Katarzyna: Wielka jest chwała Pana i Najświętszej Maryi Panny!

Kochani,

Nawet nie wiecie jak wielkie dary Bóg dla nas przygotował, dla tych którzy zawierzą mu całe swe życie!

Ma radość jest tak wielka. Zacznę najlepiej od początku. To moje drugie świadectwo ale jak różne od poprzedniego. Moje pierwsze świadectwo ukazało się wczoraj (właśnie dzisiaj zobaczyłam je na stronie) i poczytuję to za znak, że mogę Wam opowiedzieć co się stało od ostatniego mego zapisku. Dzisiaj jest 9.04.15. W moim ostatnim świadectwie opisywałam moje życie i to że modlę się o nawrócenie mojego chłopaka (Zwątpienie, rozpacz i…). Kiedy napisałam i wysłałam świadectwo był dzień 27.03.15 czyli tydzień przed Wielkim Piątkiem. Zaraz po wysłaniu świadectwa postanowiłam poszukać egzorcysty z mojego terenu i napisać do niego. Napisałam o wszystkim co nie spotkało, co jest i czego się boję, jak wygląda moja sytuacja i mojego chłopaka. Wydawało mi się, że wieki czekam na jego odpowiedź. Teraz patrząc na kartkę z kalendarza wystarczył Bogu tydzień aby me życie wywrócić do góry nogami, zabrać wszystko w czym pokładałam nadzieję i dać mi nowe, lepsze życie. Jedyne co musiałam zrobić to zaprosić go do mego serca i życia i pozwolić działać a co najważniejsze zawierzyć mu całkowicie robiąc to co jest jego wolą, choćby było największym nieporozumieniem i głupstwem z punktu widzenia człowieka.

Do dzisiaj nie dostałam odpowiedzi od niego (egzorcysty). I myślę, że już jej nie potrzebuję. Długo czekałam również na odpowiedź kiedy moje świadectwo się ukaże, ale na próżno czekałam, stwierdziłam, że to pewnie żadne świadectwo tylko paplanina chorej psychicznie. Jak bardzo się myliłam.

Nie wiem czy kiedykolwiek doświadczyliście czegoś takiego jak ja. Kiedy czuliście, że w waszym wnętrzu toczy się prawdziwa bitwa, wojna, która boli. Wasze serce już i tak poranione przez życie zostaje otwarte i przeprowadzana jest na nim kompleksowa operacja bez znieczulenia. Ja tak się czułam. Najlepsze było w tym wszystkim to, że nie powiedziałam o tym nikomu, nawet moim rodzicom, którym ze wszystkiego się zwierzałam. Ale czułam, że to muszę załatwić z Panem Bogiem, przed resztą świata zwalając to na niewłaściwą gospodarkę hormonalną w moim organizmie. I wtedy pokłóciłam się z Panem Bogiem i to było moim wybawieniem. Słuchałam w międzyczasie kazań ks. Pawlukiewicza, który powiedział, że Bóg nie lubi akademii, czyli odbębnionego pacierza, Bóg chce żebyś przyszedł i wykrzyczał mu co ci leży na sercu, bo jeśli nie Jemu to komu. I ja krzyczałam, cały tydzień krzyczałam, płakałam, pytają: Czego ty ode mnie chcesz? Co jest nie tak? Przecież robię tak żeby było dobrze!…

Powoli zaczęłam uświadamiać sobie, że ja mojego chłopaka na siłę do Boga, do Kościoła nie wprowadzę. Modlitwa owszem, ale moim postępowaniem czyli chodźmy do kościoła kiedy on ewidentnie nie chciał tylko go odstręczałam. Zaczęłam się również zastanawiać czy ten, za którego się modlę jest tym, którego Bóg mi zesłał. Modliłam się: Panie jeśli to nie jest ten, którego mi dałeś, jeżeli to nie to czego chcesz dla mnie zabierz mi to uczucie i daj odwagę abym umiała to zakończyć. Ze łzami w oczach modliłam się…

Jednocześnie nie przestawałam modlić się Nowenną. 30.03.15 rozpoczęłam nową, był to Wielki Poniedziałek.

