Kiedys Bog byl moim najlepszym przyjacielem. Potem niestety sie od Niego odsunelam, moimi bozkami staly sie moje kolejne toksyczne zwiazki. Bardzo szukalam milosci, nie kochajac siebie, a na pierwszym miejscu stawiajac moich kolejnych chlopakow. Zawsze czulam sie zle z tym, ze odeszlam od Boga. Tesknilam za Nim, i od czasu do czasu wracalam, ale tylo na chwile, az do kolejnego zwiazku. Ale ten glos w moim sercu krzyczal coraz glosniej i juz nie moglam go ignorowac. Wiedzialam, ze tylko przy Bogu jestem soba, najlepsza wersja siebie. I ten glos byl jednym z powodow mojego ostatniego rozstania. Do rozstania doszlo, ale jakos ciezko bylo mi wrocic do Boga tak na 100%, cos mi przeszkadzalo. Dzis wiem, ze lata trwania z daleka od Boga przyniosly wiele zniewolen, nawet nie zdawalam sobie sprawy z tego jak bardzo moja dusza byla ‘zanieczyszczona’. Nie chodzi tutaj tylko o grzechy – chyba bardziej o taka niewinnosc dziecka Bozego ktora zostala mi zabrana – takie uczucie, ze jestem Jego dzielem, kochanym bezwarunkowo.