Kasia: Świadectwo życia osiemnastolatki – choroba

Nie wiem jak zacząć, bo w sumie chciałabym od początku. Otóż, zaczęłam chorować (problemy z żołądkiem, generalnie gastryczne) od roku 2009-2010. Była to końcówka mojego gimnazjum, w szkole do której chodziłam przez 10 lat… w kwietniu miałam egzaminy, później wakacje i zmiana szkoły. Chodziłam do lekarzy, którzy przepisywali mi leki na grypę żołądkową, ale to nie pomagało, więc wszyscy tłumaczyli mi, że to przez stres i że sobie wymyślam. Nikt mnie nie rozumiał, czułam się zupełnie osamotniona. Jedynie moja mama starała mi się jakoś pomóc, więc zaczęło się jeżdżenie po szpitalach.

Na początku wylądowałam w takim, w moim mieście i przyznam, że spotkało mnie tam wiele przykrości, lekarze oczywiście nic nie stwierdzili i powiedzieli, że powinnam zostać wysłana do psychiatry. Młoda, 15- letnia dziewczyna, która miała zawsze same piątki i osiągnięcia sportowe została wysłana do psychiatry… dostawałam przez dwa miesiące tak silne leki, że o szkole nie było mowy. Więc zaczęłam nauczanie indywidualne.

Nauczyciele krzywo się na mnie patrzyli, nie miałam od nich żadnego wsparcia. Po kilku miesiącach miałam już dosyć wszystkiego, takiego życia, bierności i chyba w tym przypadku Boga, który również nie pomagał. Od pół roku nie chodziłam do kościoła, bo bałam się wyjść z domu, więc co mowa wysiedzieć godzinę na mszy… zawsze uważałam się za osobę religijną, ale teraz widzę, jak zbyt duże mniemanie miałam o sobie w tamtej chwili. Zamiast od początku zaufać Bogu wybrałam inną drogę – lekarze i warszawskie szpitale. Rodzice wozili mnie wszędzie, gdzie tylko mogli, wykładając swoje pieniądze, a zaznaczę, że jesteśmy zwykłą, przeciętną polską rodziną.

Przez dwa lata zrobiono mi szereg badań, w tym kilka bardzo nieprzyjemnych, które bardzo zapadły mi w pamięci, zostałam przebadana o palców u stóp po czubek głowy. Przez to nie miałam kompletnie patrzenia na służbę zdrowia, która w dalszym ciągu była bezradna.

W poprzednie wakacje, powiedziałam sobie „Kaśka, musisz się wziąć w garść! Dasz sobie radę, jeśli nie teraz, to kiedy?” i wróciłam do szkoły… nie było mi łatwo, ale dostałam nową nauczycielkę od kluczowego przedmiotu, bo akurat tamta poszła na zwolnienie (bardzo mnie gnębiła podczas prywatnych lekcji), nie wierzę, że to był przypadek! Nowa nauczycielka bardzo mnie wspierała i pomagała mi. Zaczęłam też się modlić, nie pamiętam dokładnie, czy była to koronka, czy litania loretańska, ale codziennie i rano i wieczorem zaczęła mi towarzyszyć modlitwa. Nie mogłam wyjść z domu, nie klęknąć przynajmniej na chwilę i stanąć przed Bogiem i Maryją, odmawiając do nich modlitwę.

Dopiero na 3 roku liceum mogłam poznać ludzi z własnej klasy! I tam znowu widzę rękę Matki Boskiej, poznałam koleżankę – Anetę, która jest osobą, jakby to opisać, bardzo zbliżoną do Boga. Z boku zwykła nastolatka, która jest bardzo towarzyska i sympatyczna, ale nie odcina się od Boga… Najpierw zaprowadziła mnie na mszę uzdrawiającą do o. Teodora Knapczyka, która musiała mi pokazać drogę… kiedy zobaczyłam jak wiele ludzi przychodzi ze swoimi problemami do Naszego Ojca, a On ich wysłuchuje. Pierwszym szokiem był dla mnie widok jej „zasypiającej w Duchu Św.”, sama wtedy tego nie przeżyłam, ale ten widok mnie ukierunkował, coś jak biblijny niewierny Tomasz. Bałam się trochę tych mszy, to był taki irracjonalny strach, więc kolejną sobie odpuściłam, ale na 3 z kolei sama nie mogłam się już doczekać.

