Weronika: Relacja z Panem Bogiem

Postanowiłam podzielić się nie świadectwem, a historią która zbliżyła mnie do Pana Boga. Tuż przed Wielkim Postem moja przyjaciółka zadzwoniła do mnie, mówiąc że postanawia w końcu przeżyć Wielki Post. Strasznie mi tym zaimponowała. Zawsze czułam więź z Panem Bogiem, ale moje życie wcale nie dawało temu przykładu. Opuszczałam niedzielne Msze św., bo ważniejsza była dla mnie sobotnia impreza, po której nie chciało mi się wstać z łóżka. Do spowiedzi nie chodziłam, bo się wstydziłam wyznać swoje grzechy. Wieczorem rozmawiałam z Panem Bogiem, ale tylko wtedy kiedy jakaś sytuacja mnie do tego zmusiła i potrzebowałam na szybko cudu. Moje wzorce myśleniowe zaburzyla relacja, po której bardzo cierpiałam. Od tego momentu uważałam, że miłość to cierpienie, a seks to karta przetargowa i przyziemna przyjemność. Postanowiłam, że też chcę przeżyć Wielki Post, chcę się zbliżyć do Boga! Chodziłam do kościoła, i wydaje mi się, że przeżywałam mszę, tak jak powinnam. Przed każdą mszą słuchałam adoracji, by móc poznać bliżej Pana Boga. Byłam u spowiedzi. W Piątki pościłam. Uważałam się już za osobę, która jest bardzo blisko Boga. W tym czasie straciłam pracę, która była naprawde dobrze płatna, w tej chwili jestem w trakcie poszukiwania innej pracy. Na moje drodze pojawił się chłopak, przez którego potrafiłam znieść tą myśl, że jestem bezrobotna. Tym samym myślałam, że tylko on mi wystarczy i tuż po Wielkanocy, zaniedbałam swoją wiarę. Długo nie musiałam czekać jak moja relacja dobiegła końca. Świetnie się dogadywalismy i z niewytłumaczalnych powód zerwalismy relację. Było mi bardzo ciężko i w tym momencie przypomniałam sobie o Panu Bogu. Zrozumiałam, że moja relacja z Bogiem nie była na odpowiednim poziomie. Wydaje mi się, że robię coś nie tak, bo wszystko co mnie w życiu spotyka dobre za moment tracę 🙁 szczęście trzymam w ręku tylko na chwilę. Próbuje zagłębić się w relację z Panem Bogiem, ale wiem ze Mu się coś we mnie nie podoba, dlatego nie doświadczam Jego łask. Dodam, że w moim sercu jest niewybaczenie do mojej siostry, która bardzo mnie skrzywdziła, i wiem że powinnam wybaczyć, staram się, to jest mi z tym bardzo ciężko. Znam swój charakter, w relacjach damsko -meskich nie daje się poznać, może coś udaje? By później nie być zranionym. Dwa dni temu podjęłam się NP, moją intencją jest odnowienie relacji z tym chłopakiem, czuję że on byłby dla mnie dobrym towarzyszem. Oczywiście wszystko zostawiam w rękach Pana Boga, jezeli znowu nas nie połączy najwidoczniej taka będzie Jego wola. Wiem, że Pan Bóg każe mi zdjąć z siebie „maskę „, przestać udawać, wtedy spłyna na mnie Jego łaski, ale to nie jest takie proste..