Nika: Każda modlitwa zanoszona do Boga ma sens

Witam,

Przyszedł czas również i na moje świadectwo, choć raczej tylko na opowieść o tym jakie trudności napotykałam w trakcie odmawiania nowenny, bo intencje, w których się modliłam nie zostały wysłuchane.

Modliłam się najpierw w intencji o dobrego męża. Na wiadomość o nowennie natrafiłam przypadkiem gdzieś w internecie, gdy szukałam jakichś modlitw, rozważań itp. a działo się to przy okazji tego, gdy rozpadła się moja relacja z ukochanym mężczyzną. Byłam bardzo załamana, gdyż bardzo zakochana – tak bardzo i tak naprawdę po raz pierwszy poczułam co to jest miłość.

Było mi strasznie źle, nie chciało mi się wstawać, nie chciało mi się żyć. Nie mogłam się pogodzić z tym, że Bóg najpierw postawił na mojej drodze człowieka, którego pokochałam, a następnie pozwolił aby to wszystko się posypało.

Nowennę nie traktowałam jako „studni życzeń” bo przecież wiedziałam, że w ciągu 54 dni nie wyjdę za mąż.

Wcześniej też (właściwie od czasu kiedy się to wszystko posypało) i do tej pory zresztą (około 9 miesięcy), codziennie uczęszczam na Mszę Św. i w większości zazwyczaj przystępuję do Komunii, właśnie prosząc na zmianę w intencji tego abyśmy mogli być razem, aby Bóg postawił na mojej drodze odpowiedniego mężczyznę, z którym mogłabym być szczęśliwa itd . Byłam też na Jasnej Górze na takiej mojej osobistej pielgrzymce jednodniowej – pojechałam prosić Matkę Częstochowską o łaskę dobrego męża i jeśli możliwe o powrót tego mojego ukochanego. Niedługo potem (ale jeszcze przed nowenną) natrafiłam na taką piękną modlitwę zawierzenia się Niepokalanemu Sercu Maryi Królowej Polski- wtedy właśnie miałam taką bliższą styczność z modlitwą różańcową bo wcześniej zasadniczo nie modliłam się na różańcu – wówczas również bardzo poprawiła się relacja między mną a ukochanym. Podjęłam też kilkakrotnie w tej intencji post o chlebie i wodzie najpierw w pojedyncze dni, a raz nawet taki 9 dniowy – po zakończeniu tego postu działy się między nami wręcz cuda – było tak pięknie jak nigdy – unosiłam się wręcz nad ziemią z radości. A potem znowu się rozwaliło.

Kiedy podjęłam nowennę, oczywiście, że miałam nadzieję, że relacja z ukochanym mężczyzną się jeszcze naprawi i że to właśnie on zostanie moim mężem. W czasie odmawiania nowenny relacje się poprawiły, byliśmy blisko siebie. Prosiłam wówczas Maryję aby tylko to nie była złudna nadzieja, żebym znów nie cierpiała. Z każdym dniem było coraz piękniej i piękniej między nami. Po czym nagle znów się wszystko rozwaliło.

Pamiętam, że w pierwszy dzień kiedy odmówiłam nowennę, miałam taki straszny sen- śniło mi się, że moja koleżanka, z takim strasznym opętaniem i obłędem w oczach zaatakowała mnie z nożem i chciała mnie nim zabić, ja przed nią uciekałam i w końcu stało się tak, że w jakiś sposób ja ją pokonałam tym nożem i ona była taka ledwo żyjąca i krwawiąca, na co przyszła jej matka i z takimi strasznie smutnymi oczyma spojrzała na to wszystko co się stało, wzięła tę moją koleżankę na ręce i odchodząc z nią powiedziała do mnie: „przepraszam”. Kiedy się obudziłam pomyślałam, co może wyda się nieco głupie, ale pomyślałam, że to taki znak od Matki Boskiej, że walka z szatanem zostanie wygrana.

Podczas nowenny miałam ogromne trudności w jej odmówieniu. Byłam strasznie roztrzęsiona, niespokojna, ciągle płakałam, czasami wręcz byłam agresywna wobec osób mi najbliższych – kłóciliśmy się w domu niemal codziennie. Diabeł atakował jak mógł – uderzał we wszystkie najczulsze moje punkty. Czułam straszny niepokój kiedy odmawiałam różaniec (tak bardzo mi było źle, kiedy czytałam świadectwa innych, że podczas nowenny odczuwali spokój, a ja wręcz odwrotnie). Chwil zwątpienia miałam całe mnóstwo – myśli, że ta modlitwa nie ma sensu pojawiały się za każdym razem gdy tylko chwytałam za różaniec. Postanowiłam jednak, że wytrwam do końca modlitwy. Było bardzo trudno nie raz. Bo gdy nie rozpoczęłam od rana się modlić, tylko zostawiałam na koniec dnia, to odmówienie 4 części różańca naraz było bardzo ciężkie – nie raz już zasypiałam z różańcem, ale zawsze odmawiałam jakoś do końca.

Kiedy odmówiłam nowennę, nie podejmowałam od razu kolejnej. Po jakimś krótkim jednak czasie, kiedy byłam akurat w podróży, jadąc pociągiem czytałam sobie wpisy ze świadectwami na tej stronie i poczułam taki mocny wewnętrzny głos: „módl się o jego powrót” [to znaczy o powrót mojego ukochanego mężczyzny]. Pomyślałam sobie, ale jak to, przecież nie można się modlić w takiej intencji ! Ale ten głos nie dawał za wygraną. Zaraz tylko jak wysiadłam z pociągu poszłam na Mszę. Modliłam się wtedy o to aby rozeznać co to ma znaczyć i prosiłam o jasność, czy rzeczywiście mam się modlić w takiej intencji, czy raczej jest to podszept złego. Długo się modliłam i cały czas czułam, że powinnam się modlić. Skoro tak, to w kościele jeszcze rozpoczęłam nowennę w tej intencji.

