Agnieszka: Z Maryją przez życie

Mam na imię Agnieszka i od urodzenia choruję na Mózgowe Porażenie Dziecięce. Nie poruszam się samodzielnie tylko z pomocą drugiej osoby. Tuż po moim przyjściu na świat lekarze nie dawali mi żadnych szans. Po upływie miesiąca miało mnie nie być. To właśnie wtedy zaczęła się walka o mnie. Stoczyli ją Rodzice Niebiańscy i ci ziemscy. Zostałam powierzona całkowicie Matce Bożej. Ciężka praca rodziców i ich nieustanna modlitwa w mojej intencji, doprowadziły do tego, że uniknęłam konieczności poruszania się na wózku inwalidzkim i ukończyłam normalne szkoły, nie specjalne. Kiedy skończyłam Liceum poczułam, że to dobry czas, by zacząć modlić się o dobrego męża. Miałam wewnętrzne przekonanie, że to do małżeństwa powołuje mnie Pan Bóg. Po kilku miesiącach modlitwy w tej właśnie intencji, pojawił się chłopak, który przyjął mnie taką, jaka jestem. Był moment, gdy sądziłam, że to niemożliwe. Po trzech latach trwania związku postanowiłam zacząć się modlić Nowenną Pompejańską o pogłębienie jego wiary. To niezwykłe, ale powierzając go Matce Bożej w tej właśnie modlitwie, sama doznałam wielu, wielu łask. Każda Nowenna równała się prezentom. Tak to właśnie nazywam. W trakcie odmawiania jednej z nich otrzymałam łaskę samodzielnego, częstego uczestniczenia we Mszy Świętej, odważyłam się pokonać próg kościoła i wjechać swoim pojazdem do środka. Zostałam uwolniona od natrętnych myśli. Wypełnia mnie ogromna nadzieja i wiara w to, że będzie dobrze w każdym aspekcie mojego życia szczególnie jeśli chodzi o relację z moim chłopakiem. Dzięki Matce Bożej więcej Pana Boga jest w naszym związku, więcej rozmów o Nim. Obecnie jestem w trakcie odmawiania kolejnej Nowenny Pompejańskiej i widzę jak Matka Boża działa. Ufam, że za jakiś czas napiszę kolejne świadectwo, w którym napiszę, iż spełniły się moje marzenia o wspólnym uczęszczaniu na Eucharystię oraz wspólnej modlitwie. Kończąc chciałabym życzyć wszystkim modlącym się Nowenną wytrwałości. Nie jest to łatwe. Zły nie daje o sobie zapomnieć ale nie warto poświęcać mu ani chwili. Po prostu chodźmy za rękę z Matką Bożą do Jezusa. Nie puszczajmy jej dłoni. Wtedy nic nam się nie stanie.

Z Bogiem!