Gabriela: nowenna życia

Odmówiłam dwie nowenny pompejańskie, jedną przerwałam, w tej chwili odmawiam trzecią /kończę część błagalną/, łącząc ją z nowenną do Matki Bożej rozplątującej węzły.

Pierwsza nowenna dotyczyła spraw finansowo-zawodowych i odprawiłam ją kilka lat temu. Spełniła się, lecz nie na moich warunkach, co dziś rozumiem.

Przerwałam nowennę w osobistej intencji i też dopiero teraz rozumiem, że zlekceważyłam ważny sygnał, jakim był powód przerwania /niby przypadek/. Teraz wiem, że bałam się prawdy: nieumiejętności życia w niepatologicznej sytuacji .

Jesienią odprawiłam nowennę o nawrócenie bliskiej osoby. W konsekwencji zrozumiałam więcej na temat samej siebie niż przez całe półwiekowe życie. Pojęłam, że moje nawrócenie /2000 rok/ nie jest pełne, brakuje pełnego zawierzenia, a moje relacje są wciąż chore i nie da się dłużej zwalać wszystkiego na traumę z dzieciństwa.

Obecnie odmawiam nowennę o głębokie uzdrowienie mojego życia, w którym katastrofa obejmuje wszystkie płaszczyzny i dzieją się naprawdę rzeczy straszne. Codzienna Eucharystia i Różaniec okazały się stopniami prowadzącymi do lepszego rozeznania istoty mojej sytuacji duchowej i jej wszelkich możliwych skutków. Otrzymałam spokój ducha i serca, komfort prawdy /kłamstwo „w dobrej wierze” się wydało/, uwrażliwienie sumienia, wielką nadzieję na poprawę sytuacji życiowe,i ufność, zbliżenie do Maryi. To są skarby nieprzebrane.

Proszę jeszcze Maryję o pracę, dochody, uratowanie domu przed wypowiedzeniem kredytu, uzdrowienie z nieuleczalnych chorób w rodzinie, zgodę i miłość, głęboką wiarę, przemianę serca bliskich . To dużo, ale Jezus kazał prosić tylko o wiele.

Trzymajcie się wszyscy walczący o coś, a nierozumiejący, że to w pierwszej kolejności walka o nas samych, o naszą prawdziwą tożsamość /tutaj/ i naszą duszę /w perspektywie wieczności/.

Czasem tragiczna sytuacja życiowa jest jedynym kluczem do otwarcia „zamka” do ciemnej komnaty. Za drzwiami siedzimy my, zapakowani w kostiumiki naszych życiowych problemów. Myślimy o sobie jako o skrzywdzonych, porzuconych , ciężko doświadczonych przez innych ludzi i los. Potem się okazuje, że kostium za krótki i za ciasny. To nie nasza tożsamość, patrzymy na siebie ze złej perspektywy i bez miłości prawdziwej. Takiego dobrego spojrzenia uczy Maryja i chwała Jej za to. Każde inne spojrzenie od złego pochodzi. Pozdrawiam i Szczęść Boże!