Barbara: Moja nowenna za dzieci

Niedawno skończyłam odmawianie nowenny w intencji moich dzieci, od dawna ze sobą skłóconych. Nie mogłam się pogodzić z tym, że zioną do siebie taką nienawiścią, że tak źle są do siebie nastawieni. Wiedząc, że to w sumie dobrzy ludzie, byłam przekonana o działaniu złych sił, które mieszają w ich życiu. Modliłam się o zmiany w ich sercach. O nowennie słyszałam, ale jakoś pominęłam ją w natłoku różnych innych modlitw i nabożeństw. I wtedy mój proboszcz, którego bardzo cenię za niezwykły dar sugestywnej ewangelizacji, i którego codzienne rozważania czytam w internecie, podsunął świadectwo młodej dziewczyny, która przy pomocy nowenny pompejańskiej uratowała swoje małżeństwo. Była na tyle przekonywująca, że postanowiłam spróbować. Zaczęłam odmawiać nowennę. Początkowo nie było łatwo. Skupić uwagę na monotonnie powtarzanych słowach. Próbowałam różnych sposobów, by się nie rozpraszać, by uważnie się modlić. Czasem było trudno znaleźć czas i odpowiednie warunki do skupienia. Ale walczyłam, pokonywałam trudności. I nie widziałam efektów. Przeciwnie, zdarzały się sytuacje, które konflikt pomiędzy moimi dziećmi potęgowały. Ale wiedziałam, że to nie działa jak magiczna różdżka, że trzeba i tu pokonywać trudności. Więc trwałam z wielką nadzieją i wiarą. Dotrwałam w ten sposób do końca części błagalnej. Pierwszy dzień części dziękczynnej był dla mnie problematyczny. Jak dziękować za coś, co się nie stało? Ale wciąż pełna ufności nie ustawałam w modlitwie. Tydzień później, przypadkowo dowiedziałam się, że właśnie tego dnia, pierwszego dnia części dziękczynnej doszło do pierwszej od dłuższego czasu rozmowy telefonicznej moich synów. Nie padli sobie w ramiona, ale rozmawiali spokojnie, bez nerwów i wzajemnych oskarżeń, jak dotychczas. I co najważniejsze – rozmowa była z ich własnej inicjatywy, nikt ich do tego nie zmuszał. Więc jednak miałam za co dziękować. Dziękowałam, modliłam się. Niedawno zakończyłam nowennę. Moi synowie nawiązali kontakt. Spędziliśmy wspólnie Święta. Były wielogodzinne rozmowy, żarty, wspomnienia. Była przyjazna, zgodna atmosfera. Wiem, że jeszcze są ostrożni. Nie poruszają pewnych tematów, nie są otwarci na siebie w sposób, w jaki powinni być bracia. Ale nie widzę już tej zaciętości, złagodnieli, jakby stali się bardziej wyrozumiali dla siebie. Wiem, że to nie jest jeszcze idealna sytuacja, wiem, że kruchy jest lód pod ich stopami i w każdej chwili znów może się wszystko połamać. Ale wierzę, że Bóg czuwa nad nimi, że Matka Boża wstawia się za nimi, za nami, za naszą rodziną. A ja się będę modlić nieustannie, by już nigdy nie zboczyli z drogi pojednania.

A teraz zaczynam nowennę w kolejnej intencji. W intencji zdrowia mojej ciężko chorej siostry. O jej zdrowie ciała, ale i duszy.