Edyta: Maryja nie pozwoliła zniszczyć naszego domu!

Jestem winna naszej Mateczce świadectwo. 20 stycznia ukończyłam swoją pierwszą w życiu Nowennę Pompejańską. Modliłam się o dar macierzyństwa. Na otrzymanie tego daru muszę jeszcze jednak poczekać.Drugą część Nowenny rozpoczęłam 25.12 – w dzień Bożego Narodzenia. Ostatnią część, części dziękczynnej (czyli 6 nowenną 9-dniową) rozpoczęłam w Święto Chrztu Pańskiego.

W trakcie tych 54 dni było różnie. Na początku gorliwa modlitwa przychodziła mi łatwo – a im gorliwiej się modliłam tym gorsze myśli mnie nachodziły. Nagle ni stąd ni z owąd słyszałam w swojej głowie teksty typu „I co sobie myślisz, że na końcu świata zleci z nieba kilka osób i podzieli Was na lewo i prawo i tych dobrych weźmie ze sobą? Głupia idiotko w co ty wierzysz?”

Jednak w ciągu kolejnych dni modlitwa stawała się coraz cięższa a myśli ciągle mi uciekały gdzieś na bok. Starałam się jak mogłam i usilnie każdego dnia kończyłam modlitwę. Najgorsze były ostatnie 9 dni. Im bliżej końca tym ciężej było mi się modlić, a i moja rodzina ciągle mi przeszkadzała mimo iż wiedzieli, że w tym czasie nie mogą mi przeszkadzać. Nagle każdy coś koniecznie musiał przynieść lub wziąć akurat z pokoju, w którym się modliłam. Na raz jeden koniecznie należało mi coś powiedzieć, łącznie z informacjami typu „idę wprowadzić auto”, „idę się kąpać”, lub „napijesz się herbaty?”

Jakie łaski otrzymałam? Zacznę od tych drobnych, które na pewno przydadzą się, kiedy w końcu Mateczka uprosi mi dar macierzyństwa. Stałam się bardziej pokorna i cicha. Rzadziej krytykuję inne osoby. Stałam się dużo lepszą gospodynią i o wiele lepiej i z większym zaangażowaniem wykonuję swoje obowiązki w pracy. Także mój mąż w tym czasie znalazł dobrą pracę, dzięki której codziennie jest w domu, a nie tylko w weekendy.

Jednak największą łaską, najcudowniejszą jest uratowanie mojego domu. Właśnie w pierwszy dzień ostatniej nowenny, w Święto Chrztu Pańskiego, kiedy nikogo nie było w domu zapaliła się sadza w naszym kominie. Świadkowie mówią, że ogień był ogromy i przy okazji wielki wiatr, a dymu na około było tak dużo, że widoczność ograniczała się tylko do kilku metrów. Ogień buchał z komina w górę, a płomienie odrywały się i spadały na ziemię. Dzięki reakcji sąsiadów, kiedy tata (jako pierwszy) dojechał do domu z komina leciały jeszcze tylko iskry. Nie potrzebna była straż pożarna. Ogień powoli wygasł.

Kiedy wróciliśmy wszyscy rozejrzeliśmy się po domu. Jednym znakiem pożaru był smród i niesamowicie gorące ściany, których nie dało się dotknąć. Jednak nic, powtarzam NIC, nie uległo uszkodzeniu. Nie pękła ani jedna ściana nawet na milimetr, nie odpadła żadna płytka, nie musimy malować żadnego pomieszczenia. Nawet komin ostał się w całości. A ogień nie został zaprószony przesz wiatr na sąsiednie zabudowania.

Osoby, które to widziały tylko kręcą głową i mówią, że wydawało się że spali się cały dom i wszystko dookoła.

A nas chroniła nasza ukochana Mateczka. Nie pozwoliła zniszczyć naszego domu.