Pomysł na odmówienie nowenny pompejańskiej wziął się u mnie z powodu niespełnionej miłości. Nie mogliśmy się porozumieć i bardzo chciałam to sobie wymodlić, ale w głębi serca czułam, że to nie jest wystarczająco dobra intencja jak na taką modlitwę i nie byłam w stanie zacząć nowenny. Pan Bóg ma dla mnie swój plan, więc zrozumiałam, że widocznie ten mężczyzna nie jest mi pisany. Czekałam na odpowiedni moment i odpowiednią intencję aż nadeszły czasy pandemii. Ufałam i ufam, że mi nic nie będzie, ale było mi bardzo przykro z powodu innych ludzi. Jak cierpią i jak się boją. Poczułam, że zamiast modlić się konkretnie o łaski dla siebie, muszę pomodlić się o innych i o to, by ten wirus się zatrzymał, a ludzie przestali na niego umierać. Jestem w połowie nowenny. Gdy zaczynałam nowennę dużo rzeczy mnie rozpraszało, fizycznie nie czułam się najlepiej, ale modliłam się dalej. Dwa razy miałam bardzo złe sny, bałam się we śnie, po przebudzeniu płakałam, bo śnił mi się szatan. W snach wyciągał wszystkie moje lęki na wierzch. W czasie nowenny czuję się jakbym przechodziła przez swoje życie na nowo. Z tamtym mężczyzną się nie ułożyło, ale jestem już prawie wolna od miłości do niego i czuję się szczęśliwa. Nie mam w sobie negatywnych emocji ani złych uczuć w stosunku do kogokolwiek, zupełny brak nienawiści. Mimo, że są ludzie, których nie lubię, którzy mnie źle potraktowali, to nie życzę im źle i o nich też się modlę, a dzięki temu czuję jakbym miała czysto w sercu. Modlitwa mnie uspokoiła, a różaniec daje mi radość. I mam nadzieję, że moja intencja się spełni.
Karolino ty dobra duszo, dzięki za twoje modlitwy, z pewnością wielu ludziom dane było dzięki twoim modlitwom przejść cało i zdrowo przez ten trudny okres czasu.