Agnieszka: Jestem niezmiernie wdzięczna Bogu, że doprowadził mnie do tej modlitwy…

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus,

Kochani,

O Nowennie Pompejańskiej dowiedziałam się w początkach 2013 roku od koleżanki ze wspólnoty. Modliła się w pewnej ważnej dla siebie intencji, ja jednak nie miałam wtedy poczucia,że mam jakąś intencję, która „potrzebowałaby” takiego intensywnego wstawiennictwa. Nie przerażała mnie ilość koniecznej modlitwy, co do „skuteczności” nie bardzo wierzyłam, ale miałam wrażenie, że wszystko zależy od subiektywnego oglądu sytuacji. Byłam przy tym nowa, jeśli idzie o modlitwę na różańcu, mimo kilkuletniego stażu nowo nawróconej katoliczki.

W październiku 2013 roku bardzo źle zaczęło dziać się w rodzinie mojego brata, padały słowa typu „rozwód”, trwały swego rodzaju zawody kto kogo bardziej zrani, kto przeciągnie na swoją stronę dzieci, dziadkowie zaczęli się wtrącać. Sytuacja, którą z bliska widziałam wyglądała coraz gorzej i wtedy po raz kolejny wpadła mi w oczy informacja nt Nowennie Pompejańskiej. Już wiedziałam jaka będzie intencja, prosiłam o ratunek małżeństwa i rodziny brata. Ta intencja została wysłuchana o tyle, że niedługo po ukończeniu Nowenny Pompejańskiej skończyło się wygrażanie rozwodem, emocje się uspokoiły, i może nie ma sielanki i nadal nie ma ślubu sakramentalnego, ale różnica w sytuacji jest ogromna. Oczywiście mam nadzieję, że zarówno mój brat jak i jego żona wrócą do Kościoła, że zechcą po katolicku wychowywać dzieci, żyć sakramentalnie, co jest podstawą. Tak czy inaczej jestem wdzięczna Bogu za interwencję, a Matce Bożej za wstawiennictwo w tej trudnej sytuacji.

Przy okazji odmawiania tej pierwszej Nowenny Pompejańskiej Bóg pokazał mi samej w czym byłam nie w porządku zarówno wobec mojego brata, jak rodziców i reszty rodziny, a nawet przyjaciół. Z Bożego natchnienia zrobiłam swoisty audyt moich relacji i więzi z bliskimi osobami i wyniki mi się nie spodobały. To rozczarowanie zachęciło mnie do tego, żebym usiadła, zastanowiła się, dosłownie wypisała osoby, które uważam za bliskie i ważne, zaczęła się za nie modlić i świadomie – a nie na zasadzie przypadku – budować z nimi więzi. Oczywiście, nie jest mi czasem łatwo, ciągle popełniam błędy, coś zaniedbuję, ale wiem jaki jest mój cel i w którym kierunku chcę zmierzać. Teraz za każdym razem kiedy coś zaniedbam, popełnię pomyłkę, bardzo szybko Bóg mi to pokazuje i daje szansę naprawy, za co jestem ogromnie wdzięczna.

Także ta pierwsza nowenna była czasem, kiedy zainteresowałam się łaciną, mszą w rycie trydenckim i odmawianiem różańca po łacinie. Modlitw w wersji łacińskiej uczyłam się wprawdzie przy odmawianiu 3 i 4 nowenny, ale to chęć poznania chociażby w ograniczonym stopniu języka Kościoła pojawiła się już przy pierwszej Nowennie. Teraz jestem w stanie równie płynnie modlić się po łacinie co po polsku, i tak najczęściej się właśnie modlę. Ta modlitwa nie przyszła wcale łatwo, bo o ile nie działo się zbyt wiele gdy modliłam się pierwszą nowenną po polsku, to kiedy zaczęłam się modlić po łacinie, opanowywać pamięciowo modlitwy w tym języku, dopóki nie przychodziły mi równie łatwo co po polsku, miałam dużo trudności. Choroby, nawrót depresji, swoiste zaćmienie umysłu, złość, pokusy do nieczystości, ciągłe zmęczenie, huśtawka wiary i nadziei.

