postanowiłam, że kolejnymi nowennami będę wydzierać szatanowi dusze. Tylu ludzi w moim otoczeniu czeka na nawrócenie, tyle dusz cierpi w czyśćcu…

Nie wiem, jaka jest wola Boża, ale zyskałam spokój i zbliżyłam się do Boga, zadzierzgnęłam „komitywę” z Maryją. To też ma swoją wartość. Wierzę też, że moja sprawa zostanie pomyślnie rozwiązana.