J.: Powrót Ukochanego

Witam. To już moje 3 lub nawet 4 świadectwo tutaj. Piszę je, bo odczuwam taką potrzebę, bo tak obiecałam Matce Bożej. Choć tak na prawdę nic się nie zmieniło. Modlę się Nowenną Pompejańską już praktycznie rok, bez jednej przerwy. I zawsze w jednej i tej samej intencji, którą za każdym razem trochę modyfikuje, jednak główna intencja jest ta sama. Powrót ukochanego, mojej jedynej i prawdziwej miłości.

I proszę, darujcie sobie komentarze typu: nie ten to inny, Bóg ma dla Ciebie kogoś innego, zapomnisz niebawem, nie wolno się modlić o czyjąś miłość itd. Jeśli ktoś ma je pisać, to niech nie wypowiada się w ogóle. Bo najczęściej tego typu komentarze piszą właśnie osoby, które nigdy w takiej sytuacji nie były i nie wiedzą jak to jest, co czuje taka osoba, która kocha całym sercem, a nie może tej miłości dać tej drugiej osobie. W trakcie tego roku, przez cały czas trwania w modlitwie działy się różne rzeczy. Może to nie tak, że zupełnie nic się nie zmieniło. Nasz kontakt się urwał, ale w trakcie pierwszej NP odnowił się, co dało mi dużo siły do dalszej modlitwy. Jednak to wszystko nie trwało długo. Potem była kolejna Nowenna i następna i nic się nie działo. Aż przyszedł dzień moich urodzin. Napisał mi życzenia, wprawdzie bardzo „oziębłe” ale zrobił to. Kilka dni później odezwał się do mnie, zapytał co słychać, jednak nasza rozmowa urwała się szybciej niż się zaczęła. Po tym czasie, znowu nie mieliśmy żadnego kontaktu. Ja cały czas modliłam się i każdego dnia prosiła Boga aby miał Go w swojej opiece bo to dla mnie wyjątkowo ważna osoba i aby dał nam jeszcze szansę. W między czasie spotykałam go gdzieś na ulicy przypadkiem, jak jechał samochodem, a mieszkam w dużym mieście w związku z czym, zawsze odbierałam to jako znak od Boga, że jest nadzieja skoro stawia go wciąż na mojej drodze. Jakiś czas później to ja zrobiłam kolejny krok, odezwałam się, nawet zaproponowałam spotkanie, pisał, że możemy zobaczyć się, ale z drugiej strony na chwilę obecną tłumaczył się brakiem czasu i pracą. Odpuściłam, nie odzywałam się ale modliłam się nadal. Przesłałam intencję na mszę w Pompejach i w dniu kiedy była ta msza, on napisał do mnie. Był zupełnie inny niż do tej pory, rozmawiał ze mną normalnie i nawet sam chciał się spotkać. Niemal skakałam z radości i brakowało mi słów żeby podziękować Matce Bożej i Panu Bogu. Umówiliśmy się, ale jak zwykle praca „wygrała” i spotkanie odwołał. Parę tygodni później znowu postanowiłam napisać do niego. Umawiał się ze mną dwa razy (oczywiście spotkanie wychodziło z mojej inicjatywy) ale nic z tego ciągle nie wychodziło. Jednak jego stosunek do mnie był już zupełnie inny, mam tu na myśli sposób w jaki ze mną pisał, bo nie traktował mnie już tak ozięble jak wcześniej. Ale jak to mówią „do trzech razy sztuka”, w związku z czym napisałam raz jeszcze. Tym razem ze skutkiem pozytywnym. Spotkaliśmy się. Było tak zwyczajnie, można powiedzieć że PRAWIE jak dawniej. To było krótkie spotkanie, ale chociaż przez tą krótką chwilę czułam się znowu szczęśliwa. Jednak od czasu tego spotkania nie mieliśmy ze sobą kontaktu. W Wigilię napisał mi świąteczne życzenia, odpisałam, ale więcej nie rozmawialiśmy. Ktoś czytając to może pomyśleć, ze jestem głupia, że tyle razy pisałam, że próbowałam odnowić kontakt. Być może, ale jeśli się na prawde i szczerze kogoś kocha to robi się wszystko co można by tej miłości nie stracić. On jest bardzo specyficznym człowiekiem, czasem myślę, że jest sam, nie chce związku bo może czegoś się boi, bo może tak mu wygodniej, a może jest jakiś inny problem, o którym ja nie wiem. Dlatego właśnie nie poddaje się w modlitwie, dlatego wierzę, że Bóg jeszcze da nam szansę. I powtarzam sobie, że gdyby to wszystko nie miało sensu, to Bóg by nie pozwolił na to spotkanie, na jakikolwiek nasz kontakt, tylko urwałby to definitywnie, a mi pozwoliłby zapomnieć, a może nawet postawił na mojej drodze innego mężczyznę. Tak się nie dzieje. Kocham niezmiennie pierwszy raz w życiu już od półtora roku. Mam 25lat i widząc, jak wszystkie koleżanki na około układają sobie życie, wychodzą za mąż i zakładają rodziny, jest mi bardzo ciężko. Bo ja mogę tylko o tym pomarzyć, bo człowiek z którym pragnę ułożyć swoje życie i założyć w przyszłości rodzinę, jest tak blisko mnie a jednocześnie tak daleko. Kocham go całym swoim sercem i zrobiłabym wszystko co tylko w mojej mocy, żeby to co kiedyś było między nami wróciło. Abyśmy mogli rozwijać naszą wspólną pasję, jaką są góry, bo zawsze było to moim marzeniem. Ale jedyne co mogę to zawierzyć wszystko Bogu, modlić się i prosić Go o pomoc w naprawieniu tej sytuacji i o szanse dla nas obojga. I wierzę w to, że kiedyś napiszę tutaj jeszcze świadectwo, które będzie właśnie o tym mówić, o tym, że znów jestem/jesteśmy naprawdę szczęśliwi… Razem. Tak jak kiedyś..