Wierzący: Obrona pracy dyplomowej

Zgodnie z obietnicą składaną przy odmawianiu części dziękczynnej Nowenny Pompejańskiej („Ile mi sił starczy, będę rozszerzać cześć Twoją, o Dziewico Różańca Świętego z Pompejów, bo gdy Twojej pomocy wezwałem, nawiedziła mnie łaska Boża. Wszędzie będę opowiadać o miłosierdziu, które mi wyświadczyłaś. O ile zdołam będę rozszerzać nabożeństwo do Różańca Świętego, wszystkim głosić będę, jak dobrotliwie obeszłaś się ze mną, aby i niegodni, tak jak i ja grzesznicy, z zaufaniem do Ciebie się uciekali”) chcę złożyć świadectwo wysłuchanej i spełnionej prośby.Nowenna została przeze mnie rozpoczęta, gdy pisanie pracy dyplomowej szło mi bardzo ciężko, a do końca studiów zostało jakieś półtora roku. Ponadto trapiły mnie jeszcze problemy finansowe, które też miały wpływ na brak mojego zaangażowania na 100 % w studia. Ten stan rzeczy wpływał na moje wewnętrzne osłabienie tzn. spadek motywacji i nadziei na pozytywny efekt końcowy. Patrząc po ludzku – nie byłem faworytem do skończenia tych studiów. Co więcej – niektórzy dziwili się, jak to się stało, że mi się udało… Nie tak małej grupie, nie udało się ich skończyć do dziś, chociaż osoby te mają w sobie duży potencjał intelektualny.

Do jakich wniosków doszedłem? Czego mnie nauczyły przeżyte doświadczenia? Recepta na trudności jest prosta, być może nawet banalna, ale i trudna zarazem. Otóż, sama modlitwa bez naprawdę ciężkiej pracy nic nie da. Sama też, choćby najcięższa praca bez modlitwy – może być orką na ugorze. W tym miejscu adekwatne wydaje mi się zdanie z Pisma Świętego: „Jeżeli Pan domu nie zbuduje, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą” Ps. 127. Jak rozumiem te słowa ? Bez Bożej pomocy, bez Bożego błogosławieństwa – wszelki trud jest daremny. Podobnie było u mnie. Przekonałem się na egzaminach, że choćbym uczył się jeszcze więcej (a uczyłem się dużo), to niewiele by mi to pomogło, gdyż pewnych rzeczy (takich jak sposób zachowania egzaminatorów, który momentami miałem wrażenie, być może błędne – nacechowany był albo złośliwością albo brakami w pamięci co do ustalonych zasad egzaminu albo nieprzywiązywaniem dużej wagi do wypowiedzianych wcześniej przez siebie zasad, czego efektem było zadawanie nieoczekiwanych pytań) nie dało się przewidzieć, mimo że zakres materiału, z którego miał odbyć się egzamin, był przecież wcześniej znany. Moja wiedza i łaska, wystarczyły jednak do tego, by i z tym sobie poradzić. Niejedna osoba oblała tego dnia egzamin.

Zachęcam wszystkich, którzy potrzebują pomocy, do odmawiania Nowenny Pompejańskiej. Ważny jest jednak rozsądek, gdyż modlitwa to nie zaklęcie i trzeba też ludzkiego, mądrego, ukierunkowanego na cel działania.

Z perspektywy czasu dodam, że odmówienie Nowenny nie jest wcale tak ciężkie jak się wydaje. W moim przypadku – samo odmówienie modlitwy było łatwiejsze niż późniejsze przeżycia i nakład pracy potrzebny do skończenia studiów. Nie spodziewałem się nawet, że będzie mnie to kosztować tak wiele nerwów, stresu, wydatków, nocy z przerywanym snem oraz … zwątpień.

Dziękuję Matko Boża, że mimo mojego niedowiarstwa i grzechów, moja prośba o obronę pracy została wysłuchana. Wierzę, że stało się tak po to, abym mógł poprawić swoje życie i żeby więcej miejsca było w nim dla Pana Boga, a być może, abym i ja mógł stawać się chlebem dla innych… Dziękuję również św. Judzie Tadeuszowi i Ojcu Kolbe. Intencja była dla mnie tak ważna, a trudy tak ogromne, że wzdychając odmawiałem również dodatkowe modlitwy. Tylko Pan Bóg wie, co przeżywałem w sercu w trakcie trwania tych studiów, z jakimi uwagami i zachowaniami ludzkimi się spotkałem… Tylko Bóg ma wgląd do ludzkich serc… Jemu to zostawiam, bo nie umiem sobie pewnych rzeczy wytłumaczyć.

Czekam jeszcze na spełnienie próśb z 2 innych Nowenn. Matka Boża dała mi też chyba w ramach bonusu inne łaski. Sądzę, że jedną z nich jest to, że łatwiej sięgam po różaniec niż kiedyś. Jestem też spokojniejszy, choć zawirowań życiowych nie brakuje.