Kasia: w oczekiwaniu na duży cud, dzieją się małe cudeńka

Chodzi o to, żeby trwać przy Bogu…

Nie wiem jak zacząć świadectwo, więc zacznę prosto z mostu:

Moim marzeniem jest bycie dobrą żoną, wychowanie gromadki dzieci, ot takie chyba już dzisiaj staroświeckie podejście. Przez ostatnie dziesięć lat, od kiedy zaczął się okres bycia „podlotkiem” miałam do czynienia z różnymi chłopakami, później mężczyznami… Jednak za każdym razem to oni kończyli znajomość, coś im nie pasowało, nie chcieli mówić o co chodzi, znikali bez słowa, zapadali się pod ziemię, albo po prostu wszystko ucichało… Często przychodził mi taki czas, że brakowało chociażby kogoś do zwykłej rozmowy, zwykłego bycia, zamiast ryczenia w poduszkę. Jednak nikt taki się nie pojawiał. Ostatni rok to czas intensywnych poszukiwań męża. Spotykałam się z różnymi chłopakami, ale znów scenariusz ten sam: po kilku spotkaniach ulatniali się, bo do siebie nie pasujemy, bo to, bo tamto… Pojawiało się tylko jedno pytanie: dlaczego? Co we mnie jest nie tak?

Jedyne, co po tym czasie przychodzi mi na myśl, to moje postanowienie zachowania czystości do ślubu. Po prostu dzisiejszych facetów ten fakt przeraża. Wolą chyba szybciej, łatwiej i przyjemniej… To nie jest łatwa sprawa, sama doświadczam różnych pokus i niekiedy im ulegam, jednak to jest walka, a ja nie chcę jej przegrać!

W maju, kiedy kolejny pan przestał się odzywać, chociaż zamiary miał dość duże, byłam strzępkiem nerwów. Myślałam sobie: ile jeszcze mogę znieść?

Pod koniec ubiegłego roku usłyszałam o Nowennie. Jednak wydało mi się to strasznym wysiłkiem, żeby dzień w dzień przez tak długi czas odmawiać CAŁY RÓŻANIEC! Kiedy nie mogłam się skupić, żeby odmówić jedną dziesiątkę… Puściłam to mimo uszu, stwierdzając, że trzeba mieć nie wiadomo jak silną wolę i nie wiadomo jak duuużo czasu, żeby dać radę.

W maju znów pojawiło się hasło: Nowenna. Ale znów myśli, że nie dam rady, po co zaczynać, jak i tak nie skończę. Jednak niepokój, strach, bezsens, to wszystko co we mnie siedziało już nie dawało mi spokoju. Dwa dni po rozmowie, w której usłyszałam o Nowennie, zaczęłam ją odmawiać. Intencja: Mamo proszę Cię o dobrego męża!

Miałam wtedy wolne dni, więc łatwiej było „wkręcić” się w modlitwę.

Później odmawiałam wszędzie, w domu, w drodze do pracy, w pracy, wracając z pracy.

Jednak po kilku dniach rozpoczęła się walka.

Szatan od dłuższego czasu upadla mnie popychając w nieczystość, dało się to odczuć bardzo mocno właśnie w czasie błagalnej części. Zaczęło pojawiać się zniechęcenie, brakowało czasu na wszystkie części, zdarzało mi się, że wieczorem zasypiałam odmawiając ostatnie dziesiątki różańca.

Jednak pojawił się pokój. Wyciszyły się wszystkie emocje. Powyjaśniały się sprawy z przeszłości. Wokół działo się tyle dobra!

Pamiętne są też daty rozpoczęcia i zakończenia Nowenny: 24 maja: MB Wspomożenia Wiernych i 16lipca: MB z Góry Karmel. Maryja była ze mną przez cały ten czas.

Na 9 dni przed końcem, czyli po dwóch dziękczynnych nowennach, spotkałam chłopaka. Na razie nie mogę nic powiedzieć, bo sprawa jest za świeża, może okazać się, że to też nie ten człowiek, jednak jestem bardzo spokojna. Oddałam to wszystko Matce Bożej, więc nawet jak będzie źle, to znaczy, że taki Boży plan, że trzeba jeszcze bardziej zaufać, a przede wszystkim nie zniechęcać się!

Dzisiaj rozpoczęłam moją drugą Nowennę. Planowałam modlić się o czystość relacji, o wzajemny szacunek, jednak, z racji nagłej potrzeby, zaczęłam modlić się o swoje zdrowie. Wierzę, że Maryja mnie wysłucha! W tej modlitwie nie chodzi tylko o to, żeby dostać konkretnie to, o co prosimy od razu, ale żeby trwać przy Bogu, przez Maryję, przez Różaniec. Od zakończenia pierwszej Nowenny nie minęły dwa tygodnie, ale widzę, że znów moja modlitwa stała się klepaniem, że gdzieś mi to wszystko ucieka… Wierzę więc, że znów będę bliżej Boga, że znów będę chociaż trochę bardziej trwać.

Tyle jest potrzeb. Człowiek najpierw chce zaspokoić swoje, ale przecież tą Nowenną można się modlić cały czas. Cały czas trwać przy Bogu i cały czas walczyć! Mimo tych wszystkich przeciwności, upadków, tego kuszenia… Warto. Bo w oczekiwaniu na duży cud, dzieją się małe cudeńka, życie się prostuje, mimo, że przez trudności, to w końcu wszystko okazuje się łatwiejsze… O, gdyby cały świat wiedział jak jesteś dobra… 🙂

Kasia