Łukasz: Małżeństwo a wola Boża

Chciałbym złożyć świadectwo, które konserwatywnym i ortodoksyjnym katolikom może nie przypaść do gustu, ale nie mogę zignorować cudów które mnie spotkały i łaski którą mi wyprosiła Maryja, nasza kochana Mama. Muszę o tym tu napisać.12 lat temu zacząłem się spotykać z dziewczyną, która od 4.5 roku jest jeszcze moją żoną. Od początku związku dostawałem znaki od Boga, których nie rozumiałem i je ignorowałem, tak bardzo byłem zapatrzony i przywiązany do kobiety moich westchnień. Znaki mówiły, że jeżeli wejdę z Nią w związek to będę ją zdradzał tak jak moja matka zdradzała mojego ojca. No ale ja byłem mądrzejszy i bardziej ufny w swoje siły niż w Bożą Opatrzność i zdolność Boga do przewidywania przyszłości. Przez 8 lat budowaliśmy swój związek na fundamentach, które odbiegały od Bożego Dekalogu. Razem mieszkaliśmy, razem studiowaliśmy, razem pracowaliśmy, razem podróżowaliśmy. Nie mieliśmy praktycznie żadnego czasu osobno, w którym moglibyśmy tak naprawdę poznać samych siebie, nie wspominając o ciszy w której Bóg do nas przemawia i mówi nam o swojej woli. Co więcej, zdradzałem ją oraz generowałem w niej nowe poranienia mówiąc jej rzeczy, które zaniżały jej poczucie własnej wartości oraz krzywdziły ją psychicznie. Wyznałem jej to wszystko i obiecałem zmianę. I ona choć również dostawała znaki zachęcające do rozstania, wybaczyła mi i dalej byliśmy razem.

W pewnym momencie zdecydowaliśmy się na kupno mieszkania i ślub. I wtedy zmarła moja babcia. Poszedłem do spowiedzi przed pogrzebem i otrzymałem ostrą reprymendę od Pana Jezusa przez usta spowiadającego kapłana. Koniec z grzechem i ostre pytanie: czy naprawdę chcesz nawrócenia?

Chciałem. A przynajmniej tak powiedziałem, bo nie wiedziałem na co się piszę.

I wtedy zaczęły się dziać cuda. Przeżyłem szok, bo znaki wyraźnie kazały mi zrezygnować ze związku z narzeczoną. Nie byłem na to gotowy. Poranienia rodzinne i psychologiczne oraz działanie szatana na moje serce było tak wielkie, że nie potrafiłem z Niej zrezygnować. Łaknąłem po prostu miłości, której nie zaznałem w rodzinnym domu i szukałem jej w mojej dziewczynie zamiast w Bogu.

Po zawaleniu Próby Bożej, w której miałem zakończyć ten związek doświadczyłem tak zwanego Oświetlenia sumienia. Duch Święty wstrząsną mną do szpiku kości i pokazał mi w myślach cały ogrom grzechu który wygenerowałem zarówno w sobie jak i w mojej dziewczynie. Załamałem się psychicznie. Wylądowałem po tym doświadczeniu w szpitalu psychiatrycznym a moja dziewczyna nadal była przy mnie i mnie wspierała choć nie wierzyła, że to doświadczenie zesłane przez Boga. Myślała i nadal tak myśli, że to objawy choroby psychicznej. I może tak jest. Na pewno do tamtej pory byłem jak chory psychicznie, poraniony człowiek. Po szpitalu jednak zdecydowaliśmy się wziąć ślub kościelny, żeby zakończyć życie na kocią łapę. I nadal ignorowałem znaki Boże, które mówiły, że Bóg nie chce tego ślubu bo nadal oboje jesteśmy poranieni, mamy nie przepracowane sprawy i problemy osobowościowe i nie nadajemy się do związku, który według prawa Bożego winien być owocem miłości. Wzięliśmy ślub kościelny.

