Przemek: Z nadzieją patrzymy w przyszłość

Nowennę zacząłem odmawiać gdy moja chora żona trafiła do szpitala. Pamiętam, że tydzień, który przeżyłem zanim tam trafiła, wydawał mi się całym rokiem a następne nie były lepsze. Nie było łatwo. Nigdy nie byłem osobą specjalnie religijną. Boga odkładałem na później. O Nowennie przeczytałem w Internecie gdy zaczęło brakować nadziei, zwróciłem głównie uwagę na świadectwa jej skuteczności. Dlatego, zależało mi głównie na mojej intencji, byłem mocno zdesperowany, z drugiej strony szukałem sobie wymówek – no bo np. po co zaczynać, jak na pewno nie dam rady odmówić 15 tajemnic dziennie. Żona w szpitalu a ja z dwójką dzieci a do tego praca i dom, nie ma po prostu na to czasu. Do tego też modlitwy, których wcześniej nie znałem, trzeba się ich nauczyć. Koniec końców, powiedziałem najświętszej Maryi i Panu Bogu – trudno, nie dam rady to nie dam, najwyżej będę powtarzał, zdaję się na Was, że mnie poprowadzicie. I poprowadzili. Na początku było to męczące, mówiłem sobie, że jak dotrwam do 54. dnia, to zanim zacznę kolejną Nowennę, na pewno zrobię sobie przerwę. Może miesiąc, a przynajmniej tydzień. Bóg ma jednak jak zwykle na każdą okoliczność genialny plan. Nie tylko dałem radę odmawiać, nie 15, ale 20 tajemnic dziennie, ale wskutek głębokich rozważań, poczułem głód Słowa Bożego, gdyż to co znalazłem w powszechnie dostępnych rozważaniach absolutnie mi nie wystarczyło. Zacząłem codziennie czytać po rozdziale Starego i Nowego Testamentu. A gdy przyszedł 54. dzień Nowenny, stwierdziłem, że nie dam rady wytrzymać nawet tygodnia bez kolejnej. Jak to? Dzień bez rozważań o Jezusie i najświętszej Maryi, to co to za dzień? A żonie, choć od razu się nie poprawiło, to dziś, gdy mówię część dziękczynną drugiej Nowenny, jest znacznie lepiej i w końcu z nadzieją patrzymy w przyszłość.