Nowenna pompejańska
Zawierz swój problem Maryi
Maryja pomaga we wszystkim. Powierz jej swoje problemy!
Moje świadectwo dotyczy uzdrowienia z depresji.
Będąc w ciężkim momencie mojego życia, zmagając się z myślami samobójczymi, moja mama zaczęła odmawiać Nowennę Pompejańską w intencji mojego zdrowia psychicznego. Już po kilku dniach od rozpoczęcia Nowenny mój stan się znacznie poprawił , nabrałam chęci do życia.
Rok temu dowiedzieliśmy się, że nasz nastoletni syn planuje popełnić samobójstwo. Wiadomość ta spadła na nas jak grom tym bardziej, że jesteśmy zwyczajnym małżeństwem i prowadzimy zwyczajny dom bez większych, życiowych zakrętów.
Witajcie Kochani,
3 lata temu czytałam świadectwa na tej stronie. Byłam w strasznej sytuacji. Od prawie 15 lat byłam w związku niesakramentalnym, mój mąż miał już ślub kościelny z inną kobietą i dlatego nie mogliśmy wziąć ślubu kościelnego. Znaliśmy się prawie 20 lat. Na początku było cudownie. Byliśmy w sobie bardzo zakochani, a jednak po latach zaczęłam odczuwać koszmarne wyrzuty sumienia. Z latami wszystko zaczęło się sypać, nasz związek, finanse, zdrowie…
Szczęść Boże!
Nazywam się Katarzyna i mam 26 lat. Na samym początku pragnę uprzedzić wszystkich zainteresowanych przeczytaniem mojego świadectwa, że dostałam od Pana Boga dar pisania.. W związku z tym moje świadectwo zapewne nie będzie należało do najkrótszych, ale tak jak wszyscy udzielający się na tej stronie postaram się szczerze przedstawić łaski otrzymane od Pana Boga i oczywiście od naszej Matki, Maryi Dziewicy.
Witam, pragnę podzielić się z Wami moim świadectwem. Być może przyczyni się ono do tego, aby zachęcić kolejne osoby do odmawiania nowenny, tak jak to było ze mną. O nowennie dowiedziałam się zupełnie przypadkiem na jednym z portali i postanowiłam spróbować. Pamiętam taki dziwny, irracjonalny strach przed rozpoczęciem, co spowodowało kilkudniowe opóźnienie. Nie zapomnę pierwszego dnia tej modlitwy przeplatanej płaczem, na końcu której dotarło do mnie jakie to cudowne i piękne. Lęk ustąpił, a jego miejsce zajął błogi spokój, wręcz poczucie bezpieczeństwa.
Od dłuższego czasu otrzymuję powiadomienia o kolejnych świadectwach. Sporo z nich przeczytałem, jeszcze więcej pozostawiłem na jakiś odleglejszy czas. Teraz nadrabiam i czytam zaległe historie każdego z Was. Muszę przyznać, że zapoznając się ze wszystkimi historiami i widząc wielką ufność Maryi, nie potrafiłem tego kompletnie zrozumieć. Ja, wierzący chłopak, ale nie zawierzający swojego życia w 100%. Myślałem, co jest nie tak? Czemu ciągle nie widzę tego, co widzą inni na tej stronie? Odpowiedź przyszła z czasem. Podchodząc z całą pokorą do mojego świadectwa, całego mojego życia, czuję się zobowiązany do opowiedzenia Wam mojej historii. Nigdy wcześniej nie sądziłem, że to nastąpi, aż nie zacząłem potykać się o znaki Boga.