Michał: Brak akceptacji siebie

Swoją pierwszą Nowennę Pompejańską zakończyłem +/- miesiąc temu. Do samej nowenny podchodziłem kilkukrotnie. Jedną z tych prób zakończyłem na 22-gim dniu odmawiania, jeszcze inną już w siódmym dniu. Wynikało to głównie z wątpliwości co do mojego odmawiania nowenny – byłem przekonany, że nie wychodzi mi to tak, jak powinno wychodzić. Te wątpliwości jednak były bezpodstawne – Bogu każda modlitwa jest miła.

Przyczyną, dla której postanowiłem zacząć modlić się Nowenną Pompejańską, były defekty mojej ”urody”. Jestem jeszcze młodym chłopakiem, ale moje problemy z samooceną (której nigdy w zasadzie nie miałem) zaczęły się na początku gimnazjum. Nie chcę dokładnie opisywać mojego wyglądu, zależy mi na anonimowości, lecz są to defekty uniemożliwiające normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Niestety, ale patrząc na życie moich rówieśników, a porównując moje, w którym doświadczałem biedy, alkoholizmu ojca oraz samego braku akceptacji siebie (ładnie to ujmując, ponieważ wątpię, że można to w jakikolwiek sposób zaakceptować), zmuszało mnie do podjęcia Nowenny Pompejańskiej. Dodam tylko, że nigdy nie sprawiałem problemów wychowawczych: zawsze byłem ułożony, uczyłem się całkiem dobrze, byłem lubiany przez rówieśników, zawsze starałem się być pomocny i sprawiedliwy względem innych. Jestem osobą wierzącą, dlatego też nie modliłem się tą modlitwą tylko ze względu na ”magiczną moc” jej działania. Miałem jednak nadzieję, że Maryja wstawi się za mną i uprosi Boga o łaskę akceptacji siebie.

Tak się jednak nie stało. To oczywiście nie powoduje, że zamierzam odwrócić się od ŚMP oraz od Boga, lecz problem został nie rozwiązany, a obecnie wstydzę się wyjść z odsłoniętą twarzą do sklepu czy choćby na ulicę. Chciałbym móc wyjść bez wstydu na ulicę i móc robić to, co robią moi rówieśnicy. Nowenna nie zmieniła w moim życiu niczego konkretnego. Po skończeniu nowenny było mi bardzo przykro, że mimo tylu kłopotów, Bóg pozostał nieugięty w tej sprawie.

Obecnie modlę się do Świętej Rity, do Nowenny Pompejańskiej jeszcze kiedyś wrócę, bo jest to piękna modlitwa (bardzo wymagająca, ale piękna). Nie czuję się jednak na siłach. Mam ogromny żal do Pana, że zostawił moją sprawę bez rozwiązania, ale kocham go nadal. Często w modlitwach kłócę się z Bogiem, wypominając mu to. Nie jest to jednak błąd, Bóg kocha gdy wchodzi się z nim w polemikę. Mam wciąż nadzieję, że kiedyś nadejdzie dzień, kiedy będę mógł funkcjonować normalnie i będę mógł kochać siebie. Brak akceptacji potrafi bardzo wyniszczyć człowieka, dlatego wiążę jeszcze ogromną nadzieję, że NP i wstawiennictwo Świętej Rity coś tu zdziała.

Do tych, którzy wytrwali do końca, i którzy mają chwilę wolnego czasu: Bardzo was proszę o modlitwę w mojej intencji. Zachęcam również do modlenia się NP – ja również do niej powrócę. Bóg wie co robi, być może uznał, że nie jestem gotowy na przyjęcie łaski. Maryja wzmocniła mnie w wierze – bardzo to doceniam. Nie jest to jednak rozwiązanie mojego problemu.