Opowiem Wam moja historie… za kilka dni koncze 32 lata i mecze sie z moja nerwica lekowa od kad pamietam. Niestety dlugie lata nie bylam świadoma swojej choroby ale jak juz trafilam do szpitala, gdzie okazalo sie ze z moimi „wnetrznosciami” wszystko ok zrozumialam ze problem tkwi raczej w glowie. I zaczęło sie leczenie.
Wstyd jaki mnie ogarnial przed pojsciem do psychistry byl nie do opisania ale nie mialam wyjscia bo pojawily sie mysli samobojcze a nie chcialam zostawic swoich dzieci. 1.5roku leczenia i odstawilam leki.
Po pol roku nawrot choroby i panika. Znow powrot do lekow, ale postanowilam rowniez isc na psychoterapie. Boga w moim zyciu wtedy bylo jak na lekarstwo – msza w niedziele i 2razy w roku do spowiedzi. Modlitwa odeszla w odstawke przez kilka dobrych lat. 2lata na prochach i w czerwcu odstawienie lekow. I sie zaczelo.
Problemy z praca meza trwaly juz jakos czas ale odkad odstawilam leki wszystko docieralo do mnie ze zdwojona sila. Wakacje dzieci i jeszcze probelmy w pracy – mobbing. Pod koniec lipca posypalam sie ze zdrowiem poszlam na zwolnienie bo nie bylam w stanie isc do pracy. Szukalam w internecie pomocy na stronach medycznych i forach i nie wiem jak to sie stalo ale weszlam na strone na ktorej pisalo o nowennie pompejanskiej.
Poczytalam i mysle ze to jak dla mnie za duzo, ze nie dam rady. Ale czytam dalej i iskierka w glowie „Spróbuj co ci zalezy nie masz nic do stracenia a mozesz cos zyskac tylko zawierz Maryi” no i tego dnia zaczelam. Bylo to 4 sierpnia. Jestem w trakcie nowenny a przez moje zycie przechodzi obecnie tornado. Po 12latach zmieniam miejsce pracy. Nie znosze zmian i strasznie sie ich boje ale wierze mocno w to ze to wszystko co sie teraz dzieje to dzieki nowennie pompejanskiej, ze Maryja ma na mnie plan i pomoze mi wyjsc z bagna w jakim tkwie od tylu lat. Wierze ze to co sie dzieje obecnie w moim zyciu bedzie owocowalo bo Matka nigdy nie zostawia swoich dzieci proszacych o pomoc. Amen
