Nowenna pompejańska za zmarłych?

Regularnie otrzymuję listy z pytaniem, czy można modlić się nowenną pompejańską za zmarłych w intencji ich zbawienia. 

Biblia pochwala modlitwę za zmarłych już w ST. Jezus zaś mówi o możliwości odpuszczenia pewnych grzechów po śmierci – poza grzechem przeciw Duchowi Świętemu. W przypowieściach mówi o miejscu oczyszczenia, kary za grzechy. Modląc się za zmarłych mamy nadzieję, że oczyszczenie to będzie szybsze, a raczej łagodniejsze, bo na tamtym świecie nie istnieje czas.  I taka intencja przyświeca tym, którzy chcą modlić się za zmarłych: o uwolnienie z czyśćca.

Z pewnością, różaniec, jest wspaniałą inicjatywą i możemy modlić się nim za zmarłych. Jednak jeśli mowa o nowennie pompejańskiej i „pewności zbawienia”, to trzeba dać dwie teoretyczne odpowiedzi.

1. Jakkolwiek powinniśmy zachowywać nadzieję na zbawienie danego człowieka, to jednak nie wiemy, czy on sam siebie nie potępił, odrzucając Jezusa jako Zbawiciela. Zawsze jest takie ryzyko i, jeśli rzeczywiście doszło do wiecznego potępienia, to żadna nowenna nie pomoże, gdyż chodzi o sprawę ostateczną – piekło…

2. Jeśli przyjrzymy się nowennie, to jej ważnym aspektem jest modlitwa o łaskę dla siebie. I takie były pierwsze historyczne przypadki nowenny – osoby modliły się różańcem – nowenną, wiązały to z jakąś szczególną obietnicą i odnosiły do swojego życia. Mimo to wiele osób modli się za innych, czasem nie widząc efektu z prostego powodu: osoby, za które się modlimy, mogą odrzucać zbawienie świadomie albo poprzez grzech ciężki, w którym chcą trwać. Przez to nie są zdolni do przyjęcia łaski Bożej. Jakkolwiek Bóg może poruszyć ich serca, to zawsze ostateczna instancją będzie ich sumienie i wolność, także wolność do wyboru zła… Także na wieki.

* * *

Tak więc wydaje się, że roztropniej byłoby przyjąć taką formę modlitwy za zmarłych, jaką zaleca Kościół, np. Msze gregoriańskie, przyjmowanie odpustów np. w okresie Wszystkich Świętych i Zaduszek itd. Są też kościoły w Polsce, które obdarzone zostały odpustem za zmarłych, w przypadku jednej tylko Mszy św. za daną osobę!

Ten temat rozwinę w „Królowej Różańca Świętego”.

X. Odpusty

1471 Nauka o odpustach i jej praktyczne zastosowanie w Kościele ściśle łączą się ze skutkami sakramentu pokuty.

Co to jest odpust?

„Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych.

Odpust jest cząstkowy albo zupełny zależnie od tego, czy od kary doczesnej należnej za grzechy uwalnia w części czy w całości”. Każdy wierny może uzyskać odpusty dla siebie lub ofiarować je za zmarłych.

Kary za grzech

1472 Aby zrozumieć tę naukę i praktykę Kościoła, trzeba zobaczyć, że grzech ma podwójny skutek. Grzech ciężki pozbawia nas komunii z Bogiem, a przez to zamyka nam dostęp do życia wiecznego, którego pozbawienie nazywa się „karą wieczną” za grzech. Każdy grzech, nawet powszedni, powoduje ponadto nieuporządkowane przywiązanie do stworzeń, które wymaga oczyszczenia, albo na ziemi, albo po śmierci, w stanie nazywanym czyśćcem. Takie oczyszczenie uwalnia od tego, co nazywamy „karą doczesną” za grzech. Obydwie kary nie mogą być traktowane jako rodzaj zemsty, którą Bóg stosuje od zewnątrz, ponieważ wypływają one jakby z samej natury grzechu. Nawrócenie, które pochodzi z żarliwej miłości, może doprowadzić do całkowitego oczyszczenia grzesznika, tak że nie pozostaje już żadna kara do odpokutowania .

1473 Przebaczenie grzechu i przywrócenie komunii z Bogiem pociągają za sobą odpuszczenie wiecznej kary za grzech. Pozostają jednak kary doczesne. Chrześcijanin powinien starać się, znosząc cierpliwie cierpienia i różnego rodzaju próby, a w końcu godząc się spokojnie na śmierć, przyjmować jako łaskę doczesne kary za grzech. Powinien starać się przez dzieła miłosierdzia i miłości, a także przez modlitwę i różne praktyki pokutne uwolnić się całkowicie od „starego człowieka” i „przyoblec człowieka nowego”.