Asia: ufam, że to wszystko co mnie spotyka jest dla mojego dobra

Dzisiaj zaczęłam swoją 3 NP, ciągle w tej samej intencji, bo jest trudna i wymaga sporego „omodlenia”. Rzeczy dzieją się dziwne. Czasami jest tak, że mam wrażenie, że nastąpiła jakaś kumulacja problemów, że cały świat wali się mi na głowę, ale z drugiej strony są małe i takie trochę większe cuda, takie „przy okazji”,

np. guz, który miała operowany na „cito”, moja mama okazał się tłuszczakiem, córka dostała z polskiego „4” na semestr (pierwszy raz w życiu), siostra z rodziną wyszła bez szwanku z poślizgu na autostradzie w Austrii, w pracy zaczyna sie odrobinę lepiej układać. Często jest mi trudno, nawet bardzo, ale wtedy mówię Jezu ufam Tobie, tobie to wszystko oddaję, teraz Ty się tym wszystkim zajmij, albo odmawiam akt wiary, nadziei i miłości. I dokonuję świadomego wyboru. Wybieram Boga, bo wiem/wierzę, że prowadzi mnie najlepszą z możliwych dróg.

Zawsze myślałam, że wiara wypływa gdzieś tam z głębi duszy, z głębi naszego „jestestwa”, nigdy nie traktowałam, nie brałam pod uwagę możliwości traktowania wiary w kategoriach „rozumu, logiki, świadomego wyboru”, ale znalazłam się na takim etapie życia/wiary, że to co wydawało sie mi absurdem stało się faktem. Wierzę, bo chcę wierzyć w dobroć, miłosierdzie, nieskończoność Boga. I kiedy nachodzą mnie myśli, że to wszystko nie ma sensu, że po co marnuję czas na modlitwę, to wtedy powtarzam sobie idź precz Szatanie, ja chcę trwać na modlitwie i ja wierz że Bóg po to wysłał mnie na te burzliwe wody aby mnie oczyścić, a nie zatopić. I ufam, że to wszystko co mnie spotyka jest dla mojego dobra i wiem, że Szatan zrobi wszystko, aby mnie odciągnąć od Boga i, że będzie mieszał, zawsze i wszędzie