Małgorzata: Wiem, że nie jestem sama w swoim cierpieniu i niepłodności

Jesteśmy z mężem młodymi ludźmi, ponad 4 lata po ślubie.

Od 3 lat staramy się o dziecko. Niestety bezskutecznie. Moje zaburzenia hormonalne i wcześniejsze przewlekłe zapalenia ciągle nie pozwalają na to by w naszych ramionach tulić wymarzone i już tak bardzo ukochane dzieciątko. Dostaliśmy kwalifikację do zabiegu in vitro , ale odmówiliśmy. Zaczęliśmy się zastanawiać nad adopcją, jednak zdecydowaliśmy, że poczekamy ze złożeniem dokumentów jeszcze kilka miesięcy. Książeczkę z Nowenną Pompejańską dostałam od mojej ciotki, która jest w ciężkiej sytuacji (ma chorego męża).

W intencji pojawienia się w naszej rodzinie wyczekanego dziecka zaczęłam się modlić 8 grudnia 2014 roku. Po tygodniu odmawiania nowenny do mojej głowy zaczęły dochodzić myśli, że to bezsensu, że tracę tylko czas. W tym czasie poszłam do przedświątecznej spowiedzi św. Najdziwniejsze jest to, że w całym kościele było wielu księży, bo był to dzień spowiedzi w parafii, a ja będąc po jednej stronie kościoła (zaraz przy konfesjonale) przeszłam na drugą stronę i poszłam do konfesjonału, który znajdował się najdalej mnie. Nie wiedziałam dlaczego to zrobiłam – do czasu. Przy spowiedzi popłakałam się, a ksiądz, który mnie spowiadał trzymał w ręku różaniec i zapytał czy w ogóle się modlę – odpowiedziałam, że drugi tydzień odmawiam Nowennę Pompejańską. Oboje byliśmy w szoku, bo okazało się, że spowiednik ten, właśnie w tym dniu kończył odmawiać nowennę. Powiedział bym się modliła, bo jest przekonany, że otrzymam wiele łask i siłę w walce o dziecko. Czy to nie był znak ? Odeszłam od spowiedzi jak na skrzydłach. Mój mąż również w tym czasie miał piękną spowiedź. Był u innego spowiednika, ale pierwszy raz ktoś w konfesjonale zadał mu pytanie o dzieci i jak sobie radzi z naszą bezdzietnością. To dało mi siłę by modlić się dalej. W czasie nowenny zupełnie przypadkiem spotkałam wielu ludzi, którzy odmawiali tą modlitwę. Mówili bym nie ustawała w modlitwie. Kolejne dni odmawiania różańca były dla mnie przyjemnością i przynosiły wiele radości. Tylko ostatnie 4 dni przyniosły mi najwięcej trudności. Mój mąż modlił się ze mną tylko przez ostatnie dni, ale te najcięższe. Gdy przychodził czas odmawiania nowenny dostawałam jakby szczękościsku i w ogóle nie mogłam skupić się na modlitwie. Każde słowo przychodziło mi z trudem, myliłam się, zapominałam jakie są kolejne tajemnice różańca. Dotrwałam jednak do końca.

Jestem pewna, że Matka Boska wysłuchała naszych modlitw i nad nami czuwa. Do spraw dziecka podchodzę dużo spokojniej.

Zastanawia mnie jednak kolejne dziwne zdarzenie. Dosłownie od ukończenia nowenny dzieje się dziwna rzecz – ciągle ktoś prosi mnie o pomoc. Ciągle rozdzwania się mój telefon. Moja ciotka, która podarowała mi książeczkę z tą nowenną zemdlała i miała ciężki uraz. Pomimo, że nie mieszkamy blisko siebie to ja wezwałam pogotowie i pomagałam jej w szpitalu. Później jej mąż znalazł się w szpitalu i to ja znalazłam się blisko, by mu pomóc dostać się na oddział. Potem jeszcze wiele osób się ze mną kontaktowało z prośbą o pomóc. Na dźwięk mojego telefonu jestem zaniepokojona czy znów stało się coś złego. Mój mąż twierdzi jednak, że jeszcze nigdy nie widział mnie tak zrównoważonej i trzeźwo myślącej.

Uważam, że doznałam łaski modlitwy i mogłam ukończyć odmawianie Nowenny Pompejańskiej.

Jestem spokojna i wiem, że Królowa Różańca Świętego nie zostawi nas samych w naszej bezdzietności- że pojawi się u nas dzieciątko, a te wszystkie wydarzenia też mają czemuś służyć.

To na pewno nie ostatnia moja Nowenna Pompejańska. To modlitwa dzięki, której zmieniam się i jak widać dostaję siłę, by nie tylko użalać się nad sobą, ale i zobaczyć innych cierpiących i potrzebujących pomocy ludzi.