Michał: Wielki cud

Od dłuższego czasu otrzymuję powiadomienia o kolejnych świadectwach. Sporo z nich przeczytałem, jeszcze więcej pozostawiłem na jakiś odleglejszy czas. Teraz nadrabiam i czytam zaległe historie każdego z Was. Muszę przyznać, że zapoznając się ze wszystkimi historiami i widząc wielką ufność Maryi, nie potrafiłem tego kompletnie zrozumieć. Ja, wierzący chłopak, ale nie zawierzający swojego życia w 100%. Myślałem, co jest nie tak? Czemu ciągle nie widzę tego, co widzą inni na tej stronie? Odpowiedź przyszła z czasem. Podchodząc z całą pokorą do mojego świadectwa, całego mojego życia, czuję się zobowiązany do opowiedzenia Wam mojej historii. Nigdy wcześniej nie sądziłem, że to nastąpi, aż nie zacząłem potykać się o znaki Boga.

Swojego świadectwa nie mogę zacząć „klasycznie”, że wszystko zmieniło się od początku odmawiania Nowenny. Pierwszym cudem na mojej drodze jest nawrócenie. Jeszcze 3 lata temu, mając ledwie 19 lat, żyłem w grzesznym związku. Czując, że kocham szczerze swoją dziewczynę, „kochałem” ją nie po Bożemu. Nieczystość i namiętność była dla nas codziennością, zazdrość i egoizm (przynajmniej dla mnie) oczywistością. Chciałem być numerem jeden – i jedynym jaki w jej życiu jest. Nie potrafię wyjaśnić dzisiaj jak to się stało, musiałem przejść tę drogę. Zadurzyć się, zatracić w tym, poświęcić z jednej strony 100% swojego życia i być wspaniałym, żeby ją rozkochać, a potem być wielkim zazdrośnikiem, manipulatorem. Rozstaliśmy się po 1,5 roku związku. Kolejne 1,5 roku zapominałem, dzień w dzień mając pustkę, tęsknotę, poczucie winy. Wtedy straciłem studia, pracę, wróciłem do rodzinnego miasta, a co najgorsze – straciłem zdrowie. Z dnia na dzień zwalało mnie z nóg. Straciłem wszystko, byłem bez wsparcia rodziny. Lekarze nie pomagali mi w dolegliwościach. Miałem myśli samobójcze. Czułem się wrakiem, cholernym wrakiem. Nie potrafię powiedzieć, skąd znajdowałem siłę, żeby przetrwać każdy kolejny dzień. Każdy dzień zaczynałem ogromnym bólem głowy, zwalającym z nóg, przeplecionym obawą o własne życie, słabłem, padałem, nie rozróżniałem snu od rzeczywistości. Byłem bez najważniejszej osoby w życiu, czyli tamtej dziewczyny, bez wsparcia rodziny, bez zrozumienia. Z poczuciem, że wróciłem do rodzinnego miasta ze studiów z pustym bagażem.

Mimo fatalnego zdrowia zaryzykowałem wyjazd zagranicę. Tam działo się jeszcze gorzej. Traciłem czucie w palcach, miałem zaburzenia równowagi, wszystko wokół wirowało. Wtedy właśnie zacząłem się modlić. Błagałem o cud. Będąc na Wyspach, wśród często bajecznych krajobrazów, „omadlałem” te piękne pagórki, rzeki. Psychicznie zdrowiałem, a fizycznie bałem się śmierci. Klęczałem na pagórkach błagając o zdrowie. Będąc tyle setek kilometrów od domu, pogodzony, że ten ból jest tożsamy ze śmiercią w najbliższym czasie, bo nie wyobrażałem sobie wcześniej takiego cierpienia. Wróciłem do Polski, wykonałem badania. W oczekiwaniu na wyniki, w ogromnym cierpieniu, przyśnił mi się Jan Paweł II. Klęczał schorowany na górze. Bardzo schorowany, modlący się. Płakałem przy nim, czułem że tylko on mnie może zrozumieć, że chcę już wyzdrowieć lub umrzeć, pytałem go o cierpienie. Powiedział, że jest one drogą. Dziś wiem, że bez cierpienia kroczyłbym inną – na pewno nie drogą Boga.

Po tamtych wydarzeniach jeszcze wiele miesięcy leżałem w domu. Schorowany, młody wrak – duchowy i fizyczny. Zaczynałem modlić się, ale tkwiłem w grzechu. Miałem opłakane relacje z najbliższą rodziną. Rodzice chodzą do kościoła, ale rzadko ich widać przyjmujących Komunię. Jakby przez brak edukacji, że trzeba być zimnym albo gorącym. A ja nie byłem świadomy tego z nimi. Do czasu. Oto mój cud..

Zaryzykowałem wszystko. Pożyczyłem pieniądze, wróciłem do większego miasta. Znalazłem pracę, co już było znakiem Boga, bo rozesłałem ledwie kilka CV. Zamieszkałem w akademiku, za wszelką cenę chciałem wrócić do życia. Zacząłem też szukać kościoła z jakimś fajnym duszpasterstwem. I znalazłem.

Ciągle jeszcze błądząc, zacząłem się kształtować. Ciągle grzeszyłem. Obmowa, problemy z czystością, rany po poprzednim związku, problemy finansowe. Modliłem się głównie o spotkanie tej bratniej duszy w postaci drugiej dziewczyny. Aż pewnego sierpniowego dnia, wracając z kościoła, na przystanku zobaczyłem prześliczną dziewczynę, z urzekającym spojrzeniem. Patrzyłem na nią tylko jak w obraz, była z kimś, nie podszedłem, popatrzyłem i znikła. Coś znów złapało za serce. Coś znów nie zagrało, ciągle umykało szczęście, które niebawem jednak miało nadejść.

Związałem się jeszcze bardziej z duszpasterstwem, dołączyłem do jednej ze wspólnot. Zacząłem przeżywać duchową przemianę. Spotkałem fantastycznych ludzi, wspaniałych księży, słuchałem zmieniających mnie homilie. Zacząłem prawdziwie zapominać o poprzedniej dziewczynie, dopiero po.. 1,5 roku. Starałem się przez pustkę i cierpienie, które powoli już ustępowało, odnaleźć kontakt z Bogiem.

Nastąpił listopad. Na facebooku znalazłem wpis o nowennie pompejańskiej. Będąc wciąż w uciążliwej sytuacji zdrowotnej, zacząłem modlić się o uzdrowienie. Niestety.. nie zdrowiałem. Wciąż działo się źle, wciąż bardzo grzeszyłem, żyłem istną sinusoidą duchową. Aż w końcu.. spotkałem tę dziewczynę, którą widziałem jeden jedyny raz w życiu. Wtedy, kiedy spotkałem ją w zwykłym tramwaju – jak zabawnie to brzmi. Wierzyłem , że to nie jest przypadek, że nie po to tyle ran odniosłem i trafiłem do takiego kościoła, żebym miał znów cierpieć. Udało mi się z nią zapoznać, bardzo trudno, ale udało. Spotykaliśmy się przypadkowo w różnych miejscach. Pokrótce nasza znajomość się rozkręciła w piękny sposób. Wspólne msze, odmawianie Nowenny Pompejańskiej. A teraz coś, w co nie mogłem uwierzyć. Okazało się, że naszą pierwszą nowennę zaczęliśmy odmawiać… tego samego dnia.

Teraz jest stabilnie, wszystko się ułożyło, trafiłem do najlepszego lekarza w Polsce, który pomaga mi w kwestiach zdrowotnych. Mam nową pracę, a szef zauważył we mnie cechy, żeby pociągnąć mnie „w górę”. Odrzuciłem nieczystość, pracuję nad sobą. Skupiam się bardziej na modlitwie, rozmyślam nad nią.. A ta dziewczyna? Traktuję ją w piękny sposób i wciąż modlę się do Ducha Świętego o mądrość, abym umiał naszą relację przeprowadzić przez drogę czystości, bym ją zawsze szanował. Ta historia wydaje mi się niezwykła, wiem że nie jest przypadkiem, a działaniem Matki Bożej. Odmawianie wspólnie nowenny, budowanie relacji na fundamencie wiary, nawet ta sama data rozpoczęcia nowenny i wspaniałe spotkania – obydwoje uważamy, że nie spotkaliśmy takiej drugiej osoby. I choć wszystko chcę pozostawić Bogu, to on wie, co jest w moim sercu, a ja wiem, że jest to od niego.

Nie da się wyrazić w słowach wdzięczności za całą przemianę. Spotkałem wspaniałą dziewczynę, bardzo wierzącą, z którą się modlę. Nie wyobrażam sobie Mszy bez Komunii Świętej. Żyję ideałami, a kiedy się potykam, wstaję i wciąż o nie walczę. Mam perspektywiczną pracę, ileż „zbiegów okoliczności” wynikło, żebym się w niej znalazł. Odzyskałem zdrowie, choć nie w pełni, ale czuję się wiele lepiej. Szczególną łaskę odczułem podczas Mszy o uzdrowienie, kiedy ucałowałem relikwie św. Tereski od Dzieciątka Jezus. Przeszył mnie dreszcz braku bólu. Brzmi dziwnie, tak się przyzwyczaiłem do codziennego cierpienia. A co najważniejsze, w końcu ujrzałem, że to zdrowie duszy jest najważniejsze. Reszta sama się ułoży. Dziękuję Ci Matko, że nigdy mnie nie opuściłaś, nawet kiedy byłem na dnie. Proszę, abym zawsze pamiętał o Twoim Miłosierdziu.

Po prostu za wszystko dziękuję, a w tym podziękowaniu niech zawrze się wszystko.