Weronika: Uwolnienie

Nowennę pompejańską zaczynałam odmawiać kilka razy, w różnych intencjach. Wspólnie z mamą odmawiałam ją także w intencji dobrze zdanej matury. Tym razem, tkwiąc w związku prawie 2 lata, postanowiłam odmówić nowennę w intencji dobrego męża. Nie potrafiłam sobie poradzić, związek mnie przytłaczał. Chłopak, z którym się związałam na początku był kimś zupełnie innym, a przede wszystkim mówił, że Pan Bóg jest obecny w jego życiu. Z czasem wszystko obróciło się w przeciwnym kierunku. Dopiero po czasie okazało się, że to była tylko przykrywka, by mi się przypodobać, bo wiedział jak ważny jest dla mnie Pan Bóg. Poza tym zaczął ujawniać się jego despotyczny charakter. Mnóstwo kłótni, łez, modlitw o nawrócenie tego chłopaka, którego przecież pokochałam i chciałam jego dobra. Bezskutecznie. Już sama nie wiedziałam czy go kocham, czy jestem z nim z przyzwyczajenia, czy może dlatego, że postawiłam sobie za cel nawrócić go. Niszczyło mnie to od środka, zabrało całą radość życia. Oczywiście zaczynam rozumieć to dopiero teraz, kiedy mija miesiąc od naszego rozstania. Nie chciałam zgodzić się na współżycie z nim. Od dłuższego czasu ten temat powracał, ja starałam się go omijać, on naciskał. W końcu postanowił odejść. Bolało okropnie, nadal boli, ale z każdym dniem jest lepiej. To normalne, bo w końcu oddałam mu serce, a on, kiedy powiedziałam „Nie”, odszedł. Trudno to przyjąć do wiadomości, ale jeśli kochałby tak naprawdę, nie zostawiłby mnie, trwałby przy mnie i wspierał. Związek ma prowadzić do wzrostu, nie do upadku. Byłam na skraju załamania, wyczerpania i ulegnięcia mu. Pamiętam ten moment, kiedy padłam na kolana w kościele i w myślach zawołałam „Panie Boże ratuj mnie, nie chcę grzeszyć przeciw Tobie”. W 27. dniu nowenny, czyli dokładnie w ostatnim dniu części błagalnej rozstaliśmy się. To była jego decyzja, jednak gdyby on tego nie zrobił, prawdopodobnie nadal trwałabym w tej toksycznej relacji, bo byłam za słaba by ją zakończyć. Bałam się samotności, bólu po rozstaniu, bo już raz w swoim życiu doświadczyłam tego, tak naprawdę. Nie chciałam przechodzić tego kolejny raz. Było mi okropnie trudno. Miałam wrażenie, że wszystko straciło sens. Ciągle był płacz, rozpaczanie, rozpamiętywanie. Jednak wreszcie zaczęło do mnie docierać to, że stało się najlepsze co mogło się wydarzyć. I jestem za to ogromnie wdzięczna Maryi, że mnie uratowała. Gdy byłam już na krawędzi, ona mnie złapała i wyciągnęła z tej przepaści, w której ciągle spadałam coraz niżej. Modlę się cały czas za tego chłopaka. Mam nadzieję, że moja modlitwa choć trochę przybliża go do Taty. Jest trudno, ale staram się czekać cierpliwie na tego Jedynego, z którym będę mogła budować na najlepszym fundamencie jakim jest Pan Bóg. Wiem, że On pragnie mojego szczęścia. Chwała Panu i dzięki Maryi <3 Szczęść Boże!