Dramatyczny list od Iviii: Zmęczona

Jestem zmęczona, koszmarnie zmęczona… Piszę to jako świadectwo, że Bóg działa, ale jako, że działa jak chce i zasadniczo nie rozumiem Go, jest to zarazem świadectwo mojej wieloletniej frustracji… Zacznę od początku: od mniej więcej 4 roku życia modliłam się o dobrego męża, zdrowe ukochane dzieci (liczba mnoga) jak i prosiłam, żebym nigdy nie zaznała ani ja, ani moja rodzina wojny.

Modlitwy trwały 20 lat. Szukałam wierzącego, spokojnego faceta, wyznacznikiem była dla mnie wiara i dobre serce, nie przeszkadzało mi, że mój narzeczony kasą nie świecił, wykształcenie jeszcze zdobywał itp. Nie rozumiem co Bóg sobie myślał, czyniąc taki obrót w moim życiu: wyszłam za faceta ideał, poznałam go właściwie zaczynając pierwszego dnia Nowennę Pompejańską.

Tyle, że byłam już po stwierdzeniu nieważności małżeństwa z pierwszym (tym wspomnianym, kształcącym się, bo wierzącego udawał, był psychopatą lubiącym mnie bić, a ożenił się dla moich pieniędzy). Kolejnym cudem jest uwolnienie mnie przed wyżej wymienionym człowiekiem. I właściwie ten przypadek pokazuje moje pokręcone życie i pokręcony stosunek Pana Boga do mnie: zamiast mi pomagać, raczej stawia mnie w roli bohatera melodramatów.

Z jednej strony jestem bardzo wdzięczna. Z drugiej sfrustrowana. Gdy zdradziła mnie moja wieloletnia „przyjaciółka” (wycięła mi duże świństwo zachowując się tak, jakby chciała mnie wyizolować od nowych znajomych, niejako stawiając mnie w roli „tej złej”) Bóg odpowiedział mi na modlitwy zsyłając dwie do rany przyłóż. Jedna niedługo po poznaniu ze mną okazało się że ma raka… Szczena mi opadła i znów zaczęłam się zastanawiać, „co ten Ojciec kombinuje?!”. Wiele osób się modliło, rak zniknął. Znów cud, tyle, że ja już po tym miłym panu z pierwszego pseudomałżeństwa i po tej sytuacji z przyjaciółką nabyłam PTSD.

Dziecko też dostałam od Boga w sposób cudowny, ale i okrutny. Zanim poznałam właściwego męża zgwałcono mnie (argument byłego, żebym do niego wróciła, bo „z dzieckiem mnie nikt nie weźmie”). I dziecko urodziło się z autyzmem. Znów lata modlitw, żeby wyzdrowiało. Autyzm nie zniknął, ale córka doskonale funkcjonuje i na to, że jest autystką dzisiaj niewiele wskazuje. Co nie zmienia faktu, że ja mam już regularną nerwicę i boję się (dosłownie) co „se tym razem Tatuś wymyśli”.

Wojna nasiliła lęk. Tuż przed jej wybuchem, gdy nią groziło, rozpoczęłam roczną Nowennę Św. Brygidy, wg której jeśli ktoś ją skończy Bóg go wysłuchuje. Nie wiem, czy było za wcześnie (nie była skończona) czy znów Bóg ma „lepszy plan na mnie”, bo wojna mimo błagań wybuchła. A gdy skończyłam tą Nowennę (a ostatnie pół roku było przeprawą przez ciernie, nie miałam siły, czasu ani ochoty) to w „nagrodę” jako błogosławieństwo dostałam olbrzymi kryzys wiary i wartości plus stalking sądowy ze strony byłego pseudomęża.

Odmówiłam 3, może 4 nowenny o rozwiązanie węzłów związanych z tym facetem i choć wszelkie rozprawy powoli się kończą – zwykle na moją korzyść, nie mniej są dla mnie traumatyczne, bo muszę patrzeć w oczy facetowi, który zrobił mi tyle złego i który nie siedzi tylko dlatego, że mu wybaczyłam bez konsekwencji (a powinnam nie raz wezwać policję a wybaczyć w sercu). No i przechodzimy do meritum.

