Anonim: Wiele Nowenn

Na wstępie chciałbym poruszyć dwie sprawy, o których wspomina wiele osób, a które potwierdziły się w moim przypadku. Po pierwsze: forma wysłuchania intencji jest adekwatna do jakości modlitwy – im poważniej podchodzimy do różańca, tym uważniej Maryja nas słucha. Dla mnie jest to szczególnie istotne, ponieważ mam duże problemy w skupieniu się i to, jak się modlę, pomimo różnych zabiegów, niestety czasami odstaje od tego, jak bym chciał.

Druga sprawa, to ataki złego, zwłaszcza na początku odkrywania tej modlitwy (lub powrotu do niej po dłuższym czasie), bywają dość dokuczliwe. Nieustannie coś przeszkadza. Codzienne dźwięki stają się irytujące, włącza się senność, zniechęcenie, rozkojarzenie, kompulsywne myśli. Ten etap przyzwyczaiłem się traktować jako moment, w którym sprawdzana jest moja wiara, oraz to, jak bardzo zależy mi na wysłuchaniu intencji.

Opiekę Matki Najświętszej odczuwam w jakiś niewytłumaczalny sposób przez całe życie, być może jest to związane z moim urodzeniem w Jej święto, natomiast po różaniec, czy w ogóle systematyczną modlitwę, sięgałem sporadycznie, kiedy bywało już naprawdę źle, chociaż nigdy nie miałem problemów zarówno z samą wiarą, jak i jej publicznym wyznawaniem.

Ad rem. Owdowiałem w bardzo młodym wieku. Kolejne związki, z różnych przyczyn, nie miały szans przetrwania. Dotarłem do momentu, w którym wyłączyły się we mnie jakiekolwiek uczucia wyższe, pojawiła się też zupełna anhedonia.

Na właśnie takim etapie zupełnego wyłączenia uczuć zacząłem odmawiać różaniec, między innymi z prośbą o kogoś nowego na mojej drodze. Przez długi czas była to tylko dziesiątka, i tylko z Tajemnic Bolesnych. Były dni, gdy prosiłem już tylko o to, by poczuć cokolwiek, chociażby odrobinę radości z życia.

Od tego czasu, bardzo powoli, niemal niezauważalnie, różne sprawy zaczęły się zmieniać, i to tak, że niemal nie wymagały mojego działania. W sposób, którego początkowo nie byłem w stanie zaakceptować, ponieważ wiązał się z teoretyczną stratą, pozbyłem się większości długów. Zmieniłem miejsce zamieszkania na lepsze i ładniejsze.

I wreszcie pojawiła się dziewczyna, co do której, z uwagi na sporą różnicę wieku, nie miałem większych nadziei, ale dzięki której wreszcie zacząłem odzyskiwać uczucia i odczuwać emocje. Sprawy jednak zaczęły się toczyć bardziej po mojej myśli niż zakładałem, ale bynajmniej wcale nie prosto. Nie wiedząc co robić, zacząłem poszukiwać najbardziej skutecznej formy modlitwy, i wtedy natrafiłem na Nowennę Pompejańską. Jednego dnia rozpocząłem jedną nowennę, kolejnego – drugą. Obydwie w zbieżnych acz nieco innych intencjach. W międzyczasie kupiłem samochód, a egzaminy na prawo jazdy zdałem obydwa za pierwszym podejściem, co też uważam za pewien cud. Był to czas bardzo intensywnego kontaktu z Bogiem, zarówno w sensie modlitwy jak i sakramentów, do tego stopnia, że zostałem doświadczony dość przerażającą wizją (jakby pół sekundy w innym miejscu i czasie), która aż nazbyt szybko się sprawdziła mimo, iż nic nie wskazywało na możliwość zaistnienia takich wydarzeń. I chyba tylko opiece Matki Najświętszej zawdzięczam ich być może nie do końca jasne z punktu widzenia medycyny, ale niemal bezurazowe zakończenie.

Obydwie nowenny zostały wysłuchane, zostaliśmy parą, aczkolwiek było już widać, że między innymi z uwagi na problemy z osobowością dziewczyny, nie będzie to relacja łatwa.

Od tego czasu, Nowenna Pompejańska, jest stale obecna w moim życiu, a od mniej więcej roku odmawiam ją w różnych intencjach w zasadzie bez przerwy.

W intencji związku odmawiałem Nowennę Pompejańską przynajmniej trzykrotnie, przy każdym większym kryzysie, kiedy związek już teoretycznie nie istniał, i – czasem w formie ciągu zupełnie nieprawdopodobnych wydarzeń – zostawałem wysłuchany.

Zostałem też wysłuchany prosząc w Nowennie o zdrowie dla mojego chrzestnego, który był w stanie niemal krytycznym, i nie było wiadomo czy choćby przeżyje operację, ale nie dość, że długi i ciężki zabieg przebiegł pomyślnie, to wyniki bieżących badań są ogólnie dobre.

Z własnej woli i winy, nie ukończyłem jednej Nowenny – być może chciałem zbyt wiele na to nie zasługując, a Pan postawił przede mną adekwatny sprawdzian.

Nie zostałem wysłuchany w dwóch intencjach (jeszcze w trakcie odmawiania), może dlatego, że zbyt późno zacząłem, a i odmawiałem Nowennę nie w takim skupieniu i formie, w jakich powinienem. Niestety, były to intencje ogromnie ważne. Jedną, z uwagi na rozpoczętą część błagalną, dokończyłem w innej intencji, będącej konsekwencją niewysłuchania pierwszej, drugiej nie dokończyłem – to już była część dziękczynna.

Przynajmniej jedna intencja dotyczyła przyszłości, i jeszcze nie wiem czy zostanie wysłuchana.

Do napisania tego świadectwa skłoniło mnie to, że moje prośby są jakby słabiej wysłuchiwane, pomimo iż na swoje możliwości postarałem się szerzyć nabożeństwo (może też za słabo – to prawda). Tak, jakby Maryja chciała mnie skłonić do wypełnienia obietnicy, i zdobycia się na to, co sprawia mi naprawdę duży problem – opowiedzenia o swoim życiu i uczuciach, więc ufając, że komuś to doda nadziei, w Jej święto czynię.

Podsumowując – już sam Różaniec nie jest modlitwą łatwą, a Nowenna Pompejańska – tym bardziej. Wymaga regularności, znalezienia odpowiedniej ilości czasu (podczas odmawiania nie patrzę na zegarek – ma zająć tyle, ile będzie potrzebne), skupienia (odmawiam zwykle późnym wieczorem, kiedy jest cisza), formy (najlepiej klęczącej), ale korzyści z niej płynące są tego warte. Poza wysłuchanymi intencjami, zacząłem sobie też lepiej radzić z innymi problemami, niektórymi nawet wieloletnimi.