Aneta: Nowenna pompejańska – świadectwo

Chciałam złożyć swoje świadectwo, żałuję że tak późno. Nowennę zaczęłam odmawiać dzięki mojej mamie, która dowiedziała się od jednej siostry o tej cudownej modlitwie a dzięki drugiej siostrze, która modliła się w intencji  zajścia w ciążę dla synowej co wydawało się prawie niemożliwe , ale jak widać nie dla Matki Bożej i człowieka który prawdziwie wierzy, ten cud się zdarzył. Potem ja zachęcona i zmotywowana wysłuchaną modlitwą oraz tym ze moja mama również rozpoczęła się modlić nowenną  postanowiłam ja też ją zacząć, tym bardziej  ze  miałam w życiu o co prosić  Maryję. Oczywiście obawiałam się czy podołam gdyż szczerze bardzo mało się modliłam , byłam taką sobie  katoliczką i nie byłam wierząca tak naprawdę. Modliłam się o uzdrowienie od lęków i depresji, które mi towarzyszyły od lat około 10 i nie pozwoliły na normalne funkcjonowanie, co najbardziej doprowadziło do  problemów ze szkołą potem jej skończeniem oraz przez to relacje z ludźmi zwłaszcza rówieśnikami miałam bardzo kiepskie, ciągły strach i lęk przed światem i wszystkim i miałam bardzo niską samoocenę, czułam się od wszystkich gorsza, to wszystko doprowadziło   do depresji, potem także nie zaczęło się łatwo z pracą którą tez przerwałam z powodu ataków paniki ogromnego strachu i lęki i depresji. Z powodu troski o przyszłość nie wiedziałam co dalej ze mną będzie, moje życie było pasmem udręki i zmartwień zwłaszcza ze prawie nikt mnie nie rozumiał, byłam zdominowana przez złego, który skutecznie wszedł w mój umysł  i przekształcił myślenie i uwiązał w domu, w którym czułam się jak w klatce przez tyle lat a z którego nie mogłam wyjść, również przez moja sytuacje nie chciałam się z nikim widywać  przez pewien czas nawet nie chodziłam do kościoła przez  co już całkowicie czułam się nic nie warta. Gdy już nie wiedziałam co robić do kogo się zwrócić, bo do tej pory myślałam ze sobie jakoś sama poradzę, nie wiem jak ale tak na prawdę nie modliłam się nie chciałam ani Bogu ani Maryji „zawracać głowy”. Więc zaczęłam odmawiać nowennę, na początku czułam się jak targana przez diabła, czułam ze mi odradza modlitwę, ze nie dam rady odmawiać i nic mi to nie da nie zostanę wysłuchana, że robi co może żeby mnie zniechęcić i będę się modlić choćby nie wiem co, lecz wiedziałam że tak ma być,  już za dużo miałam niepowodzeń, chociaż pierwszy raz tak naprawdę  modliłam się w tej intencji, potem się uspokoił , zaczęłam czuć cudowne ciepło w sercu radość i pokój i miłość od Matki jak i niesamowita wieź z Nią i obecność oraz do innych ludzi. Czułam się szczęśliwa , błoga, czego nigdy wcześniej nie czułam nie da się tego opisać słowami, potem czułam się różnie miałam mieszane uczucia, raz czułam się cudownie, raz gorzej, czasem odchodziło to uczucie „fajerwerków” , gorzej mi się modliło, ale wiedziałam ze nie można się zrażać, miałam wtedy tez ciężkie chwile które dałam rady przeżyć jakoż tylko dzięki Maryji i Jezusowi i tak myślę ze wole cierpieć z nimi niż być „szczęśliwa” bez nich, bo to nie jest prawdziwe szczęście!  A po skończeniu nowenny czułam się dziwnie że to już koniec, brakowało mi tego, ale wiedziałam że to mój początek drogi z różańcem do końca życia. Pan Bóg miał dla mnie niesamowity plan, doszłam do dna żeby się od niego odbić, bo dzięki moim problemom zaczęłam się modlić i dosyć ze zaczynam zdrowieć to dostałam jako cudowny bonus nawrócenie. Czułam jak już się zmieniłam psychicznie i duchowo , jakbym się narodziła na nowo. Od tej pory słucham kazań i konferencji i czytam religijne książki i czasem Pismo Święte, co bardzo mnie pochłania i fascynuje tym najbardziej żyję, to największy sens. Czuję Duch Świętego, oświecił mnie w kwestii mojego tymczasowego życia i postępowania i zachowania, tym ale dzięki temu cudownemu darowi wiedziałam ze to się zmieni tym bardziej ze nie jestem sama jest we mnie Jezus. Od  tej pory znacznie zmniejszył się mój strach nie boje się wszystko, nie denerwuje byle czym i nie martwię  jak dawniej nie mam takich lęków i kołatania serca i roztrzęsienia, jestem spokojna i wyciszona co już zapomniałam jak to jest a o depresji nie ma mowy, bo jak czując taka wszechogarniająca miłość Boża można mieć depresje? Moje relacje z ludźmi też się trochę poprawiły, stałam się bardziej miłosierna i kochająca, na wszystko trzeba jednak czasu. Myślałam ze moja choroba to przekleństwo a wręcz przeciwnie wybawiła mnie, doprowadziła do Boga, bo gdyby nie to, to nie wiem kim bym teraz była. Wiem ze wracam do zdrowia mimo iż moja sytuacja na razie się nie zmieniła to ja się zmieniłam bo najważniejszy jest dla mnie  Bóg i to się najbardziej liczy, wszystko inne życie przestało mieć takie znaczenie to co zawsze mi nie dawało żyć, czyli sama intencja tylko łaski które dzięki niej otrzymałam Bóg wie najlepiej  jak mnie poprowadzić, tym bardziej ze dzięki nawróceniu i moim przejściom tym bardziej zafascynowała mnie jeszcze bardziej psychologia która chciałabym studiować,  jeśli Bóg zechce o co się będę modlić w kolejnej nowennie. Chciałam życzyć wszystkim tego co ja doświadczyłam i wytrwania bo to jest najcenniejszy dar który można otrzymać,  tylko tak mało ludzi o tym wie, wystarczy tylko zawierzyć w opiekę Maryi  i Jej niesamowitej miłości, która prowadzi do Boga a z NIM MOŻNA WSZYSTKO !