W okolicach wtorku, tydzień wcześniej, cały dzień czułam się potwornie strasznie, jakby ktoś ciął mi serce nożem bez znieczulenia. To było gorsze niż najgłębsza depresja (a doświadczyłam takiej w swoim życiu, kiedy każda twoja czynność w twoich myślach kończy się twoją śmiercią. Te myśli nie były moje pochodziły od szatana i teraz wiem, czemu). Próbowałam się dodzwonić do mojego chłopaka. Ale bezskutecznie przez kilka godzin nie potrafiłam. Wieczorem w końcu odebrał, powiedział te słowa: „Jest różnica pomiędzy rozumowaniem a fanatyzmem”, „Przesadzasz w tych swoich reakcjach”. Nie wiedział, że modlę się za niego, gdy na drugi dzień go spytałam czemu tak powiedział, nie potrafił mi wyjaśnić. Teraz wiem, że czasami szatan się nim posługiwał mówiąc mi różne rzeczy, o których mój chłopak wiedzieć nie mógł bo były w moich myślach. Kiedy przestaliśmy rozmawiać poczułam, jakby świat mi się zawalił, ale nie dlatego, że on mi powiedział te słowa. Po prostu poczułam, jakby Bóg mnie opuścił i spuścił na samo dno piekła. To straszne uczucie jest nie do opisania dla kogoś kto tego nie przeszedł. Czułam, że z tyłu głowy czai się myśl o samobójstwie. Krzyczałam do Boga: Ratuj! Pomóż! Ja sama nic nie zrobię! I płakałam. Czułam jakby już nic dla mnie dobrego na tym świecie nie było, że wpadłam w coś z czego się nie wydostanę. Upadłam na samo dno…

W Wielką Środę, kiedy mój chłopak odwoził mnie ze studiów do domu, nagle okazało się, że możemy ze sobą rozmawiać. Tak jak jeszcze nigdy. Poczułam ciepło w sercu, myśląc że może się udać.

Nie wiem czy to był Wielki Czwartek czy Wielki Piątek, wtedy dni zlewały mi się w jedno, gdyż moje myśli i moje wnętrze spowił chaos. Wstałam i poczułam, że ja do mojego chłopaka nic nie czuję. Zupełnie nic. Pozostała tylko troska i myśl, że nadal chce się za niego modlić. I jak to wyjaśnić? Oprócz tego zauważyłam, że Bóg (nie wiem czy za sprawą Maryi bo nie wiem jak i komu mam teraz dziękować), dał mi niesamowity spokój ducha, nie było we mnie poczucia winy, wyrzutów sumienia, pretensji do świata. Cały chaos jaki miałam w sobie zniknął. Pozostał niesamowity spokój, radość (wtedy jeszcze spowijał ją smutek) i miłość. Nie było już we mnie strachu. Poczułam się tak wspaniale jak nigdy jeszcze w życiu. Zauważyłam, że Bóg zabrał mi mój największy grzech, który ciągnął się za mną latami, że nawet pokusa zniknęła. Uleczył moją duszę i dał nowe, lepsze życie, odnowił mnie na nowo. Kiedy opowiadałam to mojemu kupmlowi, powiedział (tak dla żartu), że w takiej sytuacji Bóg jak nawrócił Szawła dał mu nowe imię, sprawdźmy jakie nadał tobie. W generatorze imion, pierwsze które się pojawiło, to była Gloria 🙂

Ale dlaczego tak z dnia na dzień przestałam go kochać?

Zaczęłam walczyć, wmawiać sobie, że ot niemożliwe, że tak po prostu, że tak w ciągu jednej nocy, jak to jest możliwe? Czułam się jak Jakub walczący z aniołem, kiedy mówiłam do Boga, że to jest niemożliwe. Czułam jak moja radość odchodzi, czułam że Pan Bóg patrzy na mnie i pokazuje, że sprzeciwiam się mu. Jednak mimo tego chęć modlitwy za mojego chłopaka nie mijała. W Niedzielę Wielkanocną, mój chłopak był u nas na obiedzie świątecznym. Kiedy usiadł obok mnie poczułam jak bardzo daleko jest ode mnie, poczułam, że w jego sercu nie ma Boga, że stał mi się tak bardzo obcy, Chciałam z nim tego dnia zerwać ale nie potrafiłam.

Kolejnego dnia moi rodzicie zaczęli ze mną rozmawiać i tłumaczyć, że mój chłopak nie jest dla mnie, że to nie tak ma wyglądać związek, że on nie jest dobrym człowiekiem. Powiedziałam im wtedy co zaszło w moim życiu przez ostatnie kilka dni. Popłakali się i nie mogli uwierzyć, że można tak pięknie mówić o Bogu, jednocześnie nie mówiąc źle o innych (moim chłopaku). A mnie same słowa przychodziły i przez kilka godzin opowiadałam im o Bogu, jaki jest wspaniały. I, że wiem, że muszę z moim chłopakiem zerwać, ale modlić się za niego będę dalej (mimo, że moja mama stwierdziła, że ktoś taki nie jest wart mojej modlitwy). Ale czy Bóg nie powiedział, módlcie się za swych nieprzyjaciół? Módlcie się za tych, którzy błądzą? Módlcie się za tych, którzy wam źle czynią?