Ja natomiast stałem się pod wpływem oświecenia sumienia bardzo pobożny. Chorobliwie wręcz. I ten stan nie wynikał z miłości do Boga, tylko ze strachu przed potępieniem i z pragnienia wynagrodzenia Bogu za wszystkie błędy młodości. Odmawiałem Nowennę Pompejańską. Chodziłem często do kościoła i spowiedzi. Jednak moja relacja z żoną nadal nie była zdrowa. Żona oddaliła się od Boga i Kościoła bo ja upierałem się, że to doświadczenie to była kara Boska a nie choroba psychiczna. Brałem leki stabilizujące nastrój i trochę od nich przytyłem. Obarczałem za to winą moją żonę, bo brałem te leki dla niej a nie dla siebie i poprawy swojego stanu. Żona po prostu obarczyła Kościół i Boga za to co nam się przydarzyło. W pewnym momencie (2.5 roku temu) zdecydowałem się na dokonanie Aktu Ofiarowania się w niewolę Jezusowi przez Maryję wg Traktatu św. Ludwika. I wtedy zaczęły się dziać kolejne cuda i znaki w moim życiu. Maryja krok po kroku pokazała mi moje wady, grzechy, poranienia. Pojechałem na kilka dni do Niepokalanowa koło Warszawy i jak w amoku spisałem całe swoje życie i grzechy z nim związane na papierze. Wyszło tego ponad 20 stron ściany tekstu. Przystąpiłem do spowiedzi generalnej z całego życia. Ojciec, który mnie spowiadał czytał moje zapiski przez prawie 2 godziny a na koniec dał mi rozgrzeszenie.

Ale to nie koniec.

W moim życiu po raz pierwszy czułem miłość Boga do mnie. Widziałem i czułem jak Maryja troszczy się o każdą zagubioną i poranioną owieczkę i chce ją przeprowadzić przez trudny i bolesny, ale niezbędny proces oczyszczenia i uzdrowienia. Rozpierała mnie Boża energia, i tryskałem radością życia i świata i miłości, wdzięczności i skruchy do Boga, Jezusa i Ducha Świętego. Ale nie podobało się to mojej żonie. Stwierdziła, że mam kolejny epizod choroby psychicznej bo to nienormalne, żeby tak się cieszyć bez powodu. Znowu za namową żony wylądowałem w szpitalu psychiatrycznym. Jednak cały czas się modliłem na różańcu i chodziłem na Eucharystię. Przyjmowałem Komunię i regularnie się spowiadałem.

W pewnym momencie dostałem kolejny znak od Boga, że żona na tą chwilę się nie nawróci bo ma zbyt wielki żal do Boga i mnie za to co ją spotkało. Będąc w niepokalanowie jakimś cudem znikła (zgubiła się) moja obrączka. Przypadkowa osoba powiedziała mi, że małżeństwo jest na tą chwilę nie do uratowania. I oczywiście zignorowałem to. Wróciłem do żony i zaczęliśmy żyć codziennym, normalnym życiem. Ale życie to nie było przepełnione wspólną miłością i wiarą. Była to wspólna wegetacja przypominająca bardziej relację brat-siostra niż mąż-żona. Trwało to około 2 lat.

No i w pewnym momencie stwierdziłem, że dłużej tak nie można. I zacząłęm odmawiać Nowennę Pompejańską w intencji… I tu bardzo ważne. Nie w intencji uratowania małżeństwa, ani nawrócenia mojej żony. Zacząłem odmawiać Nowennę w intencji wypełnienia się Woli Bożej w naszej relacji. Prosiłem o Boże prowadzenie dla naszej dwójki.

No i cuda i znaki zaczęły się dziać już praktycznie 3-ciego dnia Nowenny. Żona doszła do wniosku, że już mnie nie kocha i chce rozstania. Na początku tak jak zwykle zacząłem się burzyć i zamykać na Łaskę Bożą, która spływała na nas w tym doświadczeniu. Jednak modliłem się dalej Nowenną Pompejańską w tej samej intencji. Zamówiłem też 3 Msze o Boże prowadzenie w naszej intencji. U schyłku części błagalnej Nowenny doszło do spokojnej, pełnej miłości i akceptacji rozmowy między mną a moją żoną. Wyłożyła mi na tacy wszystkie moje zaniedbania i wady, które spowodowały że nie podjąłęm wyzwania miłości do niej w zdrowy sposób. I miała rację. Moje pełne zranień serce nie było zdolne do zdrowej miłości małżeńskiej. Przyjąłem to choć z bólem serca to z wielką skruchą i wyrozumiałością. Nie można się złościć na nagą prawdę. Wytłumaczyliśmy sobie też, że herbata się rozlała (dostaliśmy nawet znak, bo herbata podczas rozmowy faktycznie się rozlała) i już jest za późno na ratowanie tego związku. Dojdzie do ugodowego rozwodu, a być może do kościelnego stwierdzenia nieważności sakramentu ślubu. Podczas tej rozmowy poczuliśmy oboje wielką zgodność i miłość. Płakałem jak bóbr, ale był to płacz oczyszczający. Kolejne doświadczenie miłości Bożej. Znak, że Bóg nienawidzi rozwodów, a nie rozwodników. Dlaczego nie da się uratować takiego małżeństwa? Bo nie było zbudowane na fundamentach Bożych. Nie było zbudowane na miłości do Boga i bliźniego, a na zranionych uczuciach, pustce grzechowej, którą taka relacja wypełniała. Na naszych własnych zachciankach, a nie faktycznej Woli Bożej wobec nas skierowanej.

