Anna Justyna: Wymodlona córeczka

Moje życie od dzieciństwa nie było łatwe. Od urodzenia miałam problem z nogą ale nie to było najgorsze a alkoholizm i trudny charakter ojca. Cały ciężar mojego leczenia spoczął na mamie. Udało się. Jako dorosła osoba praktycznie normalnie funkcjonuję.

Fizycznie było dobrze natomiast nie radziłam sobie z wstydem i ogromnym żalem do ojca. Przez lata nie chciałam się z nikim związać. Jedynaczka, skazywałam się na samotność. Bo chciałam mieć po prostu tzw. święty spokój. Jednak trzy lata temu poznałam mężczyznę, z którym zdecydowałam się zaryzykować i stworzyć rodzinę. Wtedy okazało się, że mam małe szanse na urodzenie dziecka. Moje wyniki kwalifikowały mnie na leczenie in vitro.

Dla mnie był to wyrok. Zaczęłam się modlić i rozpoczęłam swoją pierwszą Nowennę Pompejańską podczas odprawiania drugiej okazało się, że jestem w ciąży. Moja ginekolog a później także położna stwierdziły, że to ociera się o cud. Ciąża przebiegała w sumie bez większych problemów. Termin porodu miałam wyznaczony na początek października. Miało być cesarskie cięcie i moja doktor zdecydowała o przyjęciu mnie na oddział wcześniej. Młodą lekarkę, która przyjmowała mnie na oddział coś zaniepokoiło podczas rutynowego USG, do dzisiaj nie wiem skąd nagle w gabinecie pojawiła się ginekolog prowadząca.

Decyzja była natychmiastowa, że w tym dniu muszę mieć zrobione cesarskie cięcie. I to jak najszybciej. Wiem dlaczego…gdyby czekano do wyznaczonego dnia porodu moje dziecko mogłoby urodzić się martwe. Do końca życia będę pamiętać jak prawie biegłam z pielęgniarką na trakt porodowy a za mną z walizką przyszły tata. Oboje totalnie zdezorientowani. Moja mała córeczka przyszła na świat w poniedziałek 25 września ubiegłego roku. Czy to nie jest znak od Matki Boskiej? Dziecko rodzi się w dniu Mszy Świętej w Sanktuarium w Pompejach. Drogi czytelniku możesz nie uwierzyć w te słowa lecz piszę to z głębi serca – prawdę. Od pierwszej minuty pojawienia się mojego dziecka wiem, że jest darem od Matki Boskiej.