Izabela: Życie wieczne

O śmiertelnej chorobie mojej siostry dowiedziałam się późną jesienią 2016 r.To były przerzuty po, wydawało się uleczonym 15 lat temu, nowotworze piersi. Przerzuty do kości. Byłam zrozpaczona i wściekła. Po ludzku szukaliśmy pomocy po lekarzach, szpitalach itp. Siostra zaczynała cierpieć fizycznie, ale była bardzo dzielna emocjonalnie. Jakby nas pocieszała, no i…powoli się z nami żegnała, porządkowała swoje sprawy. To jeszcze bardziej wpędzało mnie w rozpacz, łzy, lament. Tuż przed świętami Bożego Narodzenia przyjaciel podarował mi książeczkę: Nowenna Pompejańska. Początkowo jedynie ją przejrzałam i po prostu odłożyłam. Wróciła do niej po tygodniu. Obawiałam się, że nie podołam trudowi tej modlitwy. Jednak zaczęłam. I wydaje mi się, że nigdy, aż tak gorliwie się nie modliłam. Prosiłam Ducha Św. o dar łaski dobrej modlitwy. Prosiłam Maryję o cud uzdrowienia. Już na początku mojej modlitwy-nowenny dostrzegłam, że choć choroba siostry nie ustępuje, to siostra nie cierpi fizycznie. Cały czas była aktywna zawodowo, co miało dla niej ogromne znaczenie. W ostatni dzień nowenny stan siostry gwałtownie się pogorszył. Trafiła do szpitala niemal nieprzytomna. Byłam przy niej cały czas. Ciągle modliłam się i ufałam Bogu. Siostra została zaopatrzona we wszystkie sakramenty. Niestety po paru dniach zmarła na moich rękach. Odeszła spokojnie. I choć w sensie ludzkim nie doczekałam się cudu uzdrowienia, to jestem przeświadczona, że śmierć mojej siostry była niemal mistyczna, a jej ostanie tygodnie życia były darem Boga. Żyła tak jak chciała, będąc wśród rodziny, chodząc do pracy, ale też do teatru, kina, a nawet była na koncercie. „Pozamykała”swoje ziemskie sprawy, pomagając w pewnych przedsięwzięciach innym osobom. To był cud. Dziękuję Maryi Pompejańskiej, że była przy nas, że ja mogłam być tak blisko z moją siostrą. I choć strasznie mi jej brakuje, a jeszcze bardziej naszej mamie, której serce z boleści niemal pękło, to ufam Bogu,że siostra jedynie przekroczyła próg, kończąc to trudne życie na ziemi, aby teraz żyć wiecznie. I choć może inni postrzegają to inaczej, to ja i moi bliscy są przekonani, że to był cud. Teraz różaniec jest moim orężem.