Natalia: Wymodlony cud

Chciałabym podzielić się świadectwem o Małym Wielkim Cudzie, jakiego dostąpiliśmy po odmówieniu Nowenny Pompejańskiej. Z mężem od niemal trzech lat staraliśmy się o potomstwo. Czas mijał, a nas nie przybywało. Praktycznie od samego początku większość przyjętych przeze mnie Eucharystii była właśnie w tej intencji – by Bóg pobłogosławił nas darem potomstwa, jeśli uzna, że jest to dla nas słuszne.

Po roku zaczęliśmy podejrzewać, że coś może być nie tak, ale nie chcieliśmy się nakręcać, więc cierpliwie czekaliśmy dalej. Po niemal dwóch latach rozpoczęło się leczenie. Problem został dość szybko zdiagnozowany, wyniki były prawidłowe, jednak mijały kolejne miesiące i nic się nie zmieniało. Byłam załamana. Bolała mnie każda kolejna wiadomość o ciąży, zwłaszcza gdy młodzi dopiero co zaczęli się starać o dziecko, bolały mnie kolejne pytania ludzi o potomstwo, tak jakby ich zadawanie miało coś dać, bolały mnie coroczne życzenia rodziny podczas Wigilii…

Czułam się trochę jak idiotka stojąca w kolejce, przed którą stale się ktoś wpycha… Ile ja wtedy łez wylałam… Wiem, że to złe emocje, ale chcę się nimi również podzielić (zrozumie je pewnie tylko ten, kto sam przeszedł coś podobnego). Z mężem zaczęliśmy się powoli godzić z tym, że być może nie jest nam dane zostać rodzicami. W chwilach rozpaczy chodziłam na samotne spacery, często wstępując do naszego pobliskiego sanktuarium maryjnego. W październiku ubiegłego roku, podczas jednego z takich spacerów, wpisałam w telefonie hasło „wymodlone dziecko”. Trafiłam na artykuł, w którym trzy małżeństwa dzieliły się swoimi świadectwami o tym, jak w ich życiu pojawiły się dzieci po odmówieniu Nowenny Pompejańskiej, po wstawienniczych modlitwach do św. Rity oraz noszeniu paska św. Dominika. Jeszcze tego samego dnia rozpoczęłam swoją pierwszą nowennę. W tamtym momencie była to dla mnie ostatnia deska ratunku.

Obrazki z Nowenną Pompejańską za darmo!

Mam dla ciebie sprawdzoną propozycję: możesz wraz z nami rozpowszechniać nowennę nie do odparcia! Przygotowaliśmy bezpłatne pakiety z obrazkami i modlitwą. To świetna okazja, by nieść…

Zdrapka „Nowenna pompejańska” – pomoc w modlitwie

Od lat rozdajemy obrazki z pompejanką. a teraz także w formie zdrapki!

Medalik pompejański

Przywiozłem trochę medalików z Pompejów i wciąż są one dostępne za kilka złotych!

Co ciekawe, był to 5 października, a więc dzień, w którym wspominamy bł. Bartolo Longo. Dwa dni później obchodzimy święto Matki Boskiej Różańcowej. Czułam wówczas, że to wszystko nie jest przypadkowe. W trakcie odmawiania tej nowenny miałam w sobie dużo radości i siły (kolejne nowenny były już znacznie trudniejsze do odmówienia). Po odmówieniu nowenny kolejne miesiące mijały, a w naszym życiu nic się nie zmieniało. W międzyczasie zaczęłam czytać Pismo Święte (najciekawsze dla mnie fragmenty zaznaczałam kolorowymi zakreślaczami, aby móc do nich wrócić po czasie), ponadto modliliśmy się wspólnie z mężem podczas Godziny Łaski, byliśmy również na mszy z modlitwą wstawienniczą. Radzono nam wówczas, abyśmy zaczęli się modlić wspólnie (wstyd się przyznać, ale przez te kilka lat naszego małżeństwa nigdy się tak nie modliliśmy). Podczas pierwszych dni modlitw, kiedy to modliliśmy się do świętych wzywanych podczas problemów z niepłodnością (m.in. św. Rita, św. Anna, św. Dominik) albo w czasie modlitwy „Jezu, Ty się tym zajmij”, płakałam jak bóbr.

Nie byłam w stanie wypowiadać słów modlitw. To były bardzo trudne momenty, jednak teraz wiem, że dzięki nim pojawiło się w naszym małżeństwie coś bardzo ważnego – wspólna modlitwa. Po kilku miesiącach ginekolog kazał mi odstawić leki, z uwagi na konieczność przygotowania do innych badań (do leczenia mieliśmy wrócić za jakieś pół roku). Było dla mnie jasne, że skoro w tym czasie nie zaszłam w ciążę, to tym bardziej nie uda się to bez leczenia. Odstawiłam leki i nastawiłam się na kolejne zmarnowane miesiące. W międzyczasie dopadło mnie przeziębienie, w naszym małżeństwie pojawiły się problemy, w pracy miałam bardzo stresujący czas, więc nawet nie zdziwił mnie brak miesiączki. W zasadzie było to dla mnie czymś normalnym, bo wcześniej moje cykle były nieregularne. Gdy dopadła mnie kolejna infekcja, przed rozpoczęciem brania leków, postanowiłam zrobić test ciążowy. Na nic się nie nastawiałam, w końcu tyle już ich zrobiłam, poza tym czemu niby miało się udać teraz, po odstawieniu leków, skoro wcześniej też się nie udawało.