Na efekty działania złego nie musiałam długo czekać. Kiedy dotarłam do domu i zaczęłam kolejną część różańca, zadzwoniła moja siostra, że tato nasz jest w szpitalu i że nie jest dobrze. Nie potraficie sobie nawet wyobrazić co ja wtedy czułam – nie miałam pojęcia co robić, modlić się w rozpoczętej intencji czy przestać, czy zmienić intencję o zdrowie taty. Wyłam z rozpaczy wówczas. Postanowiłam jednak, że będę kontynuować, a dodatkowo modliłam się jedną częścią za zdrowie taty. Także wychodziło mi przez około 2 tygodnie 5 różańców dziennie. Myślałam, że nie podołam ale jakoś wytrwałam w modlitwie. Tato na całe szczęście wrócił do zdrowia, za co z całego serca dziękuję Maryi i Panu Bogu.

Jeśli chodzi o dalsze trudności, to oczywiście niepokój i zwątpienie w sens modlitwy były jeszcze większe niż w poprzedniej nowennie, a przy każdej kolejno odmówionej dziesiątce łzy płynęły mi co raz to. Po drodze przytrafiła się kolejna kłoda i kolejne zwątpienie – okazało się, że u jednego z mojego rodzeństwa w małżeństwie pojawiła się zdrada małżeńska.

W międzyczasie nastał Wielki Post – we Środę Popielcową podjęłam post o chlebie i wodzie za mojego ukochanego – ale nie o jego powrót tylko tak po prostu za niego. Od rana kiedy tylko wstałam czułam się tak strasznie źle, byłam tak rozkojarzona podenerwowana i niemal cały dzień przepłakałam, a do tego wszystkiego spóźniłam się na Mszę. Jako postanowienie wielkopostne podjęłam, że będę odmawiać jedną dziesiątkę różańca za niego (wytrwałam do końca w tym postanowieniu). Ostatni dzień nowenny wypadał w święto Św. Józefa – postanowiłam, więc że pójdę do kościoła pod wezwaniem właśnie Św. Józefa, gdzie miała być uroczysta Msza i tam też na zakończenie nowenny odmówię choć jedną część różańca. To było niesamowite co się działo w ten dzień – pojawiło się tyle niespodziewanych obowiązków zawodowych i jakichś beznadziejnych zbiegów okoliczności, że nie miałam szans dojechać na tą uroczystość, zaś ledwo co gdziekolwiek udało mi się iść na krótką Mszę. A nowennę odmawiałam już na sam koniec dnia w pośpiechu (z tego też tytułu dołożyłam jeden dzień dodatkowy nowenny aby ją godnie zakończyć).

Oczywiście moja intencja nie została wysłuchana.

Czy mam żal o to do Boga? Mam taki wewnętrzny ból, że gdzieś tam zapaliła się we mnie iskra nadziei, która na nowo tylko podsyciła moją miłość do tego człowieka, a teraz tylko boli bardziej niż kiedyś i całkowicie nie umiem sobie z tym poradzić, choć zaczęłam prosić, aby w takim razie pozwolił mi Bóg zapomnieć o nim skoro nie możemy być razem.

Miałam też nadzieję, rozpoczynając nowennę, że będę mogła napisać piękne świadectwo, które będzie mogło być nadzieją i pokrzepieniem dla innych modlących się (tak choćby w podziękowaniu za te wszystkie świadectwa, które mi pomagały każdego dnia i wlewały we mnie nadzieję).

Mam tylko taki problem, że nie jestem w stanie wypełnić obietnicy składanej w nowennie, bo nie mogę potwierdzić ani jednego słowa z tej modlitwy odmawianej w części dziękczynnej. Nie mogę też nawet nikomu „polecić” odmawiania tej nowenny w trudnych chwilach, bo jakże mogę potwierdzić skuteczność tej modlitwy. Chciałam podjąć nowennę w czyjejś intencji, ale wiem, że nie czując jej pozytywnych efektów we własnej prośbie, a mając świadomość tak wielkiego obciążenia działaniem złego, wiem, że nie wytrwałabym w tej modlitwie.

Na koniec każdy zapyta czy warto w takim razie w ogóle się modlić tą nowenną – owszem warto, bo każda modlitwa zanoszona do Boga ma sens i kiedyś zostaje wysłuchana i nigdy nie idzie na marne. Problem jest tylko w tym, że Bóg ma czasem nieco inny plan wobec nas niż my sobie wymyśliliśmy i ten plan jest dla nas lepszy niż myśmy sobie swój wymyślili, tylko problem jest w tym, że my ludzie nie jesteśmy w stanie sobie tego wyobrazić i zrozumieć naszymi ludzkimi rozumkami. No bo trudno zrozumieć, że jak się wszystko wali i pali, człowiek umiera z bólu i jest już tak źle, że gorzej być nie może, że z tego Bóg wyprowadzi dla nas jakieś dobro… Ale w najbardziej dla nas odpowiednim czasie wyprowadzi !

Pozdrawiam

z Panem Bogiem