Agnieszka: Moja druga Nowenna Pompejańska

To już moja druga Nowenna Pompejańska. Rozpoczęłam ją w dniu, w którym przekazywaliśmy kolejnej rodzinie kopię obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, peregrynującej obecnie po domach w naszej parafii (diecezja włocławska).

Mam problem ze skupieniem w czasie modlitwy, ale odmawianie w skupieniu, to znaczy skoncentrowanie się na konkretnych tajemnicach sprawiło, że zaczęłam wyobrażać sobie Matkę Bożą w Jej drodze do Elżbiety, czy podczas spotkania z Archaniołem Gabrielem i pytań oraz odpowiedzi, które wówczas padały.

Każdy dzień nowenny pompejańskiej stawał się jakby oczekiwaniem na spotkanie z Kimś miłym; nie zrażała mnie ilość odmawianych części, ale ważna stała się właśnie chęć pobycia z Madonną Pompejańską.

Dlatego też zaczęłam sobie zadawać pytanie, czy ktoś rozważa te różańcowe sceny z perspektywy życia codziennego, bo przecież Maryja i Święta Rodzina nie odbiegali od dzisiejszych rodzin. Oni też zmagali się z bezdusznością ludzi zamykających im drzwi tuż przed narodzeniem Jezusa, albo gdy Maryja stała pod krzyżem i słyszała obelgi kierowane w stronę konającego Jezusa.

Widzę po sobie, że w taki sposób, naturalny sposób, nawiązuje się bliskość z Maryją; po prostu jest się w innym punkcie niż kiedy zaczynało się nowennę. A, i nie zostałam bez pracy, a o to prosiłam w nowennie.