Jak to się zakończy? Nie wiem. Jeszcze 27 dni Nowenny przede mną. Jednak w sierpniu jedziemy z żoną na rekolekcje dla małżeństw połączone z pielgrzymką do Medjugorie. Żona choć ma alergię na kościół, zgodziła się ze mną pojechać. Może zdarzy się kolejny cud i Bóg zasieje w nas na nowo miłość małżeńską. A może się po tej pielgrzymce pokojowo rozstaniemy. Jest nam łatwiej o tyle, że nie mamy dzieci ani zobowiązań finansowych. Nadal się kochamy. Nadal rozmawiamy, żartujemy i jesteśmy wdzięczni za te doświadczenia, które nas razem spotkały. Bo bez nich nie byłoby nas. Nie byłoby całego procesu uzdrowienia i poznania ogromu miłości Boga do nas. Bez względu na wszystko, Bóg nas kocha i chce naszego uzdrowienia i uwolnienia z poranień i grzechów. Walczy o nas do ostatniej chwili. Musimy tylko otworzyć się na Łaskę Bożą i zaakceptować to co nam Bóg zsyła jako ciężkie doświadczenia i problemy do przezwyciężenia. Z każdego zła jest w stanie zrobić dobro. Dać nam lekcję i przeprowadzić przez oczyszczający proces uzdrowienia i uwolnienia. Przebaczenia, sobie i innym. Zawsze trzeba przebaczyć, a czasami po prostu puścić. Choć jest trudno, to jeśli się kocha trzeba puścić i pozwolić Bogu działać cuda. Jest dokładnie tak jak Jezus powiedział Alicji Lenczewskiej. Każdego prowadzi najoptymalniejszą dla niego drogą. Ważne żeby UFAĆ, WIERZYĆ i starać się żyć w świętości. Czasami te drogi są długie i pełne wybojów i bolesnego poznania swojego grzechu i swoich poranień. Ale tylko ufając w Jego dobroć i miłość oraz pokładając wiarę i nadzieję w Bogu oraz Jego Woli, możemy pozwolić Bogu na cuda w naszym życiu.

Po rozmowie z żoną poszedłem do kościoła i trwała adoracja. Na koniec organista zaczął śpiewać pieśń podczas której się popłakałem. Nie mogłem powstrzymać wzruszenia i łez nad tym jak ogromna jest miłość Boga do grzesznego człowieka. Po odmówieniu koronki do Bożego Miłosierdzia otworzyłem na przypadkowej stronie Dzienniczek Faustyny i przeczytałem kolejny znak mi dany. Za swoje błędy trzeba zapłacić. Ślub choć może i zostanie unieważniony to Śluby złożone przed Bogiem są aktualne. Jeżeli dojdzie do rozwodu to czeka mnie życie w czystości. Nie wejdę w kolejny związek, poniosę odpowiedzialność za swoją ignorancję i błędy. Ale pomimo że spodziewam się pokus i trudności wiem, że to możliwe. Dlaczego? Bo miłość Boga do mnie i moja do Boga jest wystarczająca. Wypełnia wszystkie luki i szczeliny, które próbowałem zapełnić miłością ludzką. Nieustannie będę odmawiał różaniec i z radością serca śpiewał JEZU UFAM TOBIE.

Dziękuję za to że przeczytałeś to świadectwo. Nie poddawaj się i zaufaj Jezusowi do końca. Bóg jest w Tobie i się Tobą zajmie. Bez względu na to jakie masz życie i ile zranień jest w Tobie. Po prostu pozwól mu działać cuda, jakiekolwiek by one na początku nie były bolesne.

Alleluja! Chwalmy Pana i Maryję Matkę Jego!