Druga Nowenna Pompejańska była w intencji nawrócenia ważnej dla mnie osoby, kilka dni po jej rozpoczęciu dołączyłam kolejną Nowennę Pompejańską w intencji zamążpójścia. Jak dotąd te modlitwy nie zostały wysłuchane, ale minęło bardzo mało czasu, więc modlę się dalej w tych intencjach, chociaż aktualną, piątą Nowennę Pompejańską odmawiam w intencji mojego uzdrowienia. W tej chwili mam więcej intencji niż czasu, jak wiele osób które zaczęły odmawiać Nowennę Pompejańską wspominają w swoich świadectwach. Jestem osobą, która lubi mieć wszystko zapisane, ustalone stąd dotąd, ale jak na razie nie zrobiłam listy intencji, w których chciałabym odmawiać Nowennę Pompejańską, bo obawiam się przytłoczenia ich ilością. Jest tyle ważnych spraw, trudnych sytuacji, tragedii ludzkich, w moim otoczeniu, tak wiele z nich trzeba by obmodlić, a czas jest ograniczony. Udało mi się z Bożą pomocą wytrwać odmawiając przez pewien czas dwie Nowenny Pompejańskie, ale było bardzo ciężko i nie tylko z powodu braku czasu. Doszły mi nowe obowiązki, trudniejsze w pracy, nowe osoby, zaczęłam też naukę języka, kilka innych spraw – wszystko naraz, można by powiedzieć.

Jak wspomniałam wyżej, intencje, w których się wstawiałam i wstawiam nie zostały wysłuchane w pełni, ale widzę jak wiele innych łask otrzymałam. Jedną z większych jest swego rodzaju nowe odkrycie mojej kobiecości, chęć zadbania o sobie tak jak powinna to robić kobieta, podkreślenia faktu, że nią jestem – a dotąd miałam z tym spore problemy. Chodzenie w spódnicach, w sukienkach, na obcasach, makijaż – to była straszna katorga. A teraz – zarówno makijaż jak spódnica mnie nie przerażają, czasem je noszę, czasem nie, ale to dla mnie coś równie naturalnego jak do niedawna spodnie i buty na płaskim obcasie. Usłyszałam już wiele słów nt tej zmiany od bliskich mi osób, że wypiękniałam, i za to też jestem Bogu bardzo wdzięczna, bo przez całe życie zmagałam się z poczuciem, że jestem brzydka i nic niewarta. Mówi się, że nie szata zdobi człowieka, ale jednak to jak się ubieramy, nosimy – tak ogólnie – wiele mówi o tym, co sami czujemy i myślimy na swój temat. Bóg w pewnym sensie „unormował” moje myślenie na temat mojej własnej osoby.

Kolejną łaską, którą otrzymałam wcale o nią nie prosząc, ani nawet nie wiedząc, że jej potrzebuję jest wolność od rzeczy, zwykłych rzeczy, które posiadam, a które do niedawna mnie w pewnym sensie zniewalały. Przez całe lata miałam poczucie, że jeśli stracę coś z moich ziemskich posiadłości(komputer, książki, ubrania, inne rzeczy), to będzie dla mnie wielka tragedia, ogromna strata. I nagle, wieczorem pewnego dnia w środku modlitwy poczułam, że nawet gdybym straciła je wszystkie to nic się nie stanie, jeśli będę czegoś potrzebować to mogę zdobyć, kupić, inne, poczułam i zrozumiałam, że to nie rzeczy mnie definiują, a Bóg. To opinia Boga powinna się liczyć, a nie mój stan posiadania. Zrozumiałam też, że fakt, iż dotąd nie mam męża, mieszkania, nawet samochodu, że pomimo niezłej pracy „nie dorobiłam się”, może być częścią Bożego planu, że nie bez powodu mogę być tak wolna: bez kredytu, mieszkania, auta na głowie. Mam poczucie, że w każdej chwili mogłabym wyjść w mojej sytuacji, wyjechać, pakując jedną walizkę. I to poczucie wolności to dla mnie ogromna łaska, której nawet nie wiedziałam, że potrzebuję, a otrzymałam od Boga.