Mam 34 lata, zmarnowałam mnóstwo czasu na niewłaściwego człowieka, bo Bóg nie wysłuchał od razu mojej prośby o dobrego męża i trafiłam (za pierwszym razem) na oszusta. Mam PTSD. Ale i wspaniałą córkę, wspaniałych przyjaciół i wspaniałego męża. Dodam tu, że jest także masa osób z tych „wierzących” co dokłada mi jeszcze bólu poddając pod wątpliwość, czy w ogóle powinno być coś takiego jak „stwierdzenie nieważności” lub mówiąc że to wina „rozwodu” że mi się nic nie układa (tyle, że jednak to Kościół mi to stwierdzenie dał, a poza tym jak wychodziłam za pana nr 1, to jednak byłam miłą, bardzo wierzącą dziewczynką z ruchów przykościelnych)

Teraz chciałabym mieć drugie dziecko z facetem mi już normalnie zaslubionym, który nie oszukiwał przy ołtarzu. I kulminacja: od 3 lat się staramy, dziecka brak. Płaczę przy każdym okresie. Chciałabym modlić się z potrzeby serca, a nie dlatego, że znów Pan Bóg bawi się mną w kotka i myszkę. A takie są moje przemyślenia. Jestem silnie straumatyzowana (były prawie odebrał mi życie i to kilkukrotnie, byłam ofiarą stalkingu, gwałtu, próby morderstwa, zastraszania i innych równie „fajnych rzeczy”).

Mam konkretną wiedzę, że Bóg istnieje. Widziałam Go i Jego cuda na własne oczy. Ale nie ufam w Jego „wspaniałomyślność”. Nie rozumiem Go. I mam dość. Jestem zmęczona. Nie jestem przekonana, że mnie kocha, bo osoba która kocha tak się nie zachowuje. Ponoć kryzysy są dla umocnienia wiary, a moje pierwsze małżeństwo (nieistniejące) absolutnie podkopało moje zaufanie do Pana Boga (facet przed ślubem był innym człowiekiem- udawał i jakbym z nim mieszkała rozpracowała bym go, bo ale nie wolno). Od lat czuję się marionetką w Jego rękach choć wiele razy śmiano się że mnie z powodu wiary i głoszonych treści.

Dzisiaj zostało mi jakieś 4 dni do końca Nowenny. W ciąży nie jestem i mam ochotę wyć z bólu – zaczęłam sama poważnie chorować (rozwalona tarczyca z nerwów, osłabienie). Sprawa z byłym stalkerem jest dalej w toku, kolejny rok nie mogę się uwolnić.

Jeśli to czytasz, to się pomódl za mnie i nie wyskakuj mi z kolejną „mega modlitwą, co to powinnam odmówić” (co widzę, że uwielbiają osoby te opisy czytające), bo mam za sobą te, które moim zdaniem są i tak dość ciężkie jak dla mnie. Ja już nie chce kolejnych „łask” czyli kryzysów – a tak to widzę (kryzys sensu modlitwy mam wystarczający). Wolałabym łaskę w postaci czegoś co mnie znów nie będzie traumatyzowało. Jestem rozgoryczona. Nie chcę sztucznego spokoju serca tylko prawdziwego spokoju wokół mnie. Ostatnia nowenna, którą kończę na siłę przy zarwanych nocach i bólu była w intencji poczęcia dziecka. Zamiast dwóch kresek przeszłam już ultraprzykre i bolesne badania, Covid, grypę typu B i niedoczynność tarczycy przekształciła się w Hashimoto. A mi na modlitwy brakuje już siły. Serio.

Dodatkowo osoba z mojej rodziny, mająca raptem 22 lata jesienią zeszłego roku niespodziewanie zginęła w wypadku samochodowym. Bardzo to przeżyłam. Bóg ukazał się mamie tej osoby obiecując, że jej to wynagrodzi. Git. Cud. Znowu poprzedzony katastrofą. Tyle, że znowu ja nie widzę w tym miłości. Śmierć tej osoby bardzo przeżyłam.

Czy Nowenna działa i Matka Boska pomaga? Tak. Ale Pan Bóg działa jak chce mając gdzieś nasze oczekiwania. I zanim coś nam da to może nas nieźle umęczyć.

Oto moje świadectwo. Panie Boże, tak samo je znasz jak osoba czytająca to. Przestań serwować mi katastrofę za katastrofą, żeby później magicznie mnie z nich wyciągać, bo ja już sił nie mam. Zacznij od wyciągnięcia mnie z bagna, w którym i tak już jestem i pomóż mi wszystko domknąć. Ty wiesz najlepiej, że bliżej mi teraz do czynów szalonych niż do spokojnego zaufania Tobie. Bronię Twoich nauk, bo Cię kocham. Ale nie mam siły. OGARNIJ TO WRESZCIE !!!