Krystyna: uzdrowienie

Mam na imię Krystyna, lat 50. Wiosną 2012r. po wielu badaniach zostałam skierowana na operację usunięcia guza. W lipcu tegoż roku pełna niepewności, ale z nadzieją poddałam się zabiegowi. Obyło się bez komplikacji, choć lekarze spodziewali się mniejszej inwazyjności zabiegu. Okazało się, że był jeszcze jeden guz i lekarze zmuszeni byli usunąć dwa organy. Po 3 tygodniach otrzymałam wyniki badania histopatologicznego-nowotwór złośliwy drugiego stopnia. Byłam zaskoczona i zszokowana. Musiałam myśleć jak podołać trudom dalszego leczenia. W miesiąc po operacji – po której byłam jeszcze słaba – już poddano mnie pierwszej z sześciu kursów chemioterapii. Czułam się bardzo źle. Potem straciłam włosy, co było dla mnie bardzo przykre. Kolejne kursy chemioterapii otrzymywałam z opóźnieniem, ze względu na słabe wyniki morfologii. Dostawałam zastrzyki, krew i osocze. Ostatnią chemię otrzymałam na tydzień przed świętami Bożego Narodzenia.

W czasie leczenia dowiedziałam się o nowennie pompejańskiej. Ponieważ sama ze względu na stan zdrowia nie byłam w stanie podjąć się jej odmawiania, szukałam w myślach osób, które mogłyby (w mojej ocenie) zrobić to w moim imieniu. Nie miałam śmiałości prosić, bo bliscy mi ludzie mieli liczne obowiązki i obawiałam się, że nie podołają temu zadaniu. Gdy tylko poczułam się lepiej, a było to po szóstej chemii, postanowiłam rozpocząć modlitwy – bez względu na to czy zdołam je ukończyć – przecież nie wiedziałam, co będzie ze mną dalej. W międzyczasie poddano mnie badaniu tomografii komputerowej i markera nowotworowego. Niecierpliwie czekałam na te wyniki. Miały być wcześniej, ale coś stawało na przeszkodzie i musiałam uzbroić się w cierpliwość.

Nadszedł ostatni dzień 27 części błagalnej nowenny. Ku mojemu zaskoczeniu i całej rodziny pozytywne wyniki obu badań otrzymałam właśnie w ten ostatni dzień części błagalnej nowenny. Co za radość! Łzy szczęścia popłynęły po wielu policzkach. Szczęśliwa, codziennie dziękowałam Matce Bożej Pompejańskiej za odzyskanie zdrowia.

Matka Boża nie przestala mnie zadziwiać. W piątym miesiącu po chemioterapii zaprowadziła mnie do Medjugorje. To był mój pierwszy wyjazd za granicę i jednocześnie podróż życia. Dziękowałam Matce Bożej za łaskę zdrowia i prosiłam o dalszą opiekę. Tam doznałam wielkiego pokoju. Moje serce przepełniała wdzięczność i wielka miłość do Niebieskiej Mateńki. Zastanawiałam się, czego oczekuje ode mnie, czym mogłabym sprawić Jej radość, okazać wdzięczność? Moja odpowiedź – żyć jej orędziami. Staram się to robić do dziś. Co miesiąc przystępuję do spowiedzi, codziennie odmawiam 1-2 lub 3 części różańca, w każdym tygodniu uczestniczę w kilku mszach św. i przyjmuję komunię św., uczę się pościć. Wiem, że jeszcze nie wszystko robię tak jak sama chciałabym i o co prosi Matka Boża, ale bardzo się staram. To wszystko ofiaruję w Jej intencjach m.in. o nawrócenie niewierzących w szczególności w mojej rodzinie.

Wdzięczna czcicielka Matki Bożej, umocniona w wierze, nadziei i miłości.