Magda: Wystarczy tylko z ufnością zanosić do niej błagania

Nowennę zaczęłam odmawiać 8 grudnia 2013 r. w intencji poczęcia i urodzenia zdrowego synka. Po raz pierwszy o Nowennie dowiedziałam się w trudnym dla mojej rodziny momencie – byłam wtedy w 8 tygodniu ciąży i od 3 dni leżałam, krwawiąc i połykając tabletki na podtrzymanie ciąży. Niestety w nocy zaczęły się bóle, płakałam i odmawiałam różaniec, prosząc, aby Matka Boska pomogła mi przetrwać te trudne chwile.

Nigdy przez myśl mi nie przeszło, że będę musiała poradzić sobie z doświadczeniem utraty dziecka. Ja, która nigdy nie miałam problemów zdrowotnych, nie miałam problemu z zajściem w ciążę, nigdy nie brałam pigułek, odnosiłam same sukcesy w życiu prywatnym i zawodowym. Ciąża przebiegała bez żadnych problemów, do pewnego wieczoru…

Matka Boska pomogła mi przejść te trudne chwile – z perspektywy czasu widzę małe cuda, jakie się wówczas działy:

1) Trafiłam do szpitala Św. Rodziny w Warszawie, gdzie funkcjonuje specjalna procedura postępowania w przypadku utraty dziecka, a rodzice mogą liczyć na fachową pomoc. Na miejscu otrzymaliśmy informację o możliwości zorganizowania pogrzebu. Z perspektywy czasu wiem, że przeżycie czasu żałoby jest niezwykle ważne. Pogodzeni z przeszłością, potrafimy spojrzeć w przyszłość z nadzieją i optymizmem. Rozmawiam z przyjaciółkami, które również poroniły, nawet po latach zastanawiają się, co zrobiono z ich kilkutygodniowym dzieckiem. Możliwość pochówku i przeżycia żałoby traktujemy jako dar – nasz mały cud.

2) W szpitalu, gdy szłam z lekarzem na USG potwierdzające poronienie, „przypadkiem” spotkałam znajomą położną, która właśnie wsiadała do windy po skończonym dyżurze. Nie zdążyłam jej nawet poinformować, że spodziewamy się dziecka, a już je utraciliśmy. Ania została ze mną przez kolejne 6 godzin, wspierała mnie dobrym słowem, towarzyszyła przy badaniach. Jest wspaniałym psychologiem, dobrą i ciepłą osobą; bardzo nam pomogła w tym trudnym czasie. Cudem było nasze przypadkowe spotkanie.

3) W szpitalu zostałam skierowana na tzw. łyżeczkowanie. Lekarz, który dał mi do podpisania oświadczenie o zgodzie na zabieg, stwierdził, że odradziłby go swojej żonie i zachęcił, żebym dobrze to przemyślała. Za jego namową zgodziłam się poczekać z zabiegiem do rana i wziąć tabletki powodujące skurcze, a tym samym wpływające na oczyszczenie macicy. Poranne USG potwierdziło, że zabieg nie jest już potrzebny. Kolejny mały cud.

Tak jak wcześniej wspomniałam, od 8 grudnia przez 54 dni odmawiałam Nowennę z wiarą, że Matka Boska spełni naszą prośbę. W tym czasie nauczyłam się odmawiać różaniec (wcześniej, gdy widziałam jak mama czy babcia odmawiają różaniec, postrzegałam to jako „klepanie zdrowasiek”).

Byłam na konsultacji u kilku lekarzy, ale nikt nie potrafił powiedzieć, dlaczego straciliśmy Karolka. Wszyscy natomiast radzili odczekać 3 m-ce, a potem starać się o kolejne dziecko.

Tak też zrobiliśmy. Nasze dziecko zostało poczęte za 1szą próbą i teraz jestem w 38 tygodniu ciąży. Wszystkie wykonane dotychczas badania USG potwierdzają, że dzidziuś rozwija się prawidłowo. Lekarz twierdzi, że to synek, czyli Jaś. Ja jednak nie potrzebuję potwierdzenia. Wiem, że noszę pod sercem zdrowego synka. W końcu prosiłam o to Matkę Boską z Pompejów, a ona zawsze nas wysłuchuje. Wystarczy tylko z ufnością zanosić do niej błagania.