Ula: Zaczęło się od pewnej niedzieli w kościele …

Witam, chciałabym się podzielić ze wszystkimi o łasce, którą otrzymałam od Matki Najświętszej. Zaczęło się od pewnej niedzieli w kościele,

gdzie na stoliku koło drzwi wyjściowych leżały karteczki z Nowenną Pompejańską i wzięłam do domu jedną, żeby poczytać i zobaczyć co to za modlitwa. Po przeczytaniu broszurki miałam mętne myśli, czy zaczynać nowennę, czy dam radę tyle dni i co bzie gadał mój mąż, że się tyle modlę? Odłożyłam broszurkę do szafki, ale myśli o nowennie dalej chodziły mi po głowie. Zapytałam męża, czy bardzo będzie mu przeszkadzało, jak około 1,5 godziny dziennie będę poświęcała na modlitwę? Nie był szczęśliwy z mojego pomysłu, ale mi nie zabronił i nie wkurzał się, jak się modliłam. W głowie miałam myśl: „Weź się pomódl, weź różaniec do ręki” i w końcu, któregoś dnia wzięłam i zaczęłam się modlić. Sytuacja, jaką mam obecnie, to depresja po pracy i otyłość. W związku z tym zaczęłam się modlić o chęci do życia, tak żebym zabrała się za siebie i żebym schudła. Wiedziałam, że jak wytrwam 54 dni na modlitwie to też się zaprę i będę trzymała dietę i schudnę. Na początku nie myślałam, że coś z tego będzie, ale modlitwa przecież nie zaszkodzi. W połowie nowenny miałam badania i wyszło mi, że mam cukrzycę 2 stopnia – to był dzień, w którym się ocknęłam z marazmu i beznadziei. Dostałam jakiegoś „kopa”, że muszę się wziąć za siebie, bo jak nie to będzie coraz gorzej. 9 lipca skończyłam nowennę, zaczęłam chudnąć ( w jeden miesiąc 3 kg). Wierzę, że to dzięki modlitwie odzyskałam chęci do życia. Dziękuję Matce Najświętszej za wstawiennictwo w mojej intencji.