Marta: Boże dlaczego mi to robisz?

Bartka poznałam rok temu. Byłam wtedy zagubiona, zalękniona w depresji i nerwicy. Uciekłam po paru spotkaniach, zostawiając go jedynie z krótkim wyjaśnieniem, że muszę uporządkować swoje sprawy.

Wróciłam do byłego chłopaka, ale w styczniu tego roku z nim zerwałam. To nie była miłość. Wszystko było oparte na seksie. Po zerwaniu czułam się wolna. Można rzec z czasem szczęśliwsza. Chodziłam regularnie do psycholożki i do psychiatry po leki. Z czasem coś mnie tknęło, żeby odezwać się do Bartka. Miał mi za złe to, że wtedy go zraniłam, bo on zdążył się zaangażować. Długo pisaliśmy, parę miesięcy, aż w końcu poczułam chęć spotkania z nim. Po pierwszym spotkaniu było drugie, i trzecie aż w końcu uświadomiłam sobie, że chcę z nim spędzać co raz więcej czasu. Bartek mówił mi, że się boi tego, że będzie tak jak sprzed roku. Zapewniałam go, że tak się nie stanie. Może to dziecinne (mam 23 lata, Bartek 26 ), ale obiecaliśmy sobie, że on będzie moim ostatnim chłopakiem, ja jego ostatnią dziewczyną. Ustaliliśmy datę kiedy coś we mnie pękło i pierwszy raz się pocałowaliśmy za datę naszego rozpoczęcia związku. Czułam, że zaczynam żyć. Miałam nadzieję, że Bóg mi wynagradza te lata smutku, tęsknoty za prawdziwą miłością właśnie nim, Bartkiem. Stało się tak, że po miesiącu Bartek wyjechał sam na wakacje (mnie nie było stać a poza tym nie dostałabym wolnego) na 10 dni. Bardzo tęskniłam i kiedy przyjechał w ten sam dzień się spotkaliśmy ale tylko na chwilę bo był zmęczony podróżą. Wręczył mi pamiątkę z tych wakacji. Cieszyłam się, ale na drugi dzień kiedy mieliśmy się zobaczyć wystawił mnie. Byłam naszykowana, pierwszy raz miałam przyjść do niego do domu, ale jak powiedziałam, że nie będę spać, obraził się. Było mi przykro. Niby wyjaśniliśmy sobie tę sytuację, ale coś zaczęło się psuć. Po dwóch dniach zachorowałam na anginę i właśnie wtedy zaczęłam odmawiać nowennę. Stwierdziłam, że intencji jest wiele, a więc powierzam tę nowennę Maryi. Nie wiem dlaczego, ale czuję znaczne pogorszenie nastroju tak jakby depresja i nerwica chciały uderzyć z podwójną siłą. Do tego milczenie Bartka sprawia, że drugi wieczór za nim płaczę. Nie widzieliśmy się od prawie trzech tygodni przez jego wyjazd i zaś moją chorobę. Boję się, ponieważ długo wzbraniałam się przed tym uczuciem, a teraz kiedy zaczęło mi zależeć, kiedy czuję, że się w nim zakochałam (a ostatni raz byłam zakochana 6 lat temu), wszystko zaczyna się psuć. Boję się, że nie dam sobie rady, jeśli Bartek ode mnie odejdzie. Czuję smutek i ból, ciągłe nerwy o to czy się odezwie, czy zobaczymy się w tę środę (kończy mi się zwolnienie). Otwarłam swoje serce, pomimo strachu. Zastanawiam się dlaczego? Czy może kocham za bardzo? Czy to źle, że chcę z nim spędzać dużo czasu? Co we mnie jest nie tak… Pytań w głowie mnóstwo. Pytań bez odpowiedzi… Piszę to głównie dlatego, żeby otrzymać wsparcie od tych, którzy to czytają. Jest mi ciężko, bardzo ciężko…

Dla tych którzy chcą przeczytać moje wcześniejsze świadectwo serdecznie zapraszam na tę stronę: https://pompejanska.rosemaria.pl/2016/05/marta-bog-potrafi-wszystko/