Magda: dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych

Obecnie jestem w trakcie odmawiania mojej 11 Nowenny Pompejańskiej. 

Tak! Matka Boża, Bóg.. „uzależnili mnie” od siebie, od modlitwy, od różańca. 

Ale jak bardzo pozytywne to jest uzależnienie. Kiedyś nie byłam w stanie odmówić jednej „dziesiątki”, dzisiaj nie umiem sobie wyobrazić dnia bez różańca.

Modliłam się o uzdrowienie dla mojej mamy. 

„Niewinny” paraliż nerwu twarzowego. W trakcie odmawiania Nowenny okazało się, że mama ma guza na mózgu. Bardzo szybko znaleźliśmy dobry szpital, dobrego specjalistę. Ponieważ mieszkam w Anglii musiałam na kilka miesięcy wziąść w pracy bezpłatny urlop, utrzymać tam mieszkanie a żyć w polsce.. i uważam że dzięki tej Nowennie poukładało się wszystko: z zarobkami, z mieszkaniem, z urlopem… 

Operacja się powiodła. Guza wycięto, okazał się nie groźny. Obyło się bez chemii i radioterapii.

Twarz jest nadal sparaliżowana, ale moja mama żyje. Za to wszystko jestem niesamowicie wdzięczna Matce Bożej.

Modliłam się również o łaskę sakramentu małżeństwa dla mnie. 

W pewnym momencie mojego życia czułam dziwny zapęd myślowy, żeby iść do zakonu. 

Ale wszystko wewnątrz krzyczało, że ja tego nie chcę i w ogóle nie czułam się powołana, żeby wstępować do jakiegokolwiek zakonu.

A mimo wszystko natrętne myśli nie dawały mi spokoju. 

Po odmówieniu Nowenny wszystko się uspokoiło. 

Wiem, że tu gdzie jestem teraz, to na dzień dzisiejszy jest to miejsce właściwe i tutaj mnie Bóg chce.

W większości moje modlitwy nie zostały wysłuchane,  ale zdaję sobie sprawę, że na większość intencji potrzeba więcej czasu, 

szczególnie na te o nawrócenie. 

Modliłam się o nawrócenie dla mojego brata i jego żony, dla osoby którą kocham (świadectwo już kiedyś zamieściłam tutaj na stronie), 

a obecnie modlę się o nawrócenie dla pewnej rodziny. 

Są to ciężkie modlitwy, zwłaszcza, że niektóre osoby nie zostały w ogóle ochrzczone, a prawdę jaką znają o Jezusie.. no cóż… jest ona „trochę” przekształcona. 

Wiele wycierpiałam, bo Zły się nie poddaje i walczy o „swoje” duszyczki, ale mimo wszystko uważam, że przy ich odmawianiu otrzymałam najwięcej łask.

Jestem niesamowicie wdzięczna Mateczce, za to, że dała mi do ręki różaniec. 

Za Jej wstawiennictwo w tych ciężkich sprawach z jakimi do Niej się udawałam. 

Za to, że nauczyła mnie pokory co do Bożych zamysłów.. że nie zawsze to co ja chcę, jest tym co Bóg chce. 

Za to że przez Nią poznaję Boga – cudownie fantastycznego Boga, Boga, który mnie zna lepiej niż ja sama i któremu wiem, że mogę zaufać, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych. 

I wiem, że cokolwiek bym nie zrobiła, nigdy właściwie nie będę się w stanie Jej odwdzięczyć i wlaściwie podziękować za te wszystkie łaski, które otrzymałam.