Anna: Uratowanie córeczki

Swoją przygodę z Nowenną Pompejańską zaczęłam w listopadzie. Był to dla mnie trudny czas. Kilka tygodni spędziłam w szpitalu.

Byłam w ciąży, w 28 tygodniu, życie mojej córeczki było zagrożone. Chcieli rozwiązać moją ciążę dużo szybciej. Słyszałam okrutne słowa z ust lekarzy. Psychicznie wysiadałam. Ciągle płakałam. To była moja bardzo upragniona ciąża, dziecko o któro prosiłam Maryję w Częstochowie. Lekarze wyśmiewali się ze mnie, że płaczę, że po co wylewać łzy skoro i tak nie mam wpływu na to czy dziecko umrze czy będzie żyć. Chyba żadna matka by nie chciała takich słów usłyszeć! Jak się okazało jednak przez kochaną Maryję miałam wpływy. Od początku ciąży dużo się modliłam, rozważałam nawet czy nie zacząć modlić się Nowenną Pompejańską ale jakoś jeszcze nie zdobyłam się na to by ją odmówić. Nowenna sama mnie jednak odnalazła. Któregoś dnia w szpitalu zmienili mi salę i układając ubrania do szafki na nowej sali znalazłam kartkę . Była to kartka na której była Nowenna Pompejańska. Przypadek ? Ja w to nie wierzę. Zaczełam się modlić. Zawierzyłam wszystko Bogu. Stan mojej córeczki się poprawił. Wyszłam ze szpitala. Dotrwałam do 39 tygodnia i w lutym przez cesarskie cięcie urodziła się moja kochana, zdrowa córeczka. Bardzo dziękuję Maryji i Panu Jezusowi, że udało się i wszystko skończyło się dobrze. Od tamtej pory odmówiłam jeszcze dwie Nowenny Pompejańskie. Teraz jestem w trakcie trzeciej. Dla mnie to codzienność już teraz. Oddajmy się w ręce Maryji a Ona nam zawsze pomoże- ja w to wierzę!