Irena: Nie potrafię już żyć bez Nowenny Pompejańskiej

Witam wszystkich. Czytam od paru miesięcy Wasze świadectwa, jakie otrzymujecie łaski od Jezusa za przyczyną Jego Matki i płaczę razem z Wami, ciesząc się Waszym szczęściem. Może zacznę od początku; w listopadzie 2014 r. zachorowała na raka moja przyjaciółka (od dzieciństwa), więcej niż siostra, której nie mam. Zanim badania wykazały, co to jest, miałam sen. Przyśniło mi się, że jakiś człowiek mówił do mnie, że to jest rak i Ona niedługo umrze. Opowiedziałam Jej ten sen i płakałyśmy razem. Modliłyśmy się na różańcu przez wiele dni. Przyszły wyniki: rak- najgorszy rodzaj, nieoperacyjny, z przerzutami do innych organów. Ona się podłamała, ja zresztą też. Szukając w internecie wiadomości na ten temat, natrafiłam jakimś dziwnym przypadkiem na świadectwa Nowenny Pompejańskiej. Zaczęłam czytać…, płakać i mieć nadzieję, że jednak będzie dobrze, że 40-letnia- zdawałoby się – zdrowa dziewczyna nie może być aż tak chora i nie możliwe, że nie da się już nic zrobić!Zaczęłam odmawiać Nowennę o uzdrowienie z raka. Już po pierwszym dniu poczułam taki spokój i ufność w obietnicę Matki Bożej. Nie zdążyłam odmówić nawet części Błagalnej… Ania zmarła. Powinnam się załamać, rwać włosy z rozpaczy… ale Matka Boża nie pozwoliła na to. Bóg ma inny plan- powtarzałam sobie i teraz muszę zrobić wszystko, żeby pomóc Jej duszy. Zaczęłam nową modlitwę, o zbawienie duszy Anny. Ale dopiero tu zaczynają się dziać dziwne, złe i nie zrozumiałe dla mnie rzeczy: Bóg zabiera mi wszystko: ukochaną osobę, dom, bezpieczeństwo, zostaję bez pracy, pieniędzy i „na ulicy”. Nie byłam załamana, nie miałam do nikogo żalu, było mi obojętne, co się dalej ze mną stanie, bo czułam, że to jest „robota” Pana Boga. Mówiłam sobie, że Bóg ma swój plan i muszę Mu ufać! Z torbami, ciuchami, swoimi wszystkimi rzeczami udałam się do domu swoich rodziców, prosząc Ich o pomoc i przygarnięcie. Mają ogromny dom i mieszkają tam sami, we dwoje. Prosiłam po drodze Jezusa, żeby mi pozwolili zostać, nie mam się gdzie podziać i jak się nie zgodzą to jeszcze tej nocy skończę z sobą… Wpuścili mnie do domu, ale zaczęli jakąś dziką awanturę, jakieś żale, wywody itd. Łzy jak grochy popłynęły mi strumieniem… Dlaczego mnie Panie obdarzyłeś takimi rodzicami? Nigdy nie zaznałam od nich miłości, ciepła, nigdy też nie byli specjalnie wierzącymi ludźmi, a ja od dziecka czułam opiekę Opatrzności. Boże, jak ja ich w tym momencie nienawidziłam! Przeprosiłam za wszystko, czy było, czy nie i udałam się do drzwi wyjściowych, żeby wyjść jak najszybciej od tych wrednych, obcych mi ludzi i…zrobić to, co musiałam. Nagle matka złapała mnie na rękę, odciągnęła od drzwi, jakby Jej coś kazało tak zrobić i powiedziała, żebym została, że zaraz mi pokaże mój pokój. Coś ścisnęło mnie za gardło- jednak Jezus nie dopuścił do samobójstwa. Dziękowałam Matce Bożej i ryczałam pół nocy. Odmawiałam Nowennę za zbawienie duszy Ani i nie przyszło mi nawet do głowy, żeby przestać. Mieszkałam tam 4 dni. To był koszmar! W trzecim dniu zadzwoniła do mnie ciotka, prosiła mnie, żebym przyszła do niej mieszkać, że jest sama. Ciotka jest wdową bezdzietną, mieszka w bloku, ma 1 pokój, kuchnię, łazienkę. Mówi mi, że jak się dowiedziała, że poszłam do rodziców to przepłakała 3 dni, żebym przyszła do Niej, poradzimy sobie, idt. itp. Po czterech dniach u rodziców przeniosłam się do ciotki. Przepłakałyśmy parę dni, zwierzyłam się Jej z moich kłopotów, opowiedziałam o Nowennie Pompejańskiej. Modliłyśmy się razem w mojej intencji. Skończyłam Nowennę i chciałam odpocząć parę dni. Po trzech dniach czułam, że muszę zacząć nową Nowennę, bo czegoś mi brakuje. Zaczęłam się modlić w swojej intencji, pytam ciotkę, czy chce ze mną razem modlić się dalej na Różańcu, ale… powiedziała, że nie! Jak nie, to nie-myślę- jej wola. Zaczęło się dziać! Ciotka się zmieniła o 180 stopni. Stała się wredna, złośliwa, kłótliwa, zaczęła wykorzystywać moją sytuację na swoją korzyść, jakby ją opętał zły duch i tak jest już 3 miesiące. Schudłam 20 kg.,zaczynam mieć problemy ze zdrowiem. Nie wiem co się dzieje, nie rozumiem tego!? Noszę na szyi Różaniec od paru miesięcy, nie zdejmuję go. Czuję się jak biblijny Hiob. Mam wrażenie, że szatan z Bogiem założyli się o moją duszę. Nie ustaję w modlitwie, ale gdzieś z tyłu głowy zaczynam już wątpić w pomoc Królowej Różańca. Czasem myślę, że jednak mnie osobiście nic złego nie dotyka- Różaniec mnie chroni- ale też Matka Boża chyba mnie nie wysłuchuje. Tak więc wiszę między Ziemią a Niebem i mogę powiedzieć, że ufam, że pewnie Bóg mnie wynagrodzi niedługo za swoją wierności, bo odkąd zaczęłam modlić się Nowenną nie do odparcia, to zły cały czas koło mnie działa. Nie może się dorwać do mnie, bo chroni mnie Różaniec i jego Królowa. Trwajcie kochani w modlitwie choćby nie wiem co. Nie ustawajcie w Nowennie, ONA DAJE SIŁĘ! Niech Matka Boża, Jezus i Duch Święty ma w opiece wszystkich, którzy modlą się na Różańcu.