Anna: Modlitwa jest niesamowita!

O nowennie dowiedziałam się przypadkowo, w ubiegłym roku. Nigdy wcześniej o niej nie słyszałam. Modlitwa różańcowa i Matka Boża zawsze były mi bliskie, postanowiłam więc spróbować odmówić nowennę. W mojej głowie pojawiła się bieganina myśli w jakiej intencji… Nie potrafiłam jasno sformułować mojej prośby.

Ponieważ moja sytuacja życiowa była skomplikowana (bałam się natłoku obowiązków w pracy, tego, że się nie sprawdzę, porażki, krytyki, utraty pracy – czyli tego, co towarzyszy mi niemal przez całe życie) w tym kierunku podążyła moja prośba.

Kiedy rozpoczęłam modlitwę, jako ktoś napisał, faktycznie miałam poczucie, że świat zmienia się wokół mnie: słońce jaśniej świeci, ptaki radośniej śpiewają… Było mi lżej. W trakcie odmawianie pierwszej nowenny zmieniłam jednak intencję – ofiarowałam moje modlitwy za ukochaną babcię, za jej zdrowie. Udało się.

Drugą nowennę właśnie kończę, również zaczęłam we własnej intencji, ale w trakcie zmieniłam prośbę i ofiarowałam za zdrowie chłopczyka z mojego miasta, chorego na retinoblastomę. Nie wiem, czy tak powinno się zmieniać intencje, ale po prostu takie miałam poczucie w sercu – że tak należy postąpić.

Mam nadzieję, że Staś wróci do zdrowia, dzięki ludziom dobrej woli udało się zebrać pieniądze na jego leczenie i wyjechał do USA na leczenie.

W obliczu ludzkich problemów, trudności, chorób, nieszczęść moje prośby i problemy wydają się głupie, małe, nieważne. Jestem tylko zła na siebie za nieustanne rozczulanie się nad sobą, za to, że jestem taka słaba – nawet pisząc te słowa mam poczucie, że mój świat się wali po raz kolejny…

Dziękuję Matce Bożej, że zawsze przy mnie jest. Modlitwa jest niesamowita. Życzę wszystkim wytrwałości…