Nie prosiłam też wcale o łaskę codziennej obecności na mszy świętej, ale jednak jej pragnęłam, tylko nie wiedziałam czy podołam być każdego dnia na mszy św, pracować, odmawiać Nowennę Pompejańską, koronkę, wypełniać obowiązki domowe, zajmować się wolontariatem, itd. Okazało się, że od początku roku codziennie tak czy inaczej jestem na mszy świętej, często kilka razy w tygodniu udaje mi się trafić na adorację, odmawiam bez przerw Nowennę Pompejańską, inne modlitwy, pracować, robić wiele innych rzeczy, czytać Pismo Święte, książki nt wiary, udzielać się we wspólnocie. To wszystko nie byłoby możliwe bez Bożych łask, których tak wiele codziennie otrzymuję.

Zaczęłam też bardzo często i w każdej sytuacji wielbić Boga. Staram się zaczynać dzień od uwielbienia, i uwielbieniem kończyć, a w ciągu dnia uwielbiać Boga i zapraszać go do działania w mojej pracy, w osobach, z którymi pracuję, w moich i ich obowiązkach, w ich życiu i w moim życiu. Uwielbiam jak najczęściej Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, Komunię przyjmuję wyłącznie na klęcząc i do ust: skoro to spotkanie z Bogiem, to jak mogłabym podchodzić do Komunii na luzie, czy profanować Najświętsze Ciało przyjmując je na moje niegodne – bo przecież niekonsekrowane – ręce? Zaczęłam także o wiele bardziej przeżywać to co dzieje się podczas każdej mszy świętej, rozumieć jej znaczenie.

Miałam też okazję przekonać, się, że z Bogiem można przejść przez naprawdę trudne czasy i sytuacje. Na początku Wielkiego Postu miałam nawrót depresji, było mi tak ciężko i trudno, że dosłownie płakałam po kątach: w domu, w pracy, w komunikacji. W czasie tego ataku duchowego – bo to było właśnie to – zaczęłam uwielbiać Boga w tej sytuacji, w moich uczuciach, i pomimo okropnego emocjonalnego bólu, przetrwałam ten trudny okres.

Być może niektórym moje świadectwo wyda się mało emocjonalne, ale uważam, że uczucia to nie wszystko, że nie można się im nadmiernie poddawać. Dobrze też czasem dać sobie czas, żeby zobaczyć czy to co otrzymaliśmy, czy też o co wpierw prosiliśmy, to coś dla nas dobrego. Z mojej strony mogę też powiedzieć, że trudno mi wyobrazić sobie dzień bez modlitwy różańcowej, chciałabym już zawsze mieć czas, bo odmawiać Nowennę Pompejańską i w miarę możliwości dodatkowy różaniec, który ofiarowuję w innych intencjach. Z mojego doświadczenia wynika też, że pomimo trudności, braku czasu(obiektywnego), huśtawki emocjonalnej – Bóg potrafi zorganizować nam czas na modlitwę, o ile o niego poprosimy – ale już naszą rzeczą jest z niego skorzystać.

Jedną z obietnic, które dajemy podczas odmawiania nowenny pompejańskiej jest szerzenie jej i samej modlitwy różańcowej w świecie. Przyznam się, że jeśli tylko mam okazję wspomnieć o nowennie robię to, ale wiele osób przeraża ilość modlitwy, długi czas, który trzeba jej poświęcić, czy sam fakt, że jest to różaniec. Z tego co miałam okazję przeczytać w innych świadectwach wynika, że często dopiero w tragicznej, po ludzku beznadziejnej sytuacji ludzie sięgają po Nowennę Pompejańską, zresztą u mnie było podobnie, chociaż wiele modliłam się już wcześniej. Widzę też, że ważne jest by nie zaniedbywać przy okazji odmawiania nowenny także innych modlitw w tej samej intencji, szczególnie po zakończeniu nowenny. Modlitwa to walka duchowa, a w walce potrzebne są nie tylko wielkie działa(Nowenna Pompejańska czy msza święta), ale też broń drobniejszego kalibru(litanie, koronki, akty strzeliste, inne modlitwy).

Jestem niezmiernie wdzięczna Bogu, że doprowadził mnie do tej modlitwy, że jak na razie daje mi siły i możliwość by się modlić i wstawiać, za wszystkie otrzymane dotąd łaski. A Matce Bożej dziękuję za wstawiennictwo w moich intencjach.

Szczęść Boże,

Agnieszka