To była najtrudniejsza decyzja w moim życiu, zerwać z moim pierwszym chłopakiem. Nie macie pojęcia ile mnie kosztowało to, aby powiedzieć mu że nie możemy być razem. Ale czułam, że już razem być nie możemy. Że Bóg przygotował dla niego coś innego, lepszego, że on musi iść inną droga niż ja. Mój chłopak walczył ze mną. Próbował różnymi sposobami, groźbą, prośbą i litością. Nie pomogło wiedziałam, że ja już nie jestem dla niego. Nie potrafiłam mu powiedzieć więcej niż to, że nie możemy już być razem. Jakby nagle Bóg odebrał mi mowę.

Modliłam się do Boga, że skoro chce abym się z nim rozstała, to aby to rozstanie nie było przyczyną złego. I wczoraj mój były chłopak zadzwonił do mnie mówiąc, że się zabije, że jedzie właśnie 150km/h i zobaczymy co z tego wyniknie jak będzie jechał 160. A mnie język się rozwiązał i zaczęłam mu mówić i tłumaczyć, że Bóg go kocha, że jest dla niego bardzo ważny. On nie rozumiał dlaczego go nie przeklinam, dlaczego mówię łagodnym głosem. Dlaczego mówię mu o Bogu w takiej chwili. A ja nie potrafiłam inaczej. W pewnym momencie, nadal ze mną rozmawiając, powiedział: „Twój Bóg podjął wyzwanie, nawet rozbić się nie mogę, bo nagle samochody zjechały mi z drogi”. A ja nadal mówiłam mu o Bogu, o tym aby otworzył swe serce i zaprosił go do swego życia. W pewnym momencie rozłączył się. Wiedziałam, że więcej mu nie pomogę. Była godzina ok 17.

Około godziny 18:40 napisał mi, że był u spowiedzi, że pierwszy raz w życiu spotkał księdza, który z nim prawdziwie porozmawiał, że przyjął pierwszy raz od 15 lat komunię i poczuł, jak bardzo aura Boga jest delikatniejsza od szatana, który narzuca wszystko. Powiedział, również że po komunii ksiądz pomodlił się modlitwą, którą mu jakiś czas temu dałam. Była to modlitwa zawierzenia siebie Matce Boskiej:) Powiedział, że czuje się lepiej, tylko cały się trzęsie i płacze. Popłakałam się razem z nim. Radość jaką odczułam miała swą pełnię, nie była osnuta smutkiem jak to było do tej pory. Poczułam, że Bóg i Najświętsza Maryja Panna naprawdę mu pomogli. Mój były chłopak sam stwierdził, że widzi jak długa droga przed nim, którą sam musi przejść, ale powoli zaczyna rozumieć wszystko co mu mówiłam. Odpowiedziałam: widzisz, Bóg w jednej chwili może odmienić całe twoje życie.

Moja mama twierdzi, że on to zrobił żeby mnie odzyskać. Ja wiem, ze wrócić do niego nie wrócę, ale wierzę, że to Bóg i Maryja Panna pomogli mu i nadal będą pomagać, że będą go mieli w swej opiece.

A ja nadal się będę za niego modlić Nowenną, której termin końcowy przypada na koniec maja. Prosząc aby Bóg pomógł mu wytrwać w wierze, aby jego nawrócenie było trwałe.

Jak wielkie skarby Bóg przygotował dla tych, którzy kroczą Jego ścieżkami.

Wszystko to co napisałam, przyszło samo. Wierzę, że Bóg prowadził moją rękę abym wam to opisała. Wierzę, że jeśli zawierzymy Bogu, choćby z punktu widzenia ludzkiego było to największym szaleństwem, On nas poprowadzi i da wielkie szczęście.

Tego Wam i sobie życzę. Ufajmy Bogu bo On wie najlepiej czego potrzebujemy. A Maryja kocha każdego i każdemu pomoże, teraz wiem jaką Nowennna Pompejańska ma moc.

Nie przekreślajmy ludzi, tłumacząc, że oni się już nie zmienią. Właśnie tacy potrzebują naszej modlitwy. Kościół potrzebny jest abyśmy razem szli drogą 'Prawdy, jesteśmy powołani no bycia w Niebie ale nie sami. Albo wejdziemy tam z innymi, naszymi najbliższymi, albo nie wejdziemy wcale.

Łaska Pana niech będzie z nami wszystkimi.

Z Bogiem i abyście mogli dotknąć Boga a on waszego serca i życia tak jak mojego 🙂

Nie przekreślajmy ludzi.