Ku mojemu zdziwieniu na teście ujrzałam dwie kreski (a było to w czasie, gdy modliliśmy się z mężem nowenną do św. Rity). Byliśmy w szoku – szczęśliwi, a jednocześnie przestraszeni, czy aby na pewno wszystko jest ok. Pierwsza wizyta u lekarza i informacja: serce dziecka za słabo bije. Rozpoczęłam wówczas trzecią w życiu nowennę, tym razem o zdrowie dla Dziecka, które noszę pod sercem. W międzyczasie brałam leki na podtrzymanie ciąży, przez kilka tygodni miałam skurcze i bóle brzucha. Bałam się cieszyć z tej ciąży, tak jakby ktoś miał mi ją za chwilę odebrać. Ten strach towarzyszył mi przez większość ciąży, zwłaszcza, że podczas większości wizyt coś tam się lekarzowi nie podobało i było „do kontroli” na kolejnej wizycie.

Jakoś tak od samego początku czułam, że to będzie dziewczynka, kiedy więc 22 maja, w dniu gdy wspominamy św. Ritę, lekarz potwierdził moje przypuszczenia, wiedziałam już, jakie będzie drugie imię dla naszej Córeczki. Św. Rita, podobnie jak Dzieciątko Jezus Koletańskie (jego wizerunek otrzymałam czasie, gdy zaszłam w ciąże, ale jeszcze o tym nie wiedziałam) oraz wielu innych wyniesionych na ołtarze, czuwa nad naszą Córeczką już od chwili poczęcia. Przed porodem zaczęłam odmawiać szóstą w swym życiu Nowennę Pompejańską, tym razem o szczęśliwy poród dla mnie i Córeczki, aby nic jej się w czasie porodu nie stało. Dzień porodu wypadł na kilka dni przed zakończeniem nowenny i niestety (po nieprzespanej nocy, kiedy to rozpoczął się poród, a później w następnych dniach, kiedy to nasza dziewczynka płakała z powodów bólu brzuszka, potem w czasie kilkudniowego pobytu w szpitalu spowodowanego żółtaczką Córeczki), nie byłam w stanie jej dokończyć… Do tej pory mam z tego powodu wyrzuty sumienia, w końcu jakby nie patrzeć przerwałam nowennę… Sukcesywnie staram się ją nadrabiać (zaczynam jeszcze w czasie nocnego karmienia, tak żeby odmówić cały różaniec w tym samym dniu).

Dziś, nieco ponad rok po tym, gdy rozpoczęłam odmawianie pierwszej Nowenny Pompejańskiej, nasza Córeczka śpi obok mnie. Urodziła się w niedzielę, chwilę przed godziną 12:00 (wcześniej ile to razy odmawiałam w tym czasie Anioł Pański). Dla nas to cud. Wymodlony cud, ale co istotne, wymodlony nie tylko dzięki Nowennie Pompejańskiej, ale tak jak wspomniałam również dzięki Dzieciątku Koletańskiemu oraz wielu innym świętym i błogosławionym (św. Joachim, św. Anna, św. Józef, św. Rita. Św. O. Pio, św. Jan Paweł II, św. Dominik, św. Filomena, św. Joanna, św. Faustyna, św. Teresa od Dzieciątka Jezus, bł. Bartolo, bł. Zbigniew i Michał).

Z perspektywy czasu wiem, że to wszystko było mnie, nam potrzebne, chociażby po to, aby utwierdzić się w tym, że chcemy być rodzicami (tuż po ślubie wiedzieliśmy, że chcemy mieć dzieci, ale „kiedyś tam”), żebyśmy docenili dar potomstwa, kiedy już się ono pojawi oraz abyśmy zaczęli się wspólnie modlić. Teraz też modlimy się razem, często podczas wieczornego karmienia naszej Córci 🙂 wspólna małżeńska/rodzinna modlitwa, to siła.

W swym życiu odmówiłam póki co sześć Nowenn Pompejańskich. Trzy z nich dotyczyły poczęcia i narodzenia dziecka. Pozostałe trzy odmówiłam w intencjach dotyczących męża, naszego małżeństwa, a teraz już naszej małej rodziny. Na spełnienie części z nich czekam, inne potrzebują dłuższej perspektywy czasu, aby to wszystko ocenić. Każda kolejna nowenna była dla mnie coraz trudniejsza. Podczas wielu z nich pojawiały się problemy, w zasadzie coraz to gorsze… Cieszę się, że nie przerwałam odmawiania nowenn, bo wiem, że to była próba, a czasem wskazówka do tego, w jakiej intencji modlić się kolejnym razem. Żal mi tylko, za tę ostatnią przerwaną nowennę, ale mam nadzieję, że Maryja mi to wybaczy.

Trwajcie na modlitwie, nie poddawajcie się, tam u Góry je widzą. Starajcie się nie buntować (tak, wiem jakie ciężkie), jeśli chcecie, to płaczcie, mówcie Bogu i Maryi otwarcie o Waszych problemach. Oni będą przy Was. Mam nadzieję, że kiedyś i Wy, modlący się, podzielicie się podobnymi świadectwami.

Zobacz podobne wpisy:

Zofia: Dzięki Maryi mam cudowne dziecko Lidia: Narodziny dziecka Robert: Za urodzenie zdrowego dziecka Marta: Donoszenie zagrożonej ciąży