Maciej: Dziękuję Bogu za to co mi dał

Obiecałem JEJ, że jak mi pomoże to napiszę to świadectwo, więc wywiązuję się z tej obietnicy. Jak to zwykle bywa w takich przypadkach, zaczęło się w dzieciństwie, ktoś pokazał w szkole, ktoś się pochwalił jakimś „doświadczeniem” i tak stopniowo, na początku nieświadomie, wpadłem w ten nałóg. Nie będę tutaj opisywał wszystkich faz tego. Chciałbym tylko powiedzieć, że przechodziłem różne etapy, próbowałem z tym walczyć kiedy zdałem sobie sprawę z tego, że to jest niedobre, że nie powinienem tak robić. I tak przez jakieś 10 lat (nie jestem w stanie powiedzieć od kiedy byłem w to zaplątany), wloty i upadki, naprzemienne przekonywanie siebie, że to jest normalny odruch ludzki, z tym, że to nie jest dobre. Obiecywałem sobie, że z tym kończę, na marne. Nieważne ile wytrzymałem, zawsze wracało, zawsze z podwójną siłą. Czasem nawet w modlitwie wieczornej mówiłem do Niego, że jeśli tylko ześlę mi odpowiednią kobietę, to z tym skończę. Obydwaj wiedzieliśmy, że to by się nie skończyło. Nie potrafiłem sobie z tym poradzić i pewnie bym nie potrafił nadal, gdybym nie spróbował Nowenny Pompejańskiej. Zaczęło się od tego, że jakoś w wakacje ubiegłego roku, zaczęła mi się „przewijać” przed oczami. Raz gdzieś o niej usłyszałem, raz zobaczyłem na facebooku czy youtubie, potem na chwilę to znikło, by znów wrócić po Świętach Bożego Narodzenia. Zaraz po sylwestrze, 2 stycznia, siedziałem załamany nad swoim życiem (na studiach było coraz gorzej, z kolejną kobietą mi nie wyszło, w pracy się nie układało). Natrafiłem na filmik o. Szustaka o Nowennie Pompejańskiej (to przez tego gościa Bóg mnie nawrócił i nadal nawraca), posłuchałem, że nie trzeba odmawiać modlitwy na kolanach, nie trzeba odmawiać od razu całej i inne podobne wskazówki. Później zobaczyłem kolejne tego typu filmiki i coś we mnie pękło. Zacząłem płakać jak bóbr przez jakieś pół godziny. Tak strasznie żałowałem, tego co Mu wyrządziłem ( i nadal mam „świeczki” w oczach jak o tym piszę). Wyszedłem tak po prostu na spacer i ją odmówiłem pierwszy raz, bez żadnych postanowień, bez obietnic. To była chwila i decyzja. I po jakimś czasie stwierdziłem, że to nie takie trudne jak się wydawało. Już w pierwszych dniach modlitwy zacząłem odczuwać jej skutki. Te złe myśli odchodziły, pokusy znikały, na studiach zaczęło się poprawiać, zacząłem dostrzegać swoje wady, otwierać serce się na inne osoby i mnóstwo innych łask. To było naprawdę niesamowite, po prostu nie mogłem uwierzyć. Dzisiaj skończyłem nowennę, jednak mam pewne wątpliwości. Wraz z rozpoczęciem części dziękczynnej, tak jakby było mi trudniej ( i mówię tu tylko o kwestii czystości), te myśli i pokusy wracają, nie są tak intensywne jak wcześniej, ale jednak są. Boję się, że to wróci, a tak bardzo tego nie chcę. Zastanawiam się czy to wynika z tego, iż część dziękczynna była odmawiana przeze mnie stosunkowo niedbale, czasem zupełnie myślami byłem poza. Dokończyłem modlitwę, mimo iż właśnie w części dziękczynnej pojawiły się pokusy, żeby to przerwać, skoro już daję radę. Nie wiem czy rozpoczynać kolejną nowennę tym razem o kobietę, czy jestem już gotowy na to by z kimś się związać. Pomimo tego, z całego serca dziękuję Bogu za to co mi dał i jeśli się wahasz, czy ją zacząć, to wyjdź na spacer 🙂

Zobacz podobne wpisy:

Joanna: Dzięki modlitwie jest coraz lepiej Monika: Modlitwa różańcowa mnie zmieniła Hanna: Ona jest przy nas Agnieszka: Podjęta decyzja