To właśnie Anetka poleciła mi Nowennę Pompejańską, to chyba był grudzień 2012r. z tego co pamiętam. Najpierw stwierdziłam, że nie dam rady, bo matura, za dużo nauki, nie wyrobię się, więc odłożyłam to. Modliłam się normalnie tak jak na co dzień. Byłam na 3-dniowych rekolekcjach przed Wielkanocą również u o. Teodora, które kończyły się właśnie taką mszą uzdrawiającą, więc po 3, czy czterech dniach słuchania Słowa Bożego przyszedł do mnie Duch Święty właśnie poprzez „zaśnięcie”, to było coś niesamowitego, nie da się tego opisać, błogość, szczęście, pomimo tego codziennego cierpienia i przeciwności losu. I kiedy jej to powiedziałam, powiedziała, że:”Bóg cię kocha! Wybrał właśnie ciebie! Zobacz daje ci tyle, żebyś mogła udźwignąć!”.

Z moim zdrowiem się nie polepszało, ale zawierzając się Duchowi Świętemu, przed każdym egzaminem, w maju zdałam maturę i to nie gorzej od ludzi, którzy normalnie uczęszczali do szkoły! Zaczęły się wakacje, moje najdłuższe… oczywiście chodziłam co tydzień do kościoła, we wszystkie święta, na msze uzdrawiające, z tą różnicą, że nie po to, żeby „być fizycznie”, tylko by przeżyć. Swoją drogą lubię sobie pójść do Naszego Jezusa w tygodniu, na adoracje.

Rozpisałam się mocno, więc ruszam do sedna. O Nowennie Pompejańskiej przypomniałam sobie 15 sierpnia tego roku, w trakcie mszy postanowiłam, że od jutra zaczynam i… zaczęłam. Moja prośba o zdrowie nie została jeszcze wysłuchana, ale tak jak już wielu przede mną pisało – doświadczam wielu innych łask. Mianowicie: wyciszyłam się, mój problem zdrowotny odrobinę zmalał, ale wierzę, że Mateczka mi pomoże. Myślę, że cała ta moja „podróż” i choroba nie są bezcelowe – miałam zbliżyć się do Boga i nie żałuję. Wstaję codziennie rano i jest mi ciężko i chwilami naprawdę nie mam siły, w dalszym ciągu boję się wychodzić z domu, ale z Jego pomocą i wstawiennictwem Maryi dam sobie radę.

Od października zaczynam wymarzone studia, przeprowadziłam się już do obcego miasta, gdzie jest mi ciężko radzić sobie z dolegliwościami, ale wierzę i chyba o wiarę tu najbardziej chodzi. NP umacnia mnie, sprawia, że myślę nad życiem, nad swoim zachowaniem i jeszcze mocniej kocham Boga. Zaczęłam w czwartek część dziękczynną, a swoją pierwszą nowennę kończę 8 października. Wiem, że to nie jest idealne świadectwo, w ogóle nie wiem czy to się kwalifikuje jako świadectwo, ale dzisiaj, podczas odmawiania części radosnej różańca, po prostu poczułam, że muszę o sobie napisać. Świadectwo własnej przemiany duchowej poprzez chorobę, szczególnie dla tych którym jest ciężko… którzy nie widzą sensu w swoim cierpieniu, nie załamujcie się, Bóg ma plan wobec nas! Proszę o modlitwę za mnie. Ja również bd się za Was modlić!