Weronika: „Bo On się do mnie uśmiecha”

Jestem dwudziestokilkuletnią dziewczyną i zgodnie z obietnicą złożoną Pani z Pompejów pragnę podzielić się swoim świadectwem i szczęściem jakie spotkało mnie oraz moja rodzinę.

Na początku powiem, że nie jest to moja pierwsza Nowenna, dokładnie 5 w życiu. Pierwszą odmawiałam przed maturą w intencji dostania się na upragnione studia. Maryja mnie wtedy wysłuchała i od tamtej pory wiedziałam, że w każdej sytuacji mogę zwróć się do Naszej Matki przez tę Nowennę. I tak też się stało. Zawsze kiedy mam problem, trudny okres w życiu, kiedy po ludzku nie wiem co mam zrobić i nie widzę rozwiązania problemu sięgam po różaniec. Zawsze boje się czy dam rade skończyć, czasem podczas modlitwy mam wrażenie jakby zło chciało mnie odciągnąć od Maryi- tak było jednej nocy kiedy bliska mi osoba nagle dostała drgawek, a ja bałam się jak nigdy i czułam potężny lęk, który mnie ogarnął. W takich chwilach uświadamiam sobie jak ta modlitwa musi być potężna i silna i jak szatan musi jej nienawidzić i czuje otuchę i siłę i wiem, że z Maryją i dla Maryi dam rade. Nowenna wydaje mi się czasochłonna, ale nasza Pani jest świetną organizatorką, a ja ze wszystkim się wyrabiam, często lepiej niż kiedy nie odmawiam modlitwy  ale zacznę od początku:

Ok. 4 miesiące temu dowiedzieliśmy się, że u mojego taty znaleziono komórki rakowe w jelicie grubym. Tata od ok. 18 lat choruje na przewlekła chorobę jelit, jednak był dość dobrze ustawiony lekami przez co tak naprawdę mógł praktycznie normalnie żyć, pracować fizycznie, jeść. Ta wiadomość była dla Nas szokiem, jednak trzymałam się myśli, że zmiany zostały wcześnie wykryte, w końcu tata bada się co rok. Kilka tygodni to było oczekiwanie: na jedne badania histopatologiczne, na kolejne wizyty, na tomografię, a potem jej wyniki. Po jednej z wizyt tata wrócił załamany. Nic nie mówił, a jeśli już to tylko tyle, że mogłoby się to już wszystko skończyć, że nie ma siły ( oprócz tych lat choroby i tej diagnozy tata przeszedł też w dość młodym wieku zawał, kiedy ledwo uszedł z życiem). Wtedy też podjęłam decyzję odmawiania Nowenny Pompejańskiej. Od tamtej pory miałam wrażenie, że wszystko się układa. Tomografia wyszła bez zmian przerzutowych, podjęto decyzje usunięcia części, a nie całego jelita i do tego laparoskopowo. W maju odbyła się operacja, wstępnie powiedziano nam, że wszystko przebiegło zgodnie z planem, jednak w nocy i następnego dnia u taty pojawiło się krwawienie, komplikacje, miał przetaczaną krew. Następny dzień po operacji spędziłam z tata w szpitalu. Widziałam jaki jest załamany, sami lekarze podkreślali, że jest w bardzo słabym stanie psychicznym oraz że jest pacjentem w najcięższym stanie na oddziale. Patrzyłam jak tata płacze (co nie było normalne w jego przypadku, zwykle był silnym mężczyzną), nie rozmywaliśmy prawie wcale (choć mamy dobry kontakt i zazwyczaj nie zamykają nam się buzie) , tata milczał, nie cieszyło Go nic, prawie nie odpowiadał na pytania. Po ok. 3 godzinach mojego patrzenia na tatę i totalnej bezradności usłyszałam dziwny dźwięk, przestraszyłam się, że potrzebuje pomocy, gdy podbiegłam do łóżka zobaczyłam, że się śmieje, lecą Mu łzy- ale szczęścia, do tego jego twarz jest prawdziwie rozpromieniona. Z przerażeniem spytałam co się dzieje, na co uzyskałam odpowiedź: „ widzę Boga”. Była przerażona, sądziłam, że to już koniec, że krwawi wewnątrz, że umiera, złapałam Go za rękę i bałam się odejść od łóżka, bałam się tego, że jak wrócę już nie będzie żył. Próbowałam dzwonić po pomoc ( przycisk przy łóżku), ale jakimś cudem nie wybrałam właściwego przycisku, jedynie ten który włącza lampki. I wtedy tata zaczął w pełni logicznie ze mną rozmawiać mówiąc, żebym zgasiła światło, uspokoiła się itp. Cały czas płakał, na moje pytanie dlaczego się śmieje odpowiedział „ bo On się do mnie uśmiecha”. Zaraz po tej sytuacji przyszła pielęgniarka zmierzyła temperaturę- nie miał gorączki, nie był też pod wpływem narkozy ani żadnych środków p-bólowych ( dano Mu je później, mówiąc, że długo już nie dostawał), a na wizytę lekarki mój tata, który 5 minut wcześniej był załamany, odpowiedział: „ teraz już wiem, że wszystko będzie dobrze”. Następnego dnia powiedział mi „ widzisz jak Nowenna działa” mimo, że przed samą operacją usłyszałam, że Jemu raczej nie pomoże ta modlitwa. Teraz mój tata kiedy o tym opowiada ciągle się wzrusza, ma łzy w oczach, mówi, że wie, że Bóg naprawdę istnieje, opisuje Pana Jezusa którego ujrzał podobnie jak chłopczyk z filmu „niebo istnieje naprawdę”, jednak podkreśla że Pan miał duże loki, piękne i grube włosy oraz przecudowną królewska szatę, nic nie mówił, ale nie musiał. Najpierw ukazał się mały dymek, a potem chmurka tuż nad taty głową, która się rozstąpiła. Bóg, który jest wszechmocy przyszedł do zwykłego człowieka po to, żeby na chwile się uśmiechnąć i tym sposobem przemienić życie jego i bliskich. Jestem osoba wierzącą, ale chyba dopiero w tamtej chwili uświadomiłam sobie, że naprawdę dla Boga liczy się KAŻDY. Że nie opuszcza nikogo. Wiem jaki był mój tata, wiem że kilkanaście lat temu był gotowy negować wszystko co dzieje się w kościele, o spowiedzi nie chciał słyszeć twierdząc, że to wymysł księży. Po zawale serca kiedy Maryja zesłała Nam odpowiednich ludzi zaczął chodzić do kościoła, raz w roku do spowiedzi, choć po tygodniu już nie szedł do Komunii. Teraz zaś otwarcie mówi że Bóg istnieje naprawdę. I ja też to wiem. Potrzeba Nam wiary i cierpliwości, niech nikt nie wątpi czy został wysłuchany, ja teraz to rozumiem. Sama czekam na pomoc w jednej intencji, w której odmawiałam Nowennę, a której nie widzę jeszcze rozwiązania. Nie widzę, ale to nie znaczy, że już się nie odbywa. To Bóg zna miejsce i czas. Ja nie widziałam Jezusa, ale nie musiałam, mi wystarczyła twarz i zachowanie mojego taty, jego nieprawdopodobna przemiana, której nie jestem w stanie w pełni opisać. Przemiana tego dnia ale też na przestrzeni lat. Czasem Pan Bóg działa w taki sposób, czasem przez innych ludzi, czasem przytula mocno, a my tego nie widzimy, ale czuje to serce. Wiem jedno, On Wszechpotężny patrzy na każdego grzesznika, tak Nas kocha. Każdego dnia mnie to zadziwia, wcześniej wiedziałam to w teorii, teraz naprawdę to odczułam. Dla mnie to zaszczyt, szczęście. Czasem w naszym życiu dzieją się cuda niewyobrażalne, ale tak naprawdę każdy dzień jest tym cudem. Na początku możesz nie czuć pomocy, może Ci się wydawać, że Cię nie słucha, że jesteś sam. Cierpliwości, wiem że to trudne. Ale potem będzie taka radość, że już nic jej nie zakryje. Po każdej burzy nadejdzie słońce. Ta Nowenna może wszystko, a ściślej wiara i Maryja, bo to nie są czary i zaklęcia, to jest prawdziwa modlitwa z serca, nasza broń. Nie bój się po nią sięgnąć. Nie jesteś sam. Jestem zwykła dziewczyną, człowiekiem tak jak i Ty, Bóg i Maryja kocha nas tak samo, czyli najmocniej, mocniej się nie da!

Nigdy nie przestanę dziękować za to co wydarzyło się moim życiu! Dziękuję Maryjo najmocniej jak potrafię!