Marianna: Zaczęłam zastanawiać się czy naprawdę jestem dobrą chrześcijanką?

W lutym 2013 roku zachorowałam na nowotwór płuc mając 35 lat, trójkę wspaniałych dzieciaków i poukładane dobre życie. Co niedziele chodziliśmy do kościoła, synowie byli ministrantami a my nie mieliśmy swojej wierze nic do zarzucenia. W miesiącu kwiecień jak co miesiąc uczestniczyłam w modlitwie o uzdrowienie z ks. Antonim Zielińskim, pierwszy raz doświadczyłam zaśnięcia w Duchu Świętym. Po powrocie do ławki nie mogłam opanować płaczu, ja zawsze poukładana, opanowana racjonalistka nawet w wierze, doświadczyłam namacalnej obecności Chrystusa w Kościele.

Zaczęłam zastanawiać się czy naprawdę jestem dobrą chrześcijanką? Większy nacisk położyłam na moją codzienną modlitwę osobistą. W czerwcu doświadczyłam pierwszego cudu za wstawiennictwem Maryi. Moja teściowa, z którą mieszkałam walczyła z choroba nowotworowa od 2008r., znalazła się w szpitalu gdzie powiedziano nam, że nie przeżyje tygodnia. Nigdy nie modliłam się równie żarliwie do Matki Boskiej jak tej nocy, prosiłam o życie dla niej. Teściowa przeżyła a my uświadomiliśmy sobie, że tak naprawdę wiele w jej życiu było nieporządku, nie chodziła do kościoła, nie wiedzieliśmy nawet kiedy była ostatni raz u spowiedzi.

Namówiliśmy ją na comiesięczne odwiedziny kapłana z posługą chorych. W sierpniu mój nowotwór się uaktywnił i przeszłam ciężką operację. Po powrocie ze szpitala spędzałam z teściową, każdy dzień. Nigdy nie sądziłam, że to ja będę się nią opiekować, a ona mną. W październiku przeżywałam głębokie załamanie, choroba mnie zaczynała przytłaczać, nie mogłam wrócić do pracy, wszystko mnie bolało, i czasami tak po ludzku brakowało mi cierpliwości dla teściowej.

Sąsiadka zapoznała mnie z nowenną pompejańską, wydawała mi się ona górą nie do zdobycia, dotychczas zasypiałam przy codziennej próbie odmawiania jednej tajemnicy różańcowej. Opowiedziałam o nowennie teściowej i stwierdziłyśmy, że będziemy odmawiać ją wspólnie, umacniając jedna drugą. Zaczęłyśmy 2 grudnia, codziennie z mozołem, ja modliłam się o nawrócenie mojej rodziny, nie znam intencji mojej teściowej. Czasami miałam taki dzień, że nie chciało mi się zejść do niej i odmawiać całej nowenny, wtedy ona dzwoniła, że czeka.

Około 10 grudnia stan teściowej zaczął się pogarszać, przestała wstawać z łóżka, modliłam się na głos przy jej łóżku, wkładając jej różaniec w rękę.18 grudnia rano zabrało ją pogotowie, mąż pojechał z nią i tatą. Ja zostałam w domu. Około godziny 12 mój mąż przyjechał płakał, że to już koniec mama umiera. Zaproponowałam wspólną modlitwę „Pod Twoją Obronę”, na koniec spontanicznie wypowiedziałam słowa „Matuchno weź ją w ramiona” po słowie amen zadzwonił tata, że mama przed chwilą zmarła.

Teściowa zdążyła wyspowiadać się przyjąć sakramenty, odmieniała swoje życie, narodziła się na nowo w Chrystusie za przyczyną Jego Matki. A ja zostałam sama, ale nowenny nie przerwałam. Otrzymałam jednak od Maryi wielką łaskę Nowennę teściowej, którą przerwała śmierć podjął mój mąż, który krępował się kiedyś modlić się ze mną głośno. Dziś zbliżamy się do końca pierwszej nowenny, a mój Robert planuje już następną intencję tym razem swoją własną, oczywiście odmawianą razem.

Za namową kochanej sąsiadki odmawiamy codziennie nowennę przy łóżkach naszych dzieci gdy zasypiają, aby i one nasiąkały miłością Maryi. Razem z ks. wikarym naszej parafii oraz oczywiście z nieocenionymi sąsiadami założyliśmy wspólnotę modlitewną pod wezwaniem Maryi Oblubienicy Ducha Świętego aby swoim życiem świadczyć o Chrystusie i Jego Matce. Z perspektywy czasu podziękowałam Panu za swoją chorobę, bo dzięki niej dany mi był bezcenny czas nowych narodzin całej rodziny w Chrystusie.

Marianna