Śliwa: Rozstanie

Kilka lat temu usłyszałam o nowennie pompejańskiej będąc na wakacjach w Pompejach, ale nie dotarłam do Sanktuarium. Moja koleżanka odmawiała tę modlitwę, ale wówczas wydawało mi się, że mam wszystko i nie musze zawracać głowy Bogu czy Matce Bożej, a już na pewno nie taka wymagająca modlitwą.

Jeszcze do niedawna wydawało mi się, że nie mam czasu na odmówienie jednej części różańca, a gdzie tam pomyśleć o czterech. Dziś wiem, że byłam w ogromnym błędzie i dopiero życie musiało to myślenie zweryfikować. Do tej pory odmówiłam dwie nowenny pompejańskie, a obecnie odmawiam trzecią i czwartą. Moja intencja była i jest bardzo trudna i po ludzku sądząc nie do spełnienia. W dziewiątym roku – wydawać mi się mogło – dobrego i solidnego związku, doświadczonego trzema poronieniami mój Ukochany postanowił znaleźć sobie łatwiejsze życie u boku koleżanki z pracy.

Niestety nie byliśmy małżeństwem – nad czym nieustannie ubolewałam, bo jemu ślub nie był potrzebny. O jego życie duchowe i moje oddalenie od sakramentów często spieraliśmy się. Było mi z tym bardzo źle, ale kochałam i byłam kochana i jakoś to trwało. Kiedy usłyszałam od niego pół roku temu słowa „nas już nie ma” zawalił mi się świat. Do dziś nie umiem tego zrozumieć i pójść dalej. Mój Ukochany miał nie po drodze z Kościołem, nie rozumiał i myślę, że nie wierzył w Eucharystię – było to dla niego białe ciasteczko. Dziś składam w całość jego zachowanie, słowa i czyny. Pozostaje mi się za niego modlić. Jest najważniejszą osobą w moim życiu, ojcem mych poronionych dzieci i kompletnie pogubionym człowiekiem. Rozstaliśmy się bardzo źle. Nie mam z nim kontaktu, bo zablokował mnie wszędzie. Modlę się o jego nawrócenie.

Dwie pierwsze nowenny pompejańskie odmówiłam bez problemu. Pomyślałam sobie, że za łatwo mi idzie (pycha i próżność kroczy przed upadkiem). W trzeciej, w trakcie części dziękczynnej zaczęły się „schody”… zaczęłam zadawać Bogu pytania czy w ogóle chce ode mnie tej modlitwy, skoro nic o co proszę nie poprawia się ani trochę. Zaczęłam wątpić w sens modlitwy. I się zaczęło…. tego samego wieczora aplikacja „zamknęła” moją nowennę w 47 dniu – zniknęło wszystko razem z intencją. Wystraszyłam się, bo pojawiła się myśl – Bóg i Matka Boża nie chcą mojej modlitwy za niego?!

Ale nie, to nie mogło być prawdą!!! Wystartowałam z nowenną od 48 dnia i modlę się dalej (dziś 51 dzień). Zasypiam, dekoncentruję się w trakcie modlitwy, rozerwał się mój różaniec, ale trwam w ufnej modlitwie i trwać będę nadal, bo to jedyna droga na uratowanie mojego ukochanego. Nie ignoruję Szatana, bo widać, że zaczyna przeszkadzać mu moja modlitwa, skoro interweniuje. Nie wrabiam sobie w głowę myśli, że dzięki tej modlitwie odzyskam związek, bo przede wszystkim nic nie mogłoby już być takim, jakie było.

Błagam Matkę Najświętszą, by wyprosiła mojemu ukochanemu łaskę nawrócenia i przemiany życia. Wszystko jest po coś i tylko Pan Bóg wie, jakie dobro wyprowadzi ze zła, które zadzieje się w naszym życiu.Modlitwa to nie czasy mary i spełnienie marzeń nie wyskakuje jak królik z kapelusza. Modlę się o dobre sprawy. Ufam Panu i wiem, że wstawiennictwo Matki Najświętszej wyprosi łaski, o które się modlę – i mam nadzieję, że wcześniej niż później :-). Proszę, westchnijcie i Wy w tych intencjach. Królowo różańca świętego módl się za nami!