Anonim: Wielkie mi rzeczy uczyniła Matka Boża

Na Nowennę Pompejańską trafiłam przypadkiem jakiś rok temu. Nie podjęłam się jednak wówczas jej odmawiania i właściwie nabrałam przekonania, że jest to dla mnie zbyt duże wyzwanie i raczej nigdy się na nie nie zdecyduję. W ciągu tego roku wydarzyły się w moim życiu różne rzeczy. Odsunęłam się od Boga i Kościoła. Uległam złudzeniu, że pieniądze i pozycja zawodowa dają mi więcej niż ma mi do zaoferowania Jezus. Po kilku miesiącach okazało się, że postęp na drodze zawodowej doprowadził mnie do ciężkiej nerwicy. Rzuciłam pracę i postanowiłam odpocząć. Wiedziałam, że mam wystarczająco dużo pieniędzy, by przeżyć kilka miesięcy bez pracy. Myślałam naiwnie, że jest to dla mnie czas regeneracji i zbudowania mojego życia na nowo. Ale wciąż w tej nowej wizji mojego życia nie było miejsca dla Boga. W ciągu pół roku okazało się, że nie tylko nie zregenerowałam się, nie tylko nie znalazłam pomysłu na dalsze życie, ale popsułam relacje z wszystkimi bliskimi mi ludźmi. A kiedy zaczęły się kończyć pieniądze i zaczęłam szukać pracy, to okazało się, że nikt nie chce ze mną pracować. Doszłam do granic wytrzymałości i oczywiście w jakimś sensie zadziałało powiedzenie: jak trwoga, to do Boga. Ale Bóg był kompletnie głuchy na moje wołanie. Może dlatego, że potraktowałam go – jak zresztą wszystko i wszystkich – w sposób roszczeniowy. Popadłam w rozpacz, ale ciagle uparcie nie chciałam zobaczyć, że błądzę. Kiedy już w moim życiu kompletnie się wszystko posypało, wykrzyczałam Panu Bogu, że nie wierzę w Jego istnienie, bo jeśli istnieje to jest wyjątkowym okrutnikiem. Użyłam dużo mocniejszego słowa, ale go tutaj nie przytoczę. I wtedy zaczęło dziać się coś dziwnego. Burza we mnie uciszyła się. Kilka dni spędziłam w tej ciszy, a po kilku dniach w mojej głowie pojawiły się dwa słowa – Nowenna Pompejańska – tak, jakby ktoś mi je powiedział do ucha cichym, łagodnym głosem. O dziwo, nie spowodowało to we mnie oporu czy sprzeciwu, które zrodziły się rok wcześniej. Poczułam jakby Matka Boża powiedziała do mnie; spróbuj, a ja ci pomogę. I spróbowałam. Było to dla mnie samej zaskoczeniem, bo nigdy nie byłam blisko z Maryją. Wręcz kompletnie nie rozumiałam duchowości Maryjnej… Ale mimo to posłuchałam i zaczęłam Nowennę. Byłam przekonana, że nie wytrwam, że nie dam rady. Ale Maryja była przy mnie. Modlitwa dała mi spokój, radość, ukojenie. I co najważniejsze – nawrócenie. Przystąpiłam do spowiedzi, zaczęłam uczestniczyć w Eucharystii. Nagle okazało się, że codzienna Msza Św. nie jest przykrym obowiązkiem, a radością i wytchnieniem. Modliłam się, by Matka Boża pomogła mi poukładać moje życie we właściwy sposób. I dostałam to o co prosiłam. Naprawiły się moje relacje z Panem Bogiem, z rodziną i bliskimi, znalazłam wymarzoną pracę… Otrzymałam tyle łask, że nawet się nie spodziewałam… Jeśli zastanawiasz się czy warto zacząć Nowennę Pompejańską, to odpowiem Ci – WARTO! Modlę się dziś za Ciebie, byś się nie wahał/nie wahała. Pozwól Maryi wziąć Cię za rękę i poprowadzić